A December to remember

Hoe intens gelukkig kan je zijn? Ik ben gewoon zwanger! Drie keer ís scheepsrecht. Ik leef in een bubbel, onwerkelijk. Na twee dagen doe ik op mijn NOD nog een test en het streepje wordt echt duidelijker. Ik doe ook een digitale test en ja hoor écht zwanger, 1-2 weken. Ik besluit dit prille geluk met mijn beste vriendinnen te delen, aangezien zij elk moment in dit avontuur so far hebben meegeleefd (shout out naar jullie!) en ik dit spannende nieuws gewoonweg niet voor mezelf kan houden. Zij zijn heel erg blij voor me.

Even later met kerst vertel ik het mijn familie ook, met ballonnen in een grote doos die zij dan mochten openmaken. Ze waren enorm verrast en ook al zo blij voor me. Wauw, wat ben ik toch intens gelukkig! Ik heb wat last van een paar kwaaltjes als vermoeidheid, duizeligheid en my oh my zeer pijnlijke boobs, maar ach die neem ik voor lief.

Oké, ik ben nog amper misselijk geweest dus beschouw mijzelf so far tot die lucky few die zich niet shitty door hun zwangerschap heen spuugt. Of is dit too easy? Ondertussen lees ik me in over van alles, fantaseer ik al over het geslacht, namen en dingen als de kinderwagen. Ook download ik een super toffe app waarbij je dagelijks de ontwikkelingen van je mini-me kunt bekijken en lezen. Wauw, je bent al net zo groot als een blauw besje! Verliefd, dat is het juiste woord. Ik ben tot over mijn oren verliefd.

Een paar dagen voor mijn allereerste echo gepland staat heb ik last van bloedverlies. Shit. Shit. Shit. Dit mag niet misgaan! De verloskundige doet een poging me gerust te stellen door aan te geven dat het nou eenmaal 50/50 is op dit moment in de zwangerschap en ik het echt moet afwachten. Dat was alles behalve geruststellend! Hoezo, wacht het even rustig af? Ik bloed!

Nou ken ik genoeg vrouwen om mij heen die gezonde kindjes op de wereld hebben gezet ondanks bloedverlies in (het begin van) hun zwangerschappen. Maar pf, wat is dit eng zeg die onzekerheid. En wat duurt wachten dan pas lang. De dagen erna kruipen echt voorbij en ein-de-lijk breekt de dag van mijn eerste echo aan.

De dame die de echo maakt is stil, te lang stil. Tot ze de woorden lijkt te vinden; helaas, ik ben bang dat het is niet goed is. Mijn bubbel spat kapot. Mijn wereld stort in een klap in. Mijn mini-me blijkt al vrij snel te zijn gestopt met groeien. Fuck! Nee! De tranen rollen over mijn wangen.