De miskraam in volle glorie - deel 1

Dit is het vervolg op blog Blijft deze wel zitten na zes miskramen?

Zo stonden we daar, mijn vriendinzus en ik, beiden met de tranen in de ogen voor het ziekenhuis. We besloten alsnog uit lunchen te gaan en mijn verjaardagstaart op te halen. Ik ben morgen tenslotte ook gewoon nog jarig en mijn ouders met twee vrienden en hun kids (mijn opvangkindjes) komen gewoon op visite.

Ik besluit recalcitrant dat ik bij de lunch alleen maar chocoladetaartjes ga bestellen of iets. Lekker veel comfort food ga eten en alle dieetregels overboord te gooien. Maar ja, eenmaal aan tafel kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb in zwaar eten. En dus bestel ik gewoon simpel yoghurt met fruit. En damn, wat smaakt dat ontzettend goed.

Ondertussen heeft manlief ook gebeld. Hij is ook ontdaan van het nieuws en gaat direct zijn spullen pakken om huiswaarts te keren. Wanneer vriendinzus en ik thuis komen, is mijn man nog maar een half uurtje ver weg. Vriendinzus vertrekt daarop maar.

Ik gebruik dit halve uurtje om de hele wereld op de hoogte te brengen van ons trieste nieuws. Want ja, ik kom er ineens achter dat ik eigenlijk bijna iedereen die ik rechtstreeks ken al op de hoogte had gebracht. Mijn bijbaan, de scouting, de ouders van de opvangkinderen, de buurvrouw, de mensen met wie ik weleens online spelletjes doe, de kapper, natuurlijk al onze vrienden en nog vele mensen meer. En dus stuur ik ze allemaal persoonlijk een appje.

Ook plaats ik op Facebook een berichtje, zodat ook iedereen die niet wist dat ik zwanger was, nu weet dat we weer een poging verder zijn. Ik wil dit gewoon ook openbaar hebben. Het is ons kind en ik vind het taboe erop vreselijk. Dus hoppa, online ermee.

Dan komt Dennis thuis. De tranen staan in zijn ogen. Zonder iets te zeggen loopt hij op me af en knuffelen we een tijdlang. Dit was hard nodig. Ook ik kan nu wat tranen laten. Oh wat baal ik dat hij daarom zijn vakantie vroegtijdig moest afbreken. BAH!

De volgende dag voelen we ons een beetje in Limbo zitten. Ik ben nog hartstikke zwanger voor mijn gevoel, maar de kleine frummel is dood. En wij moeten gewoon maar afwachten. Ik ben gewoon opgelucht dat het mijn verjaardag is. Even afleiding van de kleine groep visite. Ze nemen allemaal iets lekkers mee voor op de BBQ, zodat ik nauwelijks iets hoef voor te bereiden.

Ik ben ook nog steeds extreem moe van de hormonen in mijn lijf. De BBQ is zo dus perfect. Ik hoef bijna niets te doen. Mijn ouders en vrienden voelen zich ook allemaal thuis in mijn huis, dus alles gaat als vanzelf. En het is me toch een potje gezellig. De twee kids van de vrienden weten ook van mijn baby. Ik zie ze bijna elke dag als hun gastouders, dus ja, ik had het hen ook al verteld.

Na een tijdje vragen ze ernaar. Is de baby dood? Ja, de baby is dood, maar hij zit nog wel in mijn buik. Over een tijdje komt de baby er vanzelf uit, maar dan heel klein. Nou, dat vinden ze maar knap stom. En ja, ik ben het helemaal hartgrondig met ze eens. Het is ook ontzettend stom.

De dagen erna wacht ik rustig tot de miskraam op gang komt. De verloskundige belt me nog tussendoor met de vraag hoe het gaat en het advies om naar een acupuncturist te gaan waar ze in dit soort gevallen mee samenwerken. Deze dame heeft namelijk een 100% succesgarantie dat de miskraam vanzelf eruit komt. Maar direct schreeuwt alles in mij NEEEEE. Toch laat ik haar de brochure opsturen. Ik lees het rustig door en dan word ik bijna boos. Ik ga toch niet iemand betalen om mijn kind eruit te gooien? Ben je gek geworden ofzo?

Anderhalve week na de echo, viert een bevriend stel hun verjaardagen met een BBQ. Wij zijn ook uitgenodigd. Maar ja, die ochtend begin ik heftiger te bloeden en te krampen. Dit ken ik van de vorige miskramen. Dus ja hoor, ik kan me vast opmaken voor de pret. Ik had de hele week uitgekeken naar die BBQ, maar ineens heb ik er geen bal zin in en zeg ik het liefste af. Maar ja, thuis gaan zitten pijn leiden wordt je ook niet vrolijker van. En dus besluiten we alsnog te gaan met de afspraak dat we kort blijven.

