Van koffieboontje naar banaantje

Op het moment van schrijven ben ik 22 weken zwanger. Ik heb lang getwijfeld of ik een soort ‘’dagboek’’ bij zou gaan houden. Enerzijds werkt het voor mij als de ultieme uitlaatklep om dingen op te schrijven, anderzijds vraag ik mezelf af wat ik ermee opschiet. Wie gaat dit überhaupt ooit lezen?

Misschien jij wel, kleine Fiene, die nu in mijn buik zit. Je bent al gepromoveerd van onzichtbare cel naar koffieboontje (8 weken) naar augurkje (12 weken) en nu al van banaantje naar kingsize banaan van een centimeter of 25, met een bijbehorend gewicht van een gram of 400.

Laten we bij het begin beginnen. We (Joost en ik) hadden er al over gepraat. Zullen we ‘’het’’ proberen? We willen graag beginnen aan kinderen, hopende dat het ons zonder medische ingrepen gaat lukken. Geen toestanden met dagen tellen, als het gebeurt dan gebeurt het.

In ons achterhoofd houdend dat het totaal niet vanzelfsprekend is dat je dan een paar weken later zwanger bent. We hadden ‘’gepland’’ dat ik dan waarschijnlijk na een aantal maanden wel zwanger zou zijn, als het ons gegund was, en dan zouden we ergens volgend jaar pas promoveren naar ouders.

Het liep anders. Ik had een reisje geboekt naar Gambia, om even wat zonuren bij te tanken en op te laden voor de rest van het schooljaar. Achteraf gezien was ik toen al zwanger, maar ik wist het alleen nog niet. Ik had nota bene gewoon malariatabletten gehad, iets dat ten zeerste afgeraden wordt tijdens de zwangerschap.

De laatste paar nachten in Gambia had ik me af en toe al wat misselijk gevoeld, maar dit kwam natuurlijk als bijwerking van de malariapillen. En dat ik moe was, ik was toe aan vakantie en nam wat extra uurtjes slaap.

Eenmaal in Nederland werd ik 3 ochtenden achter elkaar zo misselijk wakker, dat ik mijn (lege) maaginhoud eruit moest gooien. Het was de derde ochtend terwijl ik met een emmer op schoot wakker aan het worden was, toen de gedachte ‘’zou ik zwanger zijn….?’’ opeens in me opkwam.

Ik wendde het af, want dat was haast onmogelijk. Ik had recent nog een lichte menstruatie gehad, het kon dus eigenlijk niet. Bovendien had ik allerlei activiteiten gepland staan die dag, misschien kon ik daarna dan even langs de drogist voor een test.

Aan het eind van de middag had ik een test gehaald en ik zou deze test eventjes doen. Hij zou waarschijnlijk toch wel negatief zijn. Joost was niet thuis, die kwam wat later.

Ik zie nog voor me hoe ik wachtend op de rand van het bad staar naar de stopwatch op mijn telefoon. De uitgevouwen instructies van de test ernaast. Idiot-proof de scenario’s erbij geïllustreerd met + = zwanger en - = niet zwanger.

De twee minuten wachttijd waren nog niet om toen er een overduidelijke + zichtbaar op het schermpje van de test stond. Ik kijk nog een keer naar de het instructiepapiertje en nog een keer naar de test. Ik denk dat ik dit wel 10 keer heb gedaan. Ik ben zo ontzettend verbaasd dat ik bijna in het bad val.

Dan komen er vragen in me op. Hoe lang ben ik al zwanger? Wanneer ben ik dan uitgerekend? Joost, Joost weet het nog niet eens, hoe zal ik het aan hem vertellen? Zal ik mijn ouders opbellen, die zitten nu nog in Gambia? Die malariapillen, straks is het helemaal mis gegaan ofzo?

Lichte paniek. Eerst maar even rustig douchen, en dan zien we wel verder. Één ding tegelijk. Zo sta ik te douchen, diep in een tornado van gedachtes. Vooral ook steeds meer blije gedachtes. Dat het ons blijkbaar al zo snel gegund is, vrienden van ons hebben al ruim een jaar een kinderwens en bij hen lukt het nog steeds niet.