Eerste echo, opa en oma en lichamelijke klachten

Maandag hebben wij onze eerste echo gehad. De echografist was een man (wat ik niet zo verwacht had om eerlijk te zijn). Eerst maakte hij een uitwendige echo, maar daar was niet genoeg op te zien. Toen door voor een inwendige echo. Ik heb ooit eerder een inwendige echo gehad bij mijn eerste zwangerschap, dus het was niet helemaal nieuw.

Erg ongemakkelijk is het wel. Broek uit, onderbroek uit en dan maar liggen met je benen wijd, voor een man, mét mijn vriend ernaast. Ja, waarschijnlijk zit hij dagelijks tegen vagina's aan te kijken, maar toch. Inwendig was er gelukkig wel wat te zien. Een heel klein rondje dat een beetje dat heen en weer beweegt.

Het was helaas nog te klein om een termijn te kunnen bepalen. De schatting van de echo-meneer was zo'n 6 weken maximaal. We moesten een nieuwe afspraak maken voor eind september om de termijn te bepalen.

Ergens hoopte ik dat het duidelijk zou zijn hoe lang ik al zwanger ben. Aan de andere kant wist ik dit zelf al. Dat ik de afspraak kreeg berekende de verloskundige dat ik zo'n 7 weken tijdens de echo zou zijn aan de hand van mijn laatste menstruatie. Echte regelmaat zat er niet in mijn cyclussen, dus viel dit te verwachten.

Ondanks dat het allemaal nog maar héél pril is, wilden we het toch aan mijn opa en oma vertellen. Mijn opa had een rot weekend achter de rug en dit moest de extra oppepper gaan geven. We hadden een slabbetje met: "ook geen tandjes net als oma en opa" gekocht en ingepakt.

Opa en oma samen op de bank geparkeerd. Ik heb het cadeautje nog in mijn handen en mijn oma roept: "Ik weet het al, ja ik weet het al. Het is een foto, want daar had ik om gevraagd". Ik geef haar het cadeautje en ze roept: "Nee, toch geen foto. Het is te zacht. Dan zijn het een paar sokken of een onderbroek voor je opa."

Ik had de slab zo ingepakt dat de tekst omhoog lag, maar nog niet zichtbaar was dat het een slabbetje was. Mijn oma mocht het van opa uitpakken. Ze leest de tekst en begint heel hard te lachen. Trekt het geheel omhoog, zodat mijn opa het ook kon zien en zegt: "Kijk nou een slabbe.... EEN SLABBETJE???? BEN JE IN VERWACHTING???"

Dus ik zeg: “Jazeker en jullie worden overgroot opa en oma!” Mijn opa kon de rest van de avond alleen: "Leuk man, leuk joh en echt heel leuk", zeggen. Toen opa mij feliciteerde vroeg ik hem of hij het nog even vol zou houden en zou vechten, waarop hij antwoordde: "Ja natuurlijk, nu zeker!". Dat bracht toch wel een kleine emotionele golf door mijn lichaam.

De dag hierna ging ik naar een van mijn beste vriendinnetjes, die het nog niet wist. Ik had mij nog zo voorgenomen het pas te zeggen na 12 weken. En toch kon ook ik mijn mond niet houden. Mijn vriendinnetje echt geëmotioneerd en zelf een traantje weggepinkt, super blij. Toen we na een rondje wandelen bij haar thuis kwamen, zat haar vriend op de bank te wachten. Mijn vriendinnetje kon niets anders dan glimlachen. Dus ook haar vriend het mooie nieuws gebracht. Allebei gelukkig super blij voor ons! Misschien nog wel leuker... zij zijn inmiddels er ook wel aardig klaar voor. Het lijkt mij zó leuk om samen met een vriendin zwanger te zijn! Dus ik heb mijn fingers crossed dat het snel raak is, haha!

Ik voel mij ondertussen steeds slechter. Ik ben gedurende de dag steeds met vlagen super misselijk. Het enige wat ik dan kan doen is het wegpuffen. Ik lees alle tips op internet. Kleine beetjes eten gedurende de dag bijvoorbeeld. Dat is heel leuk bedacht, maar als je maar 25 minuten pauze op een dag hebt en je verder altijd in patiëntcontact bent, werkt dat helaas niet zo.

10 handige tips bij ochtendmisselijkheid

Jullie moeten weten dat ik echt van eten hou en echt kan genieten van eten (ook als het zelf gekookt heb). Na een derde van mijn bord ben ik misselijk en kan ik niet meer genieten van mijn eten. Super vervelend is dat. Daarnaast ben ik super, maar dan ook echt dodelijk vermoeid. Of ik nou 11 uur, 8 uur of 7 uur slaap, ik ben gesloopt vanaf het moment dat ik wakker word. Het gaat ook niet weg in de loop van de dag.

Iedere werkdag trap ik mezelf vooruit. In het weekend kan ik nog een beetje op de bank liggen wanneer ik wil, dus dat gaat iets beter. Mijn huis is al een week een ravage en er liggen al zeker drie wassen op mij te wachten om opgevouwen te worden. Ik slik wel van die mama vitamines, maar in mijn geval helpt het geen ruk. Ik hoop dat dat wat minder wordt na het eerste trimester, want anders ben ik genoodzaakt een winterslaap te gaan houden de rest van de zwangerschap!