De curettage ingreep en de nasleep hiervan blog Emilie

Mijn vorige blog ging over mijn korte zwangerschap en hoe wij kozen voor een curettage. In deze blog wil ik jullie graag vertellen hoe de curettage is verlopen en de week na de ingreep.

Na een hele rusteloze en slapeloze nacht, zitten we in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Ik leef in een soort trance. Ik ben helemaal niet op deze aardbol te vinden en alles gaat langs mij heen.

Moeizaam en met tranen is de Anesthesie voor de curettage van a.s. maandag besproken. Ik ben nergens allergisch voor, mijn hart is gezond en ik geef toestemming om de curettage uit te laten voeren. ‘Alsof ik een keus had?’

Of ik gelijk langs de Apotheek in het ziekenhuis wilde lopen om een medicijn op te halen? “Ja hoor, we zijn er nu toch!”. Een korte uitleg over het medicijn volgt. Ik moet twee eivormige pillen 6 uur van te voren vaginaal inbrengen, zodat de baarmoedermond gaat weken. Eigenlijk dringt het mij helemaal niet door wat de beste dokter aan het vertellen is, maar ik vertrouw vriendlief erop dat hij er met zijn volle verstand bij is en hij mij thuis rustig vertelt wat de bedoeling is.

Aangezien de pillen 6 uur van te voren ingebracht moesten worden, hebben we de wekker heel vroeg moeten zetten. Zo gezegd zo gedaan. Na weer even gehuild te hebben, ben ik weer in mijn vriend zijn armen in slaap gevallen.

Even later word ik wakker met steken in mijn buik, althans. Zo lijkt het. Ik ken de pijn die ik nu ervaar helemaal niet! Wat overkomt mij nu? Misschien had ik toch maar wel beter kunnen luisteren toen de apotheker mij dingen aan het vertellen was… Met de steken/ kramp in mijn buik stap ik onder de douche, kam ik mijn haar en doe lekker zittende kleren aan.

Eten mocht ik voor de narcose niet, dus daar had ik geluk mee… (Ik zorg heel slecht voor mijzelf als ik in de put zit.)

Ondertussen zijn we bij het ziekenhuis aangekomen en zijn de krampen in mijn buik alleen maar erger geworden, zelfs zo erg dat ik voorover gebogen mezelf vooruit slenter. Ik meld mij aan bij de receptie en we mochten gaan zitten in de wachtkamer. Al redelijk snel kwam een zuster mij halen. Ik mocht mij uitkleden en een ziekenhuisschort aan doen, want ik mocht gelijk door naar de OK. Ik trilde, beefde en huilde.

Ik blijf maar over mijn buik aaien, alsof ik tegen mijn baby wilde zeggen dat het goed is zo… dat ik nu verdriet heb, maar dat het goed is. Ik geef mijn vriend een kroel en een kus en ik word naar een kamer gereden waar ze mijn infuus aanbrengen, nog steeds lig ik te trillen en te huilen… De beste zuster vraagt aan mij of alles wel goed gaat met me? “Ja hoor”, zeg ik nog doodgewoon tussen het snikken door. Ze loopt weg en komt terug met een warmte deken, ik moest nog harder huilen door de aardigheid.

Het is zover. Ik word de OK opgereden, word op een ander bed gelegd en er worden allemaal plakkertjes en dingetjes aan mijn lijf vastgemaakt. Een zuster ziet mij bezorgd kijken en ze zegt: “Zo houden we je in de gaten als je slaapt.” Ik kon alleen maar een “Oké” uitbrengen. Voordat ik het weet sta er wel 6 mensen om mij heen. Zij lezen voor aan elkaar wie ik ben en wat ze gaan doen. Ik denk bij mijzelf, kan dit nou echt niet als ik slaap?

De dokter die de ingreep gaat uitvoeren, vroeg mij heel ongegeneerd mijn benen in de beugels te leggen; daar zit je dan. Met heel je persoonlijkheid open en bloot letterlijk voor een vreemd iemand haar neus. Ze voelt even en ze zegt: “Je hebt al 4cm ontsluiting, dit is voldoende.” Eindelijk viel bij mij het kwartje die voor mij onbekende kramp en steken in mijn buik waren weeën! De pijn die ik had de afgelopen uren, zijn niet te verwoorden en dan te bedenken dat ik nu pas op de 4 cm ontsluiting zit, dat belooft wat als de volgende zwangerschap wel goed verloopt, denk ik bij mijzelf.

