Regel-dingetjes, vakantie en de eerste schopjes

Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog schreef...Oeps! Aangezien mijn zwangerschapsdementie behoorlijk aanwezig is moet ik even goed nadenken wat er in die weken allemaal gebeurd is.

Ik heb nog een controle gehad bij de verloskundige vlak voordat ik op vakantie ging. De uitslag van de combinatietest, althans het bloedonderzoek, was nog niet binnen helaas. Dat is ook Curaçao: alles duurt vreselijk lang. Verder was alles prima en hebben we de hartslag van onze ukkie weer gehoord.

Ook hebben we de nodige informatie ingewonnen over de kraamhulp en de mogelijkheden qua bevalling en de aanmelding voor de zwangerschapscursus meteen geregeld. Wat voelt dat goed, als je verschillende zaken al op orde hebt. Er zijn zoveel dingen waar je aan moet denken dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen.

Ondertussen moet ik ook langzaam gaan nadenken over mijn verlof. Ik ben niet in loondienst, dus zwangerschapsverlof via werkgever is niet aan de orde en mezelf verzekeren voor dit soort situaties is onbetaalbaar. Dus niet werken, is geen inkomen.

Ik heb in ieder geval wel besloten om zolang mogelijk tot aan de bevalling door te werken, om zo na de bevalling wat langer thuis te kunnen blijven. Ik kan mijn werk ook eventueel vanuit huis doen, dat scheelt dan wel weer. Maar de eerste paar weken na de bevalling wil ik toch echt alleen maar met onze baby en mijn nieuwe gezinnetje bezig te zijn.

Ik vloog midden mei voor het eerst na bijna 6 jaar weer richting Europa. Spannend in diverse opzichten: 9 uur vliegen in mijn uppie is nu niet bepaald een hobby van me en slim als ik ben heb ik een stoel aan het gangpad geboekt. Het is een nachtvlucht en mijn bezoekjes aan het toilet liggen nog steeds ver boven gemiddeld . Dat wil ik mijn buurman-of vrouw niet aandoen.

Die vlucht viel al met al wel mee en mijn aankomst op Schiphol was hartverwarmend. Dat in tegenstelling tot de temperatuur brrrr… Toen ik op Curaçao vertrok was het ruim 33 graden en bij de landing op Schiphol vertelde de piloot doodleuk dat het maar liefst 9 (!!!) graden was. Gelukkig had mijn lieve zusje een dikke jas voor me meegenomen.

Het was heerlijk om na al die jaren weer bij mijn familie te zijn. Ik heb dan ook echt enorm genoten! Ook de geslachtsbepalende echo gehad in het bijzijn van mijn ouders en zusje . Op de uitslag daarvan moeten jullie nog een weekje of 20 wachten .

Inderdaad: ik ben alweer op de helft van mijn zwangerschap. Ik kan niet geloven hoe snel het gaat! Het is inmiddels natuurlijk wel duidelijk te zien en onze ukkie trappelt er ook flink op los. Wat is dat een magisch gevoel, die kleine plofjes in mijn buik. Met name ‘s avonds als ik rustig op de bank zit, wordt er flink op los gebounced. Papa in spe heeft het inmiddels ook al mogen ervaren; wat is hij vreselijk trots!

En ik op hem, want hij legt me echt in de watten (koken, schoonmaken, boodschappen; hij draait zijn hand, naast zijn drukke en zware job, er niet voor om) en heeft engelengeduld met me, hoewel ik eigenlijk altijd best heel vrolijk ben en zelden onuitstaanbaar, al zeg ik het zelf.

Ik voel me dan ook wel heel erg goed, dus ook eigenlijk geen reden om chagrijnig of kribbig te zijn. Wel ben ik echt vergeetachtig en verstrooid en daar komt zijn engelengeduld wel van pas. Ik vraag gerust drie keer per dag naar hetzelfde en hij geeft dan heel braaf en rustig telkens weer antwoord. Mijn grote liefde, steun en toeverlaat, mijn rots in de branding en papa van mijn grootste wonder .