Ons prachtige meisje na een heftige bevalling op vrijdag de 13e

Goh… waar zal ik eens beginnen? Dat krijg je als je al maanden niks meer geschreven hebt. Al maanden ja, dus dat betekent dat er inmiddels heel veel gebeurd is in ons leven. Laat ik even verder gaan met waar ik in mijn laatste blog gebleven was. Mijn laatste blog dateert van eind augustus 2017, dus ik heb heel wat in te halen.

De laatste weken van mijn zwangerschap waren net als de rest prima! Hoewel het wel allemaal wat zwaarder werd uiteraard, al helemaal door het feit dat wij hier (op Curaçao) in september gevoelstemperaturen hebben gehad van 45 graden.

Geloof me: dat is met 36 weken zwangerschap not funny! Maar goed, ik heb het allemaal overleefd, mede dankzij mijn liefste wederhelft voor wie niets, maar dan ook werkelijk niets teveel was.

Eindelijk was het moment daar dat ik met verlof ging om te genieten van mijn laatste weken zwangerschap (19 oktober was mijn uitgerekende datum). Heel lang kon ik niet genieten want 10 dagen na de start van mijn verlof, in de avond verloor ik het eerste plasje vruchtwater.

Ik had dit niet eens direct in de gaten eerlijk gezegd, want ik had verder nergens last van: geen weeën, niets. In die nacht ging ik twee keer naar de WC en beiden keren kwam er weer een plasje. Dus 's ochtends heb ik toch maar even naar de Kraamkliniek gebeld, voor de zekerheid. Het leek hen verstandig om even langs te komen voor een check-up. Dus dat doen we dan maar.

Volledig bepakt en bezakt (vluchtkoffertje, maxi-cosi, etc) mee de auto in, want you never know! Manlief is op dat moment aan het werk aan de andere kant van het eiland en we hebben afgesproken dat als het nodig is hij direct kan komen. En dat is nodig blijkt al snel.

Inderdaad zijn mijn vliezen gebroken en heb ik nog maar minimaal vruchtwater. Maar omdat ik nog geen weeën heb, moeten deze dus opgewekt worden. En dat kan alleen in het ziekenhuis.

Dus diezelfde middag word ik opgenomen in het ziekenhuis. Echter omdat het te laat op de dag is zal ik vrijdagochtend in alle vroegte pas aan de weeën-opwekkers gelegd worden. Dat is vrijdag de 13e… Lekker dan!

Het werd een hele lange dag, een heftige bevalling, maar om 16.39 uur was ze daar dan eindelijk: onze prachtige dochter Shenne Elaisah . Vrijdag de 13e zal voor ons nooit meer een "ongeluksdag" zijn.

Omdat Shenne te lang in mijn buik heeft gezeten zonder vruchtwater moet ze direct aan het infuus en een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Ik moet zelf ook een dag langer blijven omdat ik veel bloed verloren heb. Ik mag op zondagavond naar huis, maar Shenne moet blijven.

Dus daar gingen we dan; zonder ons kindje naar huis. Dat gevoel zal ik nooit vergeten; tranen met tuiten heb ik gehuild de hele weg naar huis. Die avond komt mijn moeder uit Nederland aan, dus heb ik wel een beetje afleiding en troostende moederarmen om me heen.

Shenne komt na een paar dagen thuis en het genieten kon beginnen... dacht ik. Natuurlijk genoot ik van mijn baby, maar ik vond het de eerste paar weken ook erg zwaar. Shenne huilde heel veel en door de heftige bevalling was ze erg onrustig en wilde ze alleen maar bij mij op de arm gedurende de dag. 's Nachts deed ze het wel fantastisch; maximaal 1x kwam ze voor voeding. Dat was ons geluk en daardoor konden we het goed volhouden.

Maar wat vond ik het heftig; daar zal ik altijd eerlijk over zijn. Ik wist nooit beter dan dat moeder worden het mooiste was dat je kan overkomen. Dat is ook absoluut zo, maar de negatieve kanten worden nooit besproken. Ik ben lid van een besloten FB-groep van oktober-mama's en daar kwam ik erachter dat ik me niet schuldig hoefde te voelen omdat ik het zo zwaar vond.

Het is heel normaal, alleen wordt het niet snel zo in het openbaar besproken. Jammer vind ik dat, want die wolk is echt niet altijd roze.

Inmiddels is Shenne alweer 3 maanden en een ontzettend lieve, vrolijke en leergierige baby. Ze groeit als kool: ze was bij de geboorte 47cm en 2940 gram. Bij de laatste controle bij de kinderarts was ze al 57 cm en 4995 gram!

Ze lacht heel veel, maar heeft uiteraard ook nog wel haar huilmomentjes. Gelukkig blijven die momenten tegenwoordig beperkt tot alleen wanneer ze honger of slaap heeft. En dan is papa meestal degene die haar snel rustig krijgt.

Ik ga snel verder genieten op mijn roze wolk, want ja die bestaat echt.