Wachten op de echo duurt lang, ik kon het niet laten om zelf te gaan kijken...