Mag ik de naam van je overleden kindje gebruiken?

"Hoi! Ik heb even iets waar ik het even over wil hebben. Het is niet dat we jullie toestemming vragen of wat dan ook, maar het voelt niet goed als ik jullie hier niet over inlicht. Wij hebben inmiddels drie namen maar één daarvan lijkt heel erg veel op de tweede naam van Kane maar dan anders geschreven. Mochten we die naam nemen, dan willen we wel dat jullie op de hoogte zijn en dat het niet rauw op jullie dak komt. Je weet maar nooit of dit gevoelig ligt."

Wat denk je nou zelf? Dat dit niet gevoelig ligt? Dat jullie kindje straks bij ons door de woonkamer kruipt en ik ‘Sasha’ moet roepen om zijn aandacht te krijgen? En dat dit dan een dikke vette messteek geeft, omdat je eigenlijk je eigen ‘Sasha’ hier had willen roepen? Ook al is het zijn tweede naam?

Ik appte mijn man. “Wat moet ik hier nou weer mee?” Hij wist het ook niet. “Ze moeten doen wat voor hen goed voelt. Ik durf alleen niet te beloven dat ik dat ventje zonder moeite kan aankijken en bij zijn naam kan noemen.” En dat was ik volledig met hem eens.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg het antwoord dat het spijtig was dit te horen als zij eventueel voor deze naam zouden kiezen en dat ze zich zo goed kon voorstellen dat we elke dag nog met Kane bezig waren. Ze wilde niet dat dit tussen onze vriendschap in zou komen te staan.

Nu ze zelf zwanger was moest ze er niet aan denken dat ze dit ook moest mee maken en dat was voor haar de reden om het te vertellen voordat ze bevallen was. “We hadden deze namen al voordat jij of wij überhaupt zwanger waren.”

Het enige wat door mijn hoofd spookte was: Hoe kunnen ze dit nou verzinnen? Waarom kozen ze niet één van de andere namen? Begreep ze dan niet dat dit echt zo ontzettend veel zeer deed? En waarom ‘eventueel zouden kiezen’ of dat het ’kon gebeuren’ om voor deze naam te gaan? Bij deze vraag heb je de keuze voor de naam toch al gemaakt? Anders stuur je niet zo een berichtje.

Wat als Kane wel thuis in zijn bedje had gelegen, had ik dan ook dit berichtje gehad? Dachten ze het kan nu toch wel nu hij dood is? Was ik nou zo overdreven aan het reageren of was het terecht? Ik wachtte tot mijn man 's avonds thuis kwam. Ondertussen had ik contact met mijn moeder en mijn zusje. Zij vonden het net als wij respectloos en ze vonden mijn reactie helemaal niet overdreven maar juist heel normaal! Het lag dus niet aan mij.

Mijn man kwam eerder thuis dan normaal. Normaal sport hij na zijn werk nog een uurtje voordat hij naar huis komt. Nu was hij meteen uit zijn werk naar huis gekomen. “Ik kon niet sporten.” Hij keek mij aan en ik zag de pijn in zijn ogen. Ik overdreef dus niet, dat was één ding wat ik nu zeker wist. Mijn man, die niet snel emotie laat zien, begon te huilen. Daar stonden we dan met z'n tweeën. Te huilen om weer geconfronteerd te worden met de waarheid door een paar stomme vrienden die het totaal niet snappen dat dit ontzettend veel pijn deed. En dat terwijl we al zoveel met elkaar hadden meegemaakt. Een echte vriendschap door dik en dun. Nadat we even bijgekomen waren hebben we na het eten een berichtje naar hen gestuurd.

"Sorry, maar we hebben er gewoon geen begrip voor dat jullie deze keuze willen maken voor die naam. We snappen dat jullie die naam ook mooi vinden en dat jullie die misschien al heel lang in gedachten hadden, maar voor ons is dat gewoon heel moeilijk te begrijpen dat jullie van plan zijn hem zo te noemen nadat wij onze zoon zijn verloren met de zelfde naam, ook al is het zijn tweede naam.

En dat terwijl jullie ook nog een andere naam in gedachten hebben. Het gaat ons niet erom dat hij niet dezelfde naam mag hebben, maar wij vinden het nogal respectloos naar ons toe, het is niet dat we verre vrienden zijn, maar juist hele goede. Iedereen zegt dat ze zich voor kunnen stellen hoe het is, maar dat kun je niet als je dit zelf niet meegemaakt hebt.

Het doet ons gewoon heel veel zeer en verdriet en het lijkt ons dan ook beter om even afstand van elkaar te nemen. We willen er verder geen discussie over voeren, iedereen heeft zijn eigen mening en al zijn we het niet met elkaar eens, we hebben wel respect voor jullie keuze."

"Hier ons voorlopig laatste berichtje. We hopen dat we jullie verdriet om jullie kindje niet heel veel erger hebben gemaakt. Maar we konden niet anders. Respectloos was het pas geweest als we niks hadden gezegd en je na de bevalling eventueel hiermee geconfronteerd zou worden. We wisten van te voren al dat wat voor naam we ook kiezen de situatie lastig blijft.

Wij krijgen een jongetje en jullie zijn er ééntje verloren, het feit dat we ook nog deze naam eventueel kunnen kiezen maakt het alleen maar lastiger. We wensen jullie alle goeds en liefde voor jullie en je meiden. P.S. We verwachten geen reactie op dit berichtje, het is goed zo."

Dag, bijna 20 jaar vriendschap...