Zwanger worden na je 40e blog Mniekie

De wereld stond even stil. Een seconde of wat. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en huilden. Althans ik huilde, hij keek voor zich uit in de ruimte en probeerde zijn gedachtes op een rijtje te krijgen. En geloof me, daar hadden we op dat moment allebei wat moeite mee.

Ik ben zwanger! IK BEN ZWANGER! Ik heb de telefoon gepakt en de huisarts gebeld. Het gesprek ging ongeveer als volgt:

Assistente: “Huisartsenpraktijk …”
Ik (huilend): “Ik ben zwanger en heb 2 al twee oudere kinderen en ik weet niet wat ik nu moet doen”
Assistente: “Begin met het geven van je geboortedatum”
Ik (lachend): “O ja, wel zo handig … *geeft geboortedatum*”
Assistente: “Mag ik je wel feliciteren?”
Ik (huilend alweer): “Ja, dat mag geloof ik wel”

Een week … Zo lang kan ik niet wachten om het aan mijn kinderen te vertellen. Ik wil hier open en eerlijk over zijn. Maar wanneer? Ik wil niet een week wachten, maar ik wil het zo ook niet vlak voor ze naar hun vader gaan vertellen. Op zaterdag besloten we dan toch maar het de kinderen te vertellen zodra ze terug zijn van hun vader. En zo geschiedde.

Voor beide kinderen heb ik een kaartje gekocht en er een vacature in gezet. R kreeg de vacature voor ‘grote broer’ en D kreeg de vacature voor ‘grote zus’. Op het moment dat ik de kaartjes aan ze gaf, zat ik alweer te huilen. (Nee hoor, met mijn hormoonhuishouding is niks aan de hand.)

R (die nogal makkelijk meehuilt als ik begin te huilen), kon daardoor zijn kaartje niet meer lezen. Ik heb hem voorgelezen. En zijn reactie, -ken je die beestjes met die hele grote ogen? Zijn ogen waren groter- kin op de grond: “Ben je zwanger?” *huilt (HEEL HARD). Ik knik voorzichtig “ja” en hij vliegt me om me nek. Hij vindt het leuk. Pfieuw! Dat is 1.

Voorzichtig kijk ik naar D, die nog niet heel veel heeft gezegd. En die zegt alleen maar: “Raar mam, maar wel leuk. Wordt het een meisje?” Ik zeg dat ik dat natuurlijk nog niet weet en vervolgens begint ze de hele toekomst te plannen.

Op dat moment weet ik: Dit zit goed! We hebben afgesproken deze zwangerschap met zijn vieren te gaan beleven. Ze mogen helpen met de naam en de kaartjes, de kamer en de kinderwagen. Mee naar de verloskundige en mee naar het ziekenhuis als ik moet bevallen. (Ze willen niet mee de verloskamer in, dat snap ik dan weer wel.)

De avond waar ik zo tegenop zag, waar ik zo bang voor was … Werd een avond om nooit meer te vergeten. Het is zo fijn te weten dat ze helemaal achter me staan en er zelfs blij mee zijn.

Er was een afspraak met extra tijd gemaakt. In de hoop dat de huisarts toch wel iets van een echo zou maken of het hartje zou kunnen laten horen, gingen we erheen. Helaas! Geen van beide. Geen foto, geen hartje.

Wel een verwijzing naar de gynaecoloog. In verband met mijn leeftijd. Tsja, ik ben 41 jaar en had dit kunnen verwachten. Ik wist het ook wel en had me er op voorbereid. Maar toch… beetje jammer is het wel. De afspraak bij de gynaecoloog is volgende week.

Hoop dat daar wel een echo gemaakt zal worden. Maak ik me zorgen om de zwangerschap? Ja! Zeker weten. Ik heb afgelopen weekend (nadat we onze naaste familie hadden ingelicht) voor de zekerheid toch nog maar een keer een test gedaan. YES! Toch (of nog steeds) ZWANGER! Ik was zo opgelucht.

Als ik even niet misselijk ben of geen last heb van mijn borsten, dan weet ik zeker dat ik niet zwanger (meer) ben. Weet niet wat erger is … de misselijkheid of de onzekerheid.

Nu is het wachten op de afspraak met de gynaecoloog. Volgende keer schrijf ik jullie over de reacties op onze zwangerschap.

Lees ook:
Wat is de ideale leeftijd voor het starten van een gezin?
Moeder worden na je 40ste, een goed idee?
Steeds meer mannen worden op latere leeftijd vader