Zwanger worden stap 1 is afvallen, blog mama van drie sterrenkindjes

Hier gaat ie dan: mijn eerste blog. En gelijk een hele persoonlijke. Ik ben Sterrenmama, een mama van 3 sterretjes die helaas nooit het levenslicht hebben mogen zien. Drie minimensjes die ik maar een paar weekjes bij me mocht hebben, voordat ze weer verder gingen. Maar ook al heb ik ze nooit in mijn armen mogen houden, ze zitten allemaal voorgoed in mijn hart.

Ik en mijn man zijn samen al 2,5 jaar bezig met zwanger worden. Dat is ons dus al 3 keer gelukt, gelukkig. Dat laatste klinkt misschien raar, maar ik ben zo blij om te weten dat ik zwanger kan worden. Toen ik 2,5 jaar geleden stopte met de pil hoopte ik snel zwanger te worden. Maar ja, ik woog toen bijna 130 kg en tsja… dan is zwanger worden zeker geen vanzelfsprekendheid.

Mijn eerste zwangerschap liet slechts vijf maanden op zich wachten. Al een week voordat ik ongesteld had moeten worden voelde ik mijn borsten zichzelf opblazen, had ik last van buik- en rugpijn en begon ik me misselijk te voelen door de dag heen. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik me alles maar inbeeldde, maar ja… de gevoelens werden steeds sterker. Dus toch maar een zwangerschapstest gekocht. Helaas was deze negatief. Of negatief… met veel fantasie zag ik een streepje. Ik wilde ook zo graag! Zelfs manlief lachte me uit om mijn ‘ingebeelde’ streepje.

Diezelfde week merkte ik dat ik contact maakte met mijn baby. Dat was een heel vreemd en bijzonder moment. Vooral omdat ik mezelf ervan aan het overtuigen was dat deze baby er helemaal niet was! De test was tenslotte negatief. Toch zag ik in mijn lijf een heel lief klein dansend wezentje naar me kijken. Het was zo mooi. Onbeschrijflijk. Tegelijkertijd gaf ze aan dat hij of zij in maart bij me zou komen. Maar dat was heel raar. Want als ik nu echt zwanger was, dan zou hij of zij er in januari al zijn! En baby's die twee maanden te laat geboren worden ken ik niet.

Ik deed gauw nog en test om te kijken of ik nou gek aan het worden was. Maar deze was wel duidelijk positief! Ik was echt zwanger! Ik kon mijn geluk niet op. Tegelijkertijd zocht ik regelmatig weer dat vrolijke en lieve dansende wezentje in mijn buik op. Dat contact genoot ik enorm van. Ik wist al precies wat voor een karaktertje dit kindje zou hebben. Het zou echt een vrolijke lief clowntje zijn. Heerlijk!

Maar na een paar dagen zag ik hem of haar niet meer dansen. En een dag later lag hij/zij er helemaal ziekjes en slap bij. En ja hoor, die middag kreeg ik krampen en een heftige bloeding. Het was een miskraam. Hij of zij was dus echt te vroeg, zoals hij of zij me al had laten weten.

Een week van huilen volgde. Nu ja, tijdens die twee weken van zwanger zijn huilde ik ook al om alles. Ik zag eens een musje in mijn tuin landen en de tranen stroomden al over mijn wangen. Het is toch ook ontzettend mooi dat dat kleine kwetsbare musje precies in onze tuin landde? ;-P Maar ja, nu mijn kindje definitief vertrokken was bleven de tranen komen. Het was een verdrietige tijd voor mij. Mijn man snapte er echter niks van. Want ach… zo lang waren we niet zwanger. Het was toch nog nauwelijks iets? Nieuwe ronde, nieuwe kansen nietwaar? Tsja, dat is mannenlogica.

En zo duurde het een heel jaar voordat we opnieuw zwanger waren. Wederom op de ‘ verkeerde’ tijd. Mijn kindje zou tenslotte in maart komen, toch? En ja hoor, weer een miskraam. Ik kon dit keer geen contact krijgen met mijn kindje zoals de eerste keer. Het voelde ook al gelijk niet goed. Desondanks laaide toch de hoop weer op. Wat als mijn vorige ervaring ingebeeld was? Maar ja, we weten inmiddels allemaal de afloop ervan. Het leverde weer een week van huilen op.

Afgelopen maand was ik wederom zwanger. Weer 'te vroeg' en dus wist ik al snel dat het een miskraam zou worden, wat ook gebeurde. Ook deze keer kon ik geen contact krijgen met het kindje. Maar in plaats van een week huilen, werd ik weer strijdlustig. Deze miskraam voelde als een waarschuwend bericht van mijn kindje.

Ik was na de eerste miskraam veel afgevallen (25kg), maar was de laatste paar maanden (door onze verhuizing en de bijbehorende stress) weer gaan eten en 10 kilo aangekomen. Deze miskraam heeft ervoor gezorgd dat ik weer contact zoek met ons kindje in mijn hart. Dat herinnert mij eraan dat ik voor dat kindje mijn best moet gaan doen om een fijner huisje te bouwen voor zijn of haar eerste 9 maanden. Afvallen geblazen dus!

En dan zijn we in het ‘NU’ aanbeland. De voorbereidingen op een volgende zwangerschap. Ik weeg inmiddels 115kg. Dat is gelukkig al 15 kg minder dan toen we ooit begonnen. Toch wil ik er graag nog eens 35kg vanaf hebben. Geen idee of dat gaat lukken voordat ik weer zwanger ben (denk het niet, want 35kg is serieus veel!), maar we gaan ons best doen. Dat is zowel beter voor mezelf als voor ons kindje. Hoe alles gaat omtrent het afvallen en weer zwanger worden, lees je in een volgende blog. Tot dan!

Groetjes, Sterrenmama