Een onverwachte miskraam

Nog anderhalve week en dan zullen we onze allereerste afspraak bij de verloskundige hebben. Het is nog altijd een bizar gevoel: spannend en ook ontzettend leuk dat we ouders mogen worden. Ik voel veranderingen zowel emotioneel als lichamelijk: op mijn buik liggen of oppas-kinderen die tegen me aan duwen/springen voelt niet prettig.

Ik weet nu echter wel waar het vandaan komt, en dat heb ik er voor over! Negen maanden niet op mijn buik slapen, maar negen maanden genieten van een kleine uk in mijn buik.

In de loop van de week zie ik afscheiding komen en veranderen, steeds roziger zoals vaker tijdens de aanloop van een menstruatie... Na veel lezen op internet weet ik nog niks. Op het ene moment ben ik enigszins gerustgesteld en op het andere moment hopeloos onzeker. Zo wil ik niet nog een ruime week wachten op de eerste check.

Op vrijdagavond bel ik toch maar de verloskundige om te checken wat hij er van zegt. "Je hoeft je niet direct zorgen te maken, goed dat je belt! Ik kan natuurlijk niets toezeggen maar dit hoeft niets ernstigs te betekenen, mocht je meer bloed gaan verliezen bel je ons weer?"’ Dit belletje zorgde voor een tijdelijk gerust gevoel.

Al is er ook een stemmetje dat iets anders zegt... Helemaal gerust ben ik niet, maar goed, ik moet het doen met de woorden van de verloskundige en de natuur zijn gang laten gaan....

De volgende dagen voel ik me nog steeds goed. Naast een mengeling van enthosiasme, spanning en nieuwsgierigheid is daar ook een stuk onzekerheid over het bloeden (want echt afscheiding is het inmiddels niet meer te noemen, bloeding wel). Dinsdagmidddag voel ik me moe, ziekig en totaal niet fit. Ook het bloeden word meer en maakt me enorm onzeker.

Het laatste uurtje van mijn werkdag ga ik rustig op de bank met de oppaskinderen een film kijken, maar ik ben blij als de ouders weer thuis komen en mijn werkdag erop zit... Eenmaal thuis bel ik de verloskundige opnieuw en vertel haar dat de afscheiding, waar ik vrijdag over belde, inmiddels is veranderd in bloeden en zeker de laatste uurtjes gaat lijken op menstrueren.

Ik wil niet toegeven aan het feit dat het niet goed is en zeg nog "wanneer is het te veel, wat is niet goed? Op griep en beetje buikkrampen na, gaat het nog. Ik weet niet of het nodig is, maar wat moet ik doen?" In de praktijk is gelukkig die avond spreekuur en de verloskundige wil me graag even zien. Eenmaal opgehangen komen er een paar tranen, wat is dit?

Als mijn vriend thuis komt vertel ik hem dat we diezelfde avond nog langs mogen komen. We gaan wat eten en bespreken onze twijfels, vragen en verwachtingen. Wat moet je verwachten? "Wat weet ik niet, maar iets is niet goed" zeg ik. Dat is iets waar mijn vriend nog niet veel van wil weten, op internet staat zoveel ik maak me waarschijnlijk te druk...

Na het eten installeren we de nieuwe vaatwasser (die ook net deze dag geleverd was). Ik doe dit met mijn laatste krachten en we zijn beiden chagarijnig en gespannen. Wat duren minuten voor de belangrijke afspraak lang...

Eenmaal bij de verloskundige in de kamer ben ik afwezig en onwijs gespannen. Een paar vraagjes volgden, waarbij er al snel gevraagd werd: "Zullen we eerst gaan kijken, dan weet je meer."! Daar gaan we dan, voor het eerst op de behandeltafel, de eerste echo in beeld zoals je vaker zit op tv. Een echte echo, een baarmoeder en daar een vruchtje. Met dit beeld voor me, raast er zo veel door mijn hoofd, maar vooral de vraag "EN?"

Al vrij snel is daar het antwoord... "Je bent inderdaad zwanger, zie hier, maar als ik jouw bloeden en de plek van het vruchtje bekijk, lijkt het erop dat dit niet goed gaat. Je gaat zo je werk afbellen, je kruipt lekker je bed in en gunt je zelf alle rust en tijd." "Oke mijn werk af bellen, is dat echt nodig, is het zo erg?"

"Ja meisje, je bent een hele goede werknemster als je nu wilt werken, maar jij gaat morgen écht niet werken, hiermee wil je lekker thuis zijn." Dit waren de duidelijke woorden, die hard binnen kwamen. Als een zombie loop ik weer naar buiten, met een onwijs leeg gevoel. Mijn vriend slaat een arm om me heen, een fijne steun die meer dan nodig is.

Eenmaal thuis barsten we in tranen uit, zo onwerkelijk de positieve test was, nog onwerkelijker is het nieuws dat de zwangerschap zich aan het afbreken is. Leeg van binnen en met het nodige maandverband stap ik toch maar in bed. Tot een uur of 11 kan ik ieder halfuur naar het toilet, veel bloeden en heel veel buikkrampen. Daarna is het stil in mijn buik en ik huil. Echt stil...

Ik app mijn vriendinnen dat ik de volgende dag wel graag zou willen afspreken bij mij thuis en ga slapen. Het was fijn om mijn beste vriendinnnen die volgende dag te zien. "Wat is er, is het werk je te veel?" waren een eerste paar vraagjes.

"Uhm, nee, we zijn gisteren bij de verloskundige geweest." Hierop een enthousiaste/verbaasde "HUH" van beide vriendinnen. "Maar het was niet goed... we hebben vannacht een miskraam gehad.". Wat een vreselijk stom woord is dat, het geeft me het gevoel dat ik iets mis heb gedaan. Een woord dat je ook direct met de feiten op de neus drukt.

Mijn vriendinnen zijn bezorgd, begripvol en alles wat je nog meer nodig kunt zijn op zo’n moment. Ik ben verdrietig, leeg, maar gek genoeg ook rustig. Waarschijnlijk omdat ik dit onbewust voelde aankomen en wist dat het niet goed zou gaan. En so be it, hard, maar het is niet anders, de natuur valt niet te sturen blijkt maar weer... Het blijven kleine wondertjes en dat beseffen we nu nog meer!