Ons geheim bekend maken

We komen de twee weken die daarop volgen door met ons geheim. Ik ontwijk alcohol, doe het af met "ik rij, dus ik hoef niet" of "ik heb niet zo’n zin in drank vanavond." We zijn van plan om onze vrienden in te lichten op de verjaardag van Joost. Dat ik op zijn verjaardag niet eens een drankje neem, zou anders toch wel heel erg verdacht zijn.

Om ons geheim te onthullen aan onze ouders hebben we het volgende bedacht: ik heb een fotolijstje met diepte erin gekocht. Op de bodem strooi ik roze en witte geboortemuisjes, we weten immers (nog) niet of we een jongen of meisje krijgen.

Het eerste bewijsmateriaal in de vorm van het eerste echo fotootje (waar nota bene iemand anders haar naam bij staat omdat ik nog niet in de computer was ingevoerd) gekopieerd en de uitgerekende datum.

Ook maken we nog een foto van onze schoenen, met een paar babyschoentjes in het midden. Een beeld om verliefd op te worden. Dan hebben we nog een ontzettend zoetsappig gedichtje (beter goed gejat dan slecht bedacht) erbij:

"Lieve opa en oma,
Jullie kunnen mij nog niet horen, jullie kunnen mij nog niet zien,
Maar als ik ben geboren, mag ik dan in dit lijstje misschien?"
Liefs,
jullie kleinkind

Joost en ik spreken met mijn ouders af welke dag we langskomen, uiteraard om "gewoon" een kopje koffie te doen, het lijstje mooi ingepakt en mee in de tas. Ook heb ik nog een appeltaart gebakken en versierd met blauwe en roze muisjes, die we uiteraard gaan eten bij de koffie.

Eerst gaan we naar oma, de enige oma die we nog hebben. Oma Zijp. We hebben voor haar geen lijstje, we vertellen het gewoon. We krijgen een baby! Oma is zo blij dat ze moet huilen, het is een aandoenlijk gezicht. Het is voor oma het tweede achterkleinkind. Mijn nichtje Nathalie heeft begin februari een zoontje gekregen, Kees genaamd.

Dan gaan we door naar mijn ouders, die net als oma Zijp ook in Enkhuizen wonen. Nota bene in haar oude (maar enorme) appartement. Ze zijn net terug uit Gambia, en we praten natuurlijk over de reis. Dan is het tijd voor het moment.

"We hebben iets voor jullie, en jullie moeten het samen uitpakken." Verbaasd pakken ze het uit, leesbril op om het te lezen. Hun reactie is ook onvoorstelbaar blij, ze hoeven nog net niet te huilen maar krijgen wel natte ogen. "Wat leuk! Maar hoe lang ben je al zwanger en die malariapillen en, en…" Relaxt kan ik vertellen over het eerste bezoek bij de verloskundige en dat alles er goed uitzag. Het was een ontzettend mooi moment.

"Ik heb nog de wieg lakens en leuke dingen", mam begint even later als een bezetene in de kasten te zoeken naar babydingen.

Even later gaan we naar de ouders van Joost. Onderweg bedenkt Joost dat het geplande familieweekend in oktober precies om de voorlopig uitgerekende datum is. Leuk om te zeggen, ‘’We kunnen niet mee naar het familieweekend...’’ En zo zitten we even later aan de keukentafel.

"Het familieweekend is toch het weekend van 15 oktober? Dan kunnen we niet mee…" We worden verbaasd aangekeken. "Maar, dat hadden we toch al gepland en jullie zeiden dat het goed was?" Dan overhandigen we het lijstje en zeggen dat de reden hierin zit. "Gaan jullie op reis? En zit hier de bestemming in?"

Als ze het even later uitgepakt hebben en ze beseffen dat ze opa en oma worden schieten ze allebei vol. Het is wederom een onvoorstelbaar mooi moment. Zelfs nu ik dit zit te typen, krijg ik weer kippenvel. Zo mooi.

"Iedereen mag het weten van ons, dus jullie hoeven niets geheim te houden." We spreken af dat we zelf Jurriën, Saskia en Floris bellen om het te vertellen, dan weten zij het ook.

’s Avonds spreken we af met onze vrienden. We hebben nog wat taart met muisjes over, en besluiten om gewoon taart te geven en af te wachten of ze het zien. Vast wel. En zo weten even later Gino, Lennart, en Dilu en Margreet (zelf 7 maanden zwanger inmiddels) het ook. En op de verjaardag van Joost vertellen we het aan de andere vrienden die we nu niet zien, zodat zij het ook weten.