Tegen het einde van de BBQ komen de welbekende pijnlijke krampen. En ja, ik voel iets naar buiten komen. Ik wil NU naar huis. Gauw zeggen we iedereen gedag en sprinten (nou ja, schuifelen) we naar de deur. Gelukkig had ik haar voor de BBQ al op de hoogte gebracht, dus mijn vriendin is één en al begrip. Ze wenst ons sterkte.

Thuis kramp ik nog vrolijk verder. En ja hoor, er is iets uitgevallen dat wel een beetje op een garnaaltje lijkt met een koordje eraan (de navelstreng?) en daaraan een mini pannekoekje (de placenta?). Ik ga er daarmee vanuit dat ik het allerergste wel heb gehad. Zondag doet het ook nog goed pijn, maar maandag word het al iets rustiger. Ik moet zeggen, ik had erger verwacht.

Tegen het einde van de maandag worden de krampen toch nog even iets erger. Ach ja, kan gebeuren natuurlijk. Ik trek me er weinig van aan. Het moet er toch allemaal uit en natuurlijk zit er nog genoeg baarmoederslijmvlies. Zeker nu ik de utrogestan heb gebruikt voor deze zwangerschap.

Die dinsdag heb ik vier kindjes in de opvang en moet ik naar drie verschillende scholen en peuterspeelzalen om drie kids weg te brengen en op te halen. Eentje blijft de hele dag. Tijdens de ochtend begint mijn buik weer behoorlijk te krampen. Echt tijd om er aandacht aan te geven heb ik niet, met een kind onder mijn hoede. Ze wil naar de speeltuin en lekker lang schommelen. Ik vind het prima en sta haar te duwen, terwijl ik ondertussen rustig mijn buikkrampen kan opvangen door lekker zelf ook heen en weer te stappen. Zo gaat de tijd lekker snel voorbij en al gauw is het bijna lunchtijd.

Dus ik haal ik twee van de drie kinderen weer op voor de middagboterham. Op dat moment heb ik elke paar minuten een goede flinke kramp. Het doet echt zeer en ik voel me lichtelijk beroerd. Toch kan ik er even niet bij stilstaan. De oudste moet weer naar school voor de middag. Nadat ik die naar school heb gebracht, loop ik naar de speeltuin achter de school en laat de jongste twee lekker daar spelen, terwijl ik op een bankje even uitrust en heel rustig de pijn wegadem. Ik heb voordat we van huis gingen nog twee paracetamol ingenomen, maar ze lijken weinig tot niets te doen. Gelukkig hebben de twee kids enorme lol met elkaar.

Na een lekker uurtje spelen moet ik het vierde kind van school halen en dus moeten we de auto in. Onderweg slik ik een paar keer hard van de krampen die telkens komen en gaan. Ook op het schoolplein heb ik het moeilijk. Ik loop lichtelijk krom van de pijn. Maar ja, kind moet opgehaald worden. Gelukkig is ze er snel en strompel ik met alle kinderen terug naar de auto. Daar wacht ik even tot de laatste kramp goed gezakt is en rij dan naar huis. Het is maar 5 minuten rijden.

Onderweg voel ik weer een kramp opkomen en zet ik de auto maar, met alarmlichten aan, langs de kant van de weg. Voor de zekerheid. En blij toe. Dit is de ergste tot nog toe. De oudste vraagt waarom ik stop. Ik leg uit dat ik buikpijn heb. Wordt mama weleens ongesteld? En ja wel zoiets, dan heeft mama ook buikpijn. Nou, dat heb ik ook, maar dan iets erger. En dat lijkt ze direct te snappen.

Ze begin een heel verhaal af te steken over iets met buikpijn en teveel suikerklontjes. Ik zeg af en toe ‘oh’ en ‘hmm hmm’ op de juiste momenten, maar hoor nauwelijks wat ze zegt. Zodra de kramp weer is weggetrokken, rijd ik in ene keer door naar huis. Via binnendoor weggetjes, zodat ik altijd even langs de kant kan gaan staan, mocht er weer een kramp opkomen. De kinderen lijken niet echt iets door te hebben.

Wil je weten hoe dit afloopt? Meld je aan om Sterrenmama te volgen en ontvang haar nieuwste blog in je mail.