Zwanger in Curaçao - introductie van ver

Lieve lezeressen, mama’s en mama’s to-be,

Eerst even een voorstelrondje, voordat ik jullie meeneem in de rollercoaster die “mijn leven” heet. Mijn naam is Joyce, ik ben 38 jaar en woon samen met mijn lieve vriend, 2 honden en kat op het mooie eiland Curaçao. Inderdaad: ik woon al bijna 10 jaar op een eiland waar het altijd mooi weer is, de palmbomen wuiven in de Noord Passaatwind en ik vanuit mijn kantoor dagelijks uitkijk op de azuurblauwe Caribische zee. Ik hoor jullie al denken: Wauw! Mooi voor elkaar, wat wil je nog meer? Tja…

Dit is dus mijn eerste blog voor deze website… Of eigenlijk: Dit is mijn eerste blog ooit. En dat mijn eerste blog ever dan ook nog uitgerekend over mijn zwangerschap gaat is voor mij nog steeds onwerkelijk.

Ik ben helaas tot nu toe ongewenst kinderloos, of hoe noem je dat? Ik had zo graag al lang mama willen zijn, maar de natuur besliste tot nu toe anders. Ik ben 16 jaar samen geweest met een lieve man, maar kinderen was voor ons niet weggelegd. Helaas kwam er aan die relatie in 2015 een einde. Daar zat ik dan: 36, gescheiden, geen kinderen, op een tropisch eiland zonder familie.

Ik heb me veel alleen gevoeld en heb het heel moeilijk gehad. Maar terugkeren naar Nederland is nooit een optie geweest (hoewel vooral mijn ouders en zusje dat graag hadden gezien natuurlijk); ik hou van Curaçao en voel me er meer thuis dan dat ik me ooit in Nederland heb gevoeld. Nu denk ik dat mijn gevoel me bewust hier heeft gehouden, want begin vorig jaar ontmoette ik de vader van mijn eerste kindje :-). Dat wist ik toen natuurlijk nog niet; het stond tenslotte niet op zijn voorhoofd geschreven. Wat ik wel al heel snel wist is dat ik stapelverliefd was op deze leuke Surinaamse jongen.

Al vrij snel gingen onze gesprekken over kinderen: wilde hij kinderen of had hij al kinderen? Waarom had ik (nog) geen kinderen? Wilde ik wel nog kinderen, want tja; ik ben wel “wat ouder”… Excuse me?? Met 37 behoor je al tot de 'wat oudere' vrouwen? Hij bedoelde eigenlijk te zeggen dat ik wat ouder ben dan hem en dat klopt inderdaad. Misverstand opgelost dus.

Tijdens een van deze gesprekken kwam bij mij het besef dat ik heel misschien dan toch nog mijn grootste wens ooit in vervulling zou kunnen zien gaan… Of was dat wat voorbarig gedacht? We kenden elkaar ten slotte pas een aantal maanden. Maar hey: we zijn stapelgek op elkaar en voelen beiden dat het echt goed zit tussen ons, we zijn allebei volwassen en koesteren beiden een kinderwens. Dus wat houdt ons tegen? Juist: niets dus en zo besloten we dat we dolgraag een gezinnetje wilden samen.

Na een achttal maanden merk ik eind januari/begin februari toch wel wat veranderingen in en aan mijn lichaam. Mijn gedachten schieten alle kanten op: zijn mijn borsten echt zo gevoelig en groot, of beeld ik het me in? Het veelvuldige plassen zal wel door het vele water komen dat ik op een dag drink. O nee wacht: dat doe ik al jaren en nooit eerder rende ik zoveel naar de wc als de afgelopen week… Toch?

De zachte krampjes in mijn onderbuik zijn echt geen voorbode van een menstruatie, want die is pas dan en dan… En dan die extreme vermoeidheid! Jemig wat ben ik gesloopt de hele dag! Of verbeeld ik me dat ook?

“Laat het los, Joyce, laat het los”, probeert mijn innerlijke stemmetje mij nog te kalmeren. Maar dat lukt me niet, echt niet. De kwaaltjes van een beginnende zwangerschap worden steeds duidelijker en mijn gevoel weet het ook zeker: ik ben zwanger. Mijn partner is het met me eens en ziet ook de veranderingen van mijn lijf.

Daags na de 1e dag van mijn eigenlijke menstruatie doe ik voor het eerst in mijn leven een zwangerschapstest: Positief!! Ik kan het niet bevatten en begin te beven als een rietje. Terwijl de tranen over mijn wangen biggelen loop ik langzaam terug naar de slaapkamer, waar vriendlief in spanning wacht. Hij hoeft niets te vragen: mijn uitdrukking spreekt boekdelen. We worden papa en mama!!