Deze keer gaat de zwangerschap goed

We zijn zo’n vier en een halve maand verder en het gaat goed met ons. Ik ben blij dat we direct na de miskraam in oktober dit met onze naaste omgeving hebben kunnen bespreken. Iedereen reageerde meelevend en gaf mij de ruimte en tijd om dit te verwerken.

Iets waar vooral ik in het begin best ‘’luchtig’’ overdacht: overlevingsstand aan er zijn ergere dingen. Maar een maandje na de miskraam kwam bij mij toch ook het besef dat ik echt iets van mezelf miste, het vruchtje dat eigenlijk best een mensje had kunnen worden zal nooit weer komen.

Door dit gevoel te accepteren en van ons meisje (dat het in mijn beleving zou zijn geweest) te houden heb ik het voor mijzelf een plekje kunnen geven en kwam er na zo’n twee maanden eindelijk een rust over me heen, ik begon mezelf weer te zijn. Er is geen draaiboek voor dit soort dingen, iedereen moet vooral doen wat goed voelt. Een ander kan dat namelijk niet voor je invullen. Neem de tijd en manier die je zelf nodig denkt te hebben ;)

Nu wij dit hoofdstuk een plek hebben kunnen geven, zijn we klaar voor een nieuwe poging. Iets waar ook het lichaam het mee eens is, want we zijn inmiddels een maandje zwanger. Ik merk aan kleine dingetjes dat dit anders is dan de vorige keer, ondanks dat ik het extra spannend vind, heb ik er deze keer wel het volste vertrouwen in.

Al snel na de miskraam was mijn menstruatie weer als vanouds en kon ik vertrouwen op de weken. Maar het weekend half februari bleef de menstruatie uit... Dit feit in combinatie met gevoelige/grotere borsten en vermoeidheid, wist ik het: we zijn weer zwanger. Deze keer direct getest en jahoor mijn gevoel had gelijk!

Die week die er opvolgde belde ik de verloskundige om een afspraak te maken. Het eerst wat gezegd werd was: Wat super fijn! Hoe voel je je deze keer? Iets wat me een enorm vertrouwd gevoel gaf, want ze zullen heel veel mensen en verhalen zien/horen.

Ik moest die week even bloed prikken om te weten of ik de vijfde ziekte heb gehad (dit omdat ik op het kinderdagverblijf werk en deze ziekte bij kinderen erg schadelijk kan zijn in de eerste weken van de zwangerschap). Donderdag ging ik naar het medisch centrum bij ons in de buurt, even bloed prikken.

Dat ik niet van naalden houd is niets nieuws voor mij en dat ik even rustig aan moet doen daarna ook niet... maar deze keer!? Vlak nadat de naald eruit ging werd ik duizelig, het werd zwart voor mijn ogen. Vaak helpt het om even mijn ogen dicht te doen... maar het bleef.

De verpleegster zei direct: ogen open houden en bij me blijven... waardoor ik toch wel lichtelijk in paniek raakte, is het echt zo erg? En ogen open doen... oké, maar ik zie niets? En er ontstond een druk op m'n oren... Even dacht ik dit gaat niet goed... maar gelukkig na diep ademhalen werd ik weer helder en bracht de verpleegster me naar buiten naar de frisse lucht. Nog een klein beetje ontdaan durfde ik het aan om weer naar huis te gaan.

Deze week ben ik wat moe en geregeld heb ik een misselijk gevoel, vooral 's avonds, maar verder gaat eigenlijk super goed en mag ik niet klagen! (Ik lees andere verhalen die veel meer last van kwaaltjes hebben.) Wel zal ik blij zijn als volgende week voorbij is, dan zijn we verder dan de vorige keer...

Al blijft het voor mij spannend tot het moment dat we hem of haar mogen vasthouden! Vandaag belde de verloskundige met de bloedresultaten en die zagen er goed uit. Daarop vertrouwende gaan we uit van het beste ;)