Wonderen bestaan misschien toch?

We zijn alweer anderhalve maand verder en er gebeurt van alles om ons heen. Verwachte dingen, maar ook totaal onverwachte dingen. We hebben drie weken geleden een echo gehad, waarbij de neonatoloog en de nierspecialist bij waren, om te kijken wat de kansen nou echt zijn voor baby C, ondanks dat er werd geroepen dat ze dit nooit zou overleven.

Maar er bestaan wonderen! Onze kleine, een jongen of een meid want dat is nu opeens onzeker, heeft longontwikkeling! Ondanks het weinige vruchtwater wordt hij/zij door zijn zusjes gedwongen te bewegen en zijn/haar ademhaling te oefenen. Of hij/zij straks zelfstandig kan ademen is de vraag, maar er wordt flink geoefend en het ziet er veelbelovend uit.

Ook blijken de nieren te werken, alleen zitten ze vol met vocht. Ze werken minder dan bij een normaal iemand, maar er is hoop. Als een kindje een nieraandoening heeft, kan het zolang het kindje groeit zonder nierdialyse en zou medicatie en een dieet voldoende moeten zijn.

Wel is het afwachten of het kindje een uitweg heeft om te plassen. Als die er niet is moet het kindje geopereerd worden en daarvoor moet het 2 kilo of zwaarder zijn, ontzettend spannend allemaal aangezien ze nu pas 1200 gram wegen.

Allemaal dingen die wij niet hadden verwacht! Zo wordt de bevalling nog veel spannender dan verwacht. Zullen we dan toch 3 kindjes mee naar huis nemen?

Toen ik de 29 weken bereikte liep alles op rolletjes. Kindjes deden het goed en ik voelde mij prima. We gingen voor een echo. Leuk, onze wondertjes weer bewonderen. Onze baby B is nogal een druktemaker en sommige dingen opmeten is soms nogal is een probleem bij haar, omdat ze voor geen meter stil ligt.

Maar na veel pogingen lukte het om de navelstreng goed te meten en daaruit bleek dat ze iets te weinig voeding binnen krijgt. Ze bleef dan ook iets achter in de groei, maar gelukkig niet zorgwekkend. De week erna zouden we weer terug moeten komen voor een nieuwe echo, om te kijken of het niet verder achteruit zou gaan.

1 januari, Happy New Year! Ik heb de 30 weken gehaald! Trots proost ik met mijn alcoholvrije Hugo op deze mijlpaal, wat voelt dit goed! Na een rustige oud en nieuw besluiten we naar bed te gaan. Dan krijgt mijn man de schrik van zijn leven, ik krijg een epileptische aanval in mijn slaap. Zelf heb ik er niets van gemerkt, maar hij natuurlijk wel. Om 6 uur in de ochtend begin ik trillen en te shaken, hij krijgt mij niet wakker.

Mijn man besluit mij op mijn zij te draaien, zodat ik mijn tong niet in kan slikken en niet stikken in mijn speeksel. Hij belt de ambulance en doordat ik zwanger ben en inmiddels al 2 jaar aanvalsvrij ben, besluiten ze mij mee te nemen. Door de conditie van baby C brengen ze mij naar het AMC. Ik krijg vaag mee wat er gebeurt, maar nu achteraf weet ik niet eens dat op de eerste hulp een echo is gemaakt of dat ik zelf op het brancard ben gestapt.

De artsen besluiten dat ik word opgenomen en ik kom in een aparte kamer te liggen, alleen. Ze denken aan zwangerschapsvergiftiging, maar er worden verschillende onderzoeken gestart om te kijken waarom ik de aanval gehad heb. Mijn bloed wordt geprikt en ik moet mijn urine de komende 24 uur opvangen.

Na 24 uur blijkt dat het geen zwangerschapsvergiftiging is, maar dat het Flevo ziekenhuis steken heeft laten vallen door mijn bloed niet elke maand te prikken. Daarin hadden ze kunnen zien dat de zwangerschap mijn medicatie steeds iets meer afbreekt en de dosering dus omhoog had gemoeten.

Lekker dan, lig ik dan en ik mag niet meer naar huis tot de bevalling. Dit kan dus nog 6 weken duren.