Nu 12 weken zwanger en 1001 gevoelens

De mijlpaal van 12 weken zwangerschap brengt voor mij zoveel gevoelens teweeg. Het moment dat aanbreekt dat je met dierbare geliefde personen wil delen, dat je gezin/familie wordt uitgebreid. Het zien van de personen die blij en gelukkig zijn voor jou, dat er een nieuw wondertje zal worden geboren.

Maar helaas zijn er ook mensen die vier kinderen in vraag stellen... Als teveel kinderen. Die jou het gevoel geven alsof je hen de lasten ervan geeft. Ik weet dat meningen nu eenmaal verschillen als het niet meer om het eerste kindje gaat. Dat is toch het gevoel en de ervaring hoe ik het beleef.

En dan is er ook nog de vuurdoop van vragen die jullie hoogstwaarschijnlijk ook wel allemaal kennen. Die dan met een glimlach worden beantwoord. Hoever ben je al? En weet je al wat het gaat worden? En al veel kwaaltjes gehad? En hoe reageren de andere kindjes erop?

Wel met blijheid kan ik hierop antwoorden dat ze het alle drie super goed hebben opgenomen. Zelfs zo goed dat de oudste voorstelde dat de baby bij haar op de kamer mocht slapen. Zo lief van haar! Maar de kleinste spruit zal de eerste twee jaar waarschijnlijk bij ons op de kamer komen, aangezien we een verdieping lager liggen.

De middelste, die nog voor enkele maanden de middelste zal zijn, begon tegen mijn buik te praten. Mijn moederhart smelt als ik zie hoe gelukkig mijn kinderen zijn met het feit dat ze er nog een broertje of zusje bij gaan krijgen.

Mijn zoontje wil graag een broertje natuurlijk, en ik begrijp hem volkomen. Hoe zou je zelf zijn met twee grote zussen die niet altijd zin hebben om met de auto's te spelen. De meningen zijn verschillend onder de meisjes, de ene zegt een broer de andere een zus.

Mijn man zou het mooi vinden om nog een zoon te hebben, kwestie van in balans te blijven met al die vrouwen in huis. Hahaha, die ziet zijn tijd in de badkamer nu al verminderen.

En ik moet eerlijk bekennen dat ik met geen enkele zwangerschap een specifieke voorkeur heb gehad en nu ook niet, ik ben het type als het maar gezond is.

Ach, bestond er maar de kans om te kunnen bellen naar naasten die er niet meer zijn, om dit nieuws te vertellen. 9 jaar geleden is het al, wat vliegt de tijd! Het lijkt wel net gisteren, dat mijn mama op 43 jarige jonge leeftijd is gestorven.

Mijn papa heb ik vijftien jaar geleden moeten afgeven en hij was net 44 jaar geworden. Hij heeft jammer genoeg nooit zijn kleinkinderen gekend, en mama heeft de strijd tegen kanker verloren drie dagen na de eerste verjaardag van mijn tweede dochter.

Ik denk vaak, kon ik toch maar eens praten met hen. En vertellen dat hun vierde kleinkind op komst is, aangezien ik enige kind was. Ik probeer me voor te stellen hoe blij en gelukkig ze wel niet zouden zijn.

En praat mezelf in dat ik positief moet blijven. Ook na al die jaren dat ik sterk ben gebleven onder het verlies van mijn ouders, ook nu mag ik de hormonen van mijn zwangerschap niet de boosdoener laten zijn. Want een depressie kan ik nu wel missen! En trek me op aan de bloedtest die ik laat afnemen, net een dag over mijn twaalf weken. En zo heb ik weer wat om naar uit te kijken, hoe zullen de resultaten zijn…?