Steun zo belangrijk tijdens de zwangerschap

Nadat ik het mijn toenmalige vriend verteld had dat ik zwanger was, was het ook tijd om het aan mijn en zijn familie te vertellen. Tot nu toe wist enkel mijn mama en vriend het. Ja, en je vraagt je af: "Hoe gaan anderen reageren op zo'n moment?" Want ja, ik was tenslotte nog maar 18 jaar en mijn vriend was toen bijna 17 jaar. Hoe ga je dit aan de familie vertellen?

Het was het einde van het schooljaar en ik moest met mijn ouders mijn rapport in school gaan halen. Ik was inmiddels al 1,5 maand zwanger en had het tot dan nog tegen niemand anders verteld. Na het rapport in school afgehaald te hebben zei mijn moeder in de auto opeens: "Vertel het nu je papa ook maar". Dat was best even een moeilijk moment. Ik wist totaal niet hoe die ging reageren, dus ik barstte in tranen uit en met een brok in de keel vertelde ik dat ik zwanger was.

Mijn papa schrok even, maar gaf mij een knuffel en zei tot mijn opluchting: "Het komt allemaal wel goed. Ik ben niet boos op je. Ik was even geschrokken, maar je weet, ik ben er altijd voor je. Jij bent mijn dochter en nog altijd mijn kleine meid dat nu groot is." Die woorden horen deden mij geruststellen en hopen dat iedereen van familie het zou aanvaarden.

Toen ik vertelde dat ik zwanger was aan mijn bompa en bomma, verschoten ze natuurlijk, maar ik herinner me nog goed hoe mijn bompa zei: "Dat is even verschieten, maar wij zullen het kindje met open armen ontvangen. Wij zijn er voor u." Die woorden zijn mij voor altijd bijgebleven, want toen ik 3 maanden zwanger was heb ik mijn bompa voor laatste keer gezien in het ziekenhuis. Het geluk keerde. Mijn bompa werd enkel dagen erna ziek moest elke week naar ziekenhuis op controle gaan.

Het ging niet goed met hem. De wonden aan zijn been waren erger geworden. 's Avonds gingen mijn toenmalig vriend, mijn mama, mijn nonkels en tantes en mijn bomma nog op bezoek bij hem. Dat waren achteraf de laatste minuten dat ik hem zag. Hij werd opeens niet goed en moest dringend met de verpleegster weggevoerd worden. Die nacht hebben ze hem in coma gehouden en de volgende dag is hij overleden.

Dat deed mij veel verdriet. Toch ben ik blij dat ik mijn bompa verteld heb dat ik zwanger was. Ook al zal hij nooit zijn achterkleinkind kennen. Toch heb ik doordat hij het wist en heel begripvol reageerde een gevoel dat hij me beschermt vanaf boven. Dat is een fijn gevoel.

De rest van mijn familie wisten toen ook allemaal dat ik zwanger was. Ze aanvaarden het, waar ik erg blij om was. Ik moest het vertellen op een niet zo prettig moment, maar was blij dat ze het goed opvingen. Een week later was de begravenis van mijn bompa. Ik had het er heel moeilijk mee, omdat ik nog maar net 8 maanden ervoor mijn andere bomma ook verloren was. Dat was kort achter elkaar en dat voelde zwaar allemaal. De laatste keer hem groeten doen, de roos bij zijn urn leggen, het deed allemaal zo pijn.

Amper 2 dagen erna moest ik naar de gynaecoloog. Ik had verwacht dat mijn toenmalig vriend ook zou meegaan. Maar er was altijd wel iets, ofwel school, ofwel mocht hij niet van zijn moeder. Dus had ik niet zoveel steun aan hem. Ik herinner mij dat hij in heel die tijd maar 2 keer meegegaan was naar de gynaecoloog. Voor de rest ging mijn mama gelukkig altijd met mij mee, zodat er iemand bij me was en ik niet alleen hoefde te gaan. Het liefst van al had ik het altijd met mijn vriend gedaan, maar ja, het was niet zo jammer genoeg.

Bij de gynaecoloog vond ik de echo elke keer heel fijn. Ik vond het ook leuk mijn kindje zo te kunnen zien dat in mijn buik aan het groeien was en zo zijn hartslag te kunnen horen. Ik vond die momenten echt zo speciaal. Nog 2 maanden en ik zou het geslacht van mijn kindje weten. Dat was spannend. Ik was zo benieuwd of het een jongen of meisje zou zijn. Eigenlijk maakte het voor mij niet uit. Het enige dat ik wilde is dat mijn baby gezond zou zijn. Mijn liefde voor het kindje was al heel groot en wist zeker dat ik voor mijn kindje wilde gaan.

Ik heb laatst jaar school moeten opgeven, omdat ik in mijn studierichting met veel schadelijke stoffen in contact kwam. Het leek mij beter mijn laatste jaar 'gewoon' niet te doen en na de zwangerschap werk te gaan zoeken.

De steun van mijn toenmalige vriend was niet groot. Ik wilde samen met hem naar de winkel gaan voor suikerbonen en al geboortekaartjes gaan bekijken. Een wandelwagen (buggy) kopen en een geboortelijst aan te leggen, maar elke keer wilde of mocht hij niet meegaan. Ik voelde weinig steun van hem. Weer moest ik alles samen met mijn mama gaan regelen. Mijn mama ging mee voor geval ik niet wist wat te kiezen of wat belangrijk was. Mijn mama heeft mij en mijn broer ook grootgebracht, dus zij wist wat ik nodig had en wat niet. Ze was er voor me als ik het even niet wist en ook om mij te steunen. Ik was blij dat ik mijn mama had, want op dat moment voelde ik mij door mijn toenmalige vriend vaak in de steek gelaten.

Ik wist niet hoe dit verder zou gaan. Hier moest in ieder geval over gepraat worden. Het is ons kindje, dus ook zijn verantwoordelijkheid!