Spannende tijden in het ziekenhuis

Het is eindelijk zo ver! We gaan onze baby's weer bekijken. Op naar het AMC! Vol goede moed namen we plaats in de wachthoek. De spanning liep op naar mate de minuten verstreken en de afspraak liep uit eindelijk 50 (!) minuten uit. Normaal vind ik het niet zo erg om te wachten, maar nu wachten op dit moment was echt killing.

Daar was de arts, we mochten mee naar binnen. De echo was bedoeld om baby C te controleren, maar de andere 2 baby's werden eerst gecheckt. Nooit geweten dat je zo verliefd kon zijn op iets wat je nog niet kent, liefde op het eerste gezicht! 'Willen jullie weten of het jongetjes of meisjes zijn?' 'Tuurlijk!!'

'Baby A is een jongen!' Een jongen? Suprise! Ik heb echt de hele tijd gedacht dat A en B meiden waren! Maar wat super leuk!! Maar de tweede arts die bij de echo was greep even in. 'Kijk is even goed, je ziet duidelijk dat dit een meisje is.' Toch een meisje! Baby B, ja hoor ook een meid! Mijn man heeft altijd een dochter gewild, zijn blik en zijn lach vergeet ik nooit meer, zo trots als wat hij keek!

Het moment dat baby C in beeld kwam, wist ik al meteen: dit is niet goed. De blaas was inmiddels nog verder gevuld en kwam nu al tot boven het middenrif. Bizar! De arts keek heel ernstig uit haar ogen en vertelde dat we echt rekening moesten houden met het ergste, maar dat er altijd wonderen bestaan.

'Dit kindje zal wel een jongetje wezen, dit komt bijna alleen bij jongens voor.' Ik begon te huilen, ik had zo gehoopt dat het opgelost was. De tranen bleven stromen over mijn wangen, ondanks dat ik er al rekening mee had gehouden.

Mijn NAH speelde op, als ik te veel overprikkeld raak wat dus gebeurde op dit moment, begin ik te stotteren en kom ik niet meer uit mijn woorden omdat alles dan te snel gaat in mijn hoofd, maar ik het niet kan verwoorden. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen of wat er wordt gezegd.

Verdomme, dit kon ik nu even niet gebruiken. Ik wilde nog zo veel vragen. Gelukkig weet mijn man dat dit gebeurd en die nam het gesprek over. Wat er verder werd gezegd weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Met dikke ogen liep ik de echo kamer uit en namen we weer plaatst in de wachthoek, op naar de gynaecoloog.

Na een half uur wachten mochten we naar binnen. ‘Hoe gaat het met je?' Wat denk je zelf? Niet zo goed op dit moment. Ik moet dit even verwerken. En ja hoor, weer tranen, dit wilde ik niet! Ik wilde dingen weten! Mijn hersens sloegen weer op slot.

Uit eindelijk kregen we te horen dat als dit normaal bij een eenling zwangerschap gebeurt in deze mate, er wordt besloten de zwangerschap af te breken. Door het vocht hebben de longen geen ruimte voor ontwikkeling en worden deze kindjes altijd dood geboren. Ze kunnen niet ademhalen zodra ze uit de buik zijn.

Omdat bij mij er nog 2 wondertjes in mijn buik leven, laten ze de baby zitten. Ze kunnen de baby niet weg halen. Dus mocht de baby overlijden, dan laten ze het gewoon zitten. Twee dagen na onze echo in het ziekenhuis hebben we een afspraak staan voor een 3d echo en een pretecho. Ik ben benieuwd wat daar uitkomt.