Het is zover. Ik word de OK opgereden, word op een ander bed gelegd en er worden allemaal plakkertjes en dingetjes aan mijn lijf vastgemaakt. Een zuster ziet mij bezorgd kijken en ze zegt: “Zo houden we je in de gaten als je slaapt.” Ik kon alleen maar een “Oké” uitbrengen. Voordat ik het weet sta er wel 6 mensen om mij heen. Zij lezen voor aan elkaar wie ik ben en wat ze gaan doen. Ik denk bij mijzelf, kan dit nou echt niet als ik slaap?

De dokter die de ingreep gaat uitvoeren, vroeg mij heel ongegeneerd mijn benen in de beugels te leggen; daar zit je dan. Met heel je persoonlijkheid open en bloot letterlijk voor een vreemd iemand haar neus. Ze voelt even en ze zegt: “Je hebt al 4cm ontsluiting, dit is voldoende.” Eindelijk viel bij mij het kwartje die voor mij onbekende kramp en steken in mijn buik waren weeën! De pijn die ik had de afgelopen uren, zijn niet te verwoorden en dan te bedenken dat ik nu pas op de 4 cm ontsluiting zit, dat belooft wat als de volgende zwangerschap wel goed verloopt, denk ik bij mijzelf.

De anesthesist vraagt me hard op tot 10 te tellen. Ik tel, zoals gevraagd, hardop, één – twee – drie – dag baby – vier – …

Ik word ontzettend suf en met veel pijn wakker in de kamer waar ik eerst ook lag. Mijn vriend staat al aan mijn bed op mij te wachten. Ik barstte weer in tranen uit. Ik denk omdat ik weet dat het voorbij is… Onze baby is weg, nu was het echt… Ze is weg…

Ik moest wat drinken en ik moest geplast hebben voordat ik naar huis mag. “Wat een bullshit”, denk ik bij mezelf. Ik wilde gewoon erg graag naar huis… Al snel moest ik plassen en snapte ik waarom ik niet eerder naar huis mocht. Bloed, overal bloed, ik heb nog nooit zoveel bloed gezien! Ik roep de zuster, ze zegt dat het erbij hoort en dat het nog een paar dagen zo zal blijven. Ik mag naar huis!

Na een ongemakkelijke en pijnlijke auto rit zijn we thuis aangekomen. Ik ga liggen op de bank en mijn vriend pakt een kussen en een deken voor me. Hij maakt zelfs wat te eten voor me, ook al weet hij dat ik het toch niet op eet…

Ondertussen gaat de deurbel, ik zeg tegen mijn vriend: “Toch niet weer een zwangerschapsbox hè.” Hij komt terug de kamer ingelopen met een prachtige bos bloemen, hij leest het kaartje voor: “Veel sterkte samen”. “Gekregen van mijn werk”, zegt mijn vriend trots. Wat zijn al de mensen toch medelevend.

De eerste volgende dag slaap ik veel, maar de emoties lopen elke keer nog hoog op. Wat ze mij niet vertelt hebben en waar ik ook niet over na had gedacht is dat de zwangerschapshormonen nog een aantal weken in je lijf blijven zitten. Dit was zo verwarrend, pijnlijk en moeilijk. Je voelt je zwanger, maar je weet dat het niet zo is.

De volgende dag bel ik de Tattoo shop, voor een afspraak. Ik heb al meerdere tatoeages en ik wilde nu een nieuwe als aandenken voor mijn baby, alsof ik haar ooit zou vergeten. Toevallig had hij volgende week een gaatje en zou ik terecht kunnen. TOP! Mijn besluit staat vast, ik wil mooie vogeltjes in mijn zij laten tatoeëren.

In de loop van de week vind ik genoeg afleiding, d.m.v. onze bruiloft te regelen… In de zwangerschap hebben we besloten dat we eerder wilde trouwen, zodat ik dezelfde achternaam als ons kindje zou dragen, ik vond en vind dat nog steeds een mooi idee. We houden het klein, alleen met onze naaste familie en vrienden op 17.02.2017 een mooie datum en ook nog eens de dag na ons jubileum.

De pijn in mijn buik en het bloeden stopte na 5 dagen op de bank gelegen te hebben, de pijn in mijn hart door het verlies is er nog steeds… Toch ga ik maandag weer aan het werk, afleiding is goed voor je, zeggen ze.