Op een blauwe wolk zitten tijdens COVID19

Wat kijk ik met een positief gevoel terug op de eerste echo van deze zwangerschap. De 8 weken echo. Met z'n drietjes gingen we erheen. Mijn man en ik vonden het wel spannend. Met name ik vond het heel spannend of er wel een kloppend hartje zou zijn. We hadden onze (bonus)dochter verteld dat het een controle afspraak was, omdat het de vorige keer misging.

Op die manier zouden we haar niet opnieuw hoeven belasten met slecht nieuws. Gelukkig bleek alles goed te gaan en was daar dan dat magische kloppende hartje. Snel haalden we de kleine meid erbij en zaten we met z'n drietjes te glunderen. Dit werd haar broertje of zusje. Onze volgende afspraak hadden we dan ook opnieuw gepland op een dag dat we met z'n drieën konden gaan, maar toen gooide de eerste coronagolf roet in het eten...

Naar de volgende afspraak moest ik helaas alleen komen. Een dag van tevoren kreeg ik een mailtje van de praktijk met het verzoek om zonder partner, kinderen, familie en/of vrienden te komen. We hadden alledrie ontzettend toegeleefd naar de volgende echo, dus dit was een flinke teleurstelling. Gelukkig mocht ik daar wel videobellen met mijn man en zijn dochter, maar het is niet hetzelfde.

Op dat moment begreep ik nog niet veel van de impact die COVID-19 op onze levens zou hebben. Het alleen naar een afspraak moeten komen, voelde een beetje droevig. Ik hoopte dat de maatregelen versoepeld zouden worden tegen de tijd dat ik de 20 weken echo mocht krijgen.

Helaas was dat niet zo en mocht ik deze echo ook alleen ‘ondergaan’. Pretecho's werden niet meer gedaan, wat betekende dat wij een hele andere ervaring kregen van de zwangerschap dan we van tevoren hadden bedacht. We zouden de baby alleen nog met de 12 weken echo en de 20 weken echo te zien krijgen. Fysieke controles werden belafspraken. Het grote genieten moest dus achter gesloten deuren gebeuren met een klein aantal sociale contacten...

Om die reden had ik onderzoek gedaan naar thuis echo's maken. Via Facebook kwam ik terecht bij een organisatie die apparatuur en software verhuurt om thuis korte pretecho's te maken. Ideaal voor ons, dacht ik. Want wat is er nou nóg specialer dan zelf een echo maken van de baby? Mijn man en mijn (bonus)dochter hebben hier echt van genoten. Zo hadden we toch met z'n drietjes nog een pretecho.

Een heel contrast in vergelijking met de 20 weken echo in het ziekenhuis, waar mijn man aan de ene kant van de deur zat en ik aan de andere kant van de deur. Mijn man baalde er echt van. Dit had voor ons dé echo moeten zijn. Eindelijk kwamen we erachter of we een jongetje of een meisje zouden krijgen. De maatregelen waren begrijpelijk, gezien de situatie in het land op dat moment (begin mei), maar het was een enorme domper voor ons persoonlijk.

De echoscopiste vond het ook niet leuk voor ons. Daarom had ze voor ons wat extra foto's opgeslagen en uitgeprint. Daar waren we dan natuurlijk wel weer blij mee! Zij probeerde voor ons er alsnog een mooi en memorabel moment van te maken, ondanks alles.

Wat nou als er iets fundamenteel mis was met de baby? Dan zit je daar mooi in je eentje. Ja, ik mocht wel weer videobellen met mijn man die aan de andere kant van de deur zat. Maar ook het prachtige nieuws dat we een jongetje verwachtten die geen medische afwijkingen liet zien, was iets dat ik niet kon delen met mijn man op dat moment. Die vreugde beleef je toch echt anders in deze corona tijd.

Los daarvan heeft deze tijd mij ook geleerd om dingen in perspectief te zien. Tot aan week 12 ben ik nog bang geweest voor een miskraam. Daarna ben ik begonnen met genieten, maar raakte ik steeds meer op mijn hoede vanwege COVID-19. In mijn werk als verpleegkundige werd ik geconfronteerd met covid-patiënten, maar ook privé lette ik op mijn hoeveelheid sociale contacten.

Natuurlijk heeft COVID-19 een behoorlijke stempel gedrukt op mijn beleving van de zwangerschap, maar ik hield mezelf voor dat ik dankbaar mocht zijn dat ik tegenover een verloskundige mocht zitten. Ook al moest ik alleen komen. Ik kon tenminste zeggen dat ik in blijde verwachting was en dat het goed ging met de baby. De rest is dan eigenlijk allemaal bijzaak. Deze mindset kon ik na de 20 weken echo steeds beter vasthouden.

Na de echo gingen wij direct videobellen met onze (bonus)dochter om haar het grote nieuws te vertellen: ZE KRIJGT EEN BROERTJE!!