De impact van een vroege miskraam

Ik kon het bijna niet geloven. Op de test verscheen een heel licht tweede streepje! Na drie maanden was het ons al gelukt: zwanger! We waren in de zevende hemel, maar toen moest het balletje nog gaan rollen. Wie moest je eigenlijk allemaal bellen om te melden dat je zwanger bent? Waar moest je eigenlijk allemaal aan denken?

Naast het starten met foliumzuur had ik daar heel naïef nooit bij stilgestaan. Ik moest het mijn ouders gaan vertellen (mijn moeder zou een gat in de lucht springen), de ouders van mijn man moesten het weten, we moesten het geweldige nieuws delen met mijn bonusdochter... Mijn hoofd draaide overuren; ik was dronken van geluk.

Omdat ik een vroege zwangerschapstest had gedaan, besloot ik te wachten totdat ik 5 weken zwanger was. Dan zou ik de huisarts bellen. Daarna heb ik me ingeschreven bij de verloskundigenpraktijk, heb ik een eerste echo gepland rond de 6 weken zwangerschap en heb ik het geweldige nieuws met mijn leidinggevende gedeeld.

Wat was dit allemaal spannend en nieuw! In mijn lichaam gebeurde ook van alles. Ik had vrijwel meteen na het missen van mijn menstruatie klachten: ik kon slecht tegen bepaalde geuren, koffie moest ik niets meer van weten en ik voelde me enorm misselijk. De klachten (met name de misselijkheid) werden met de dag heftiger.

In deze zesde week van de zwangerschap hebben mijn man en ik het nieuws gedeeld met mijn bonusdochter. Wat was ze blij met het nieuws! Ze was extra zorgzaam, want ik droeg nu haar broertje of zusje in mijn buik. Het was achteraf gezien wel heel vroeg om het toen al te vertellen. Op dat moment hielden wij er totaal geen rekening mee dat de zwangerschap ook verkeerd kon aflopen.

Toen ik bijna 6 weken zwanger was, verdwenen mijn zwangerschapskwaaltjes ineens als sneeuw voor de zon en begon het bloedverlies te komen. Ik was bezig in huis, want ik moest die avond de nachtdienst in. Mijn man werkte overdag. In de middag merkte ik dat ik bloedverlies kreeg.

De avond ervoor was het me opgevallen dat ik ook al een paar druppeltjes bloed verloor, maar nu begon het in de middag weer. En het leek erop dat het meer werd. Opnieuw wist ik niet wat ik moest doen, dus ik heb heel naïef gegoogled wat te doen. Ik las meteen artikelen over beginnende miskraam. In plaats van geruststelling vinden, raakte ik in paniek. Ik stuurde mijn man een bericht op het werk en ik besloot de verloskundige te bellen.

Omdat ik geen buikpijn had en het bloedverlies niet veel was, werd besloten om het even aan te zien en anders de echo eerder te doen dan de afgesproken datum. Ik beloofde terug te bellen als het bloedverlies erger werd en/of als ik buikpijn erbij kreeg. Dit stelde me meer gerust.

Maar helaas... Vlak voordat ik naar mijn werk moest, kwam ik erachter dat het bloedverlies had doorgezet. Ik liet het zien aan mijn man: dit was echt niet goed. We waren allebei in shock, knuffelden elkaar, maar het drong nog niet echt door. Ik zag op de klok dat ik dreigde te laat te komen, dus in een vlaag van verstandsverbijstering haastte ik me naar mijn werk.

Onderweg naar mijn nachtdienst bezonk de situatie pas echt. Stilletjes kwam ik binnen. Toen een collega aan mij vroeg of alles goed ging, barstte ik in tranen uit. Het verbaasde mij, dat het me zo raakte. Ik was nog maar amper 6 weken zwanger, het was nog maar een vruchtje. Toch? Met mijn collega's heb ik er meteen goed over kunnen praten, waardoor ik snel betekenis kon geven aan hoe ik me voelde.

Ze vroegen zich ook af waarom ik eigenlijk kwam werken, maar de timing van de miskraam was zo ongelukkig. Ik besefte het me niet. Ook had ik niet door, dat ik mijn man helemaal verbouwereerd thuis had achtergelaten. Ik had een slapeloze nacht vanwege mijn werk, maar hij had een slapeloze nacht omdat het nieuws bij hem ook als een bom was ingeslagen.

In die nacht kwam dan de befaamde buikpijn en heb ik de dienstdoende verloskundige gebeld om mijn miskraam te melden. De volgende ochtend thuis hebben mijn man en ik ruimte gehad om ons verdriet te delen. Hij was net gestart met de opleiding tot verpleegkundige en hij moest die dag colleges volgen. Maar zo snel als hij naar school was vertrokken, zo snel kwam hij ook weer terug naar huis. Ook hij was overweldigd door het verdriet wat deze vroege miskraam bij hem losmaakte.

Nadat ik uit de nachtdienst ben gekomen, hebben we het samen aan de kleine meid verteld. Dat het was misgegaan, dat de baby waarschijnlijk niet gezond was geweest. Het was geen leuk gesprek, maar ze pakte het flexibel op. Als de baby niet gezond was, dan was dat beter, zei ze. Dit waren een paar moeilijke weken voor ons alledrie.

We hebben het toen ook gedeeld met onze directe familie en goede vrienden. Die hebben ons goed opgevangen. Het hakte er flink in, meer dan we hadden gedacht. De vroege miskraam gebeurde vlak voor Kerst, maar ik deed mijn best om toch met mijn familie te genieten van de feestdagen en om dankbaar te zijn voor alles wat ik wél had. Wat onze eerste echo had moeten worden in januari 2020 werd helaas een controle echo om te kijken of mijn baarmoeder weer leeg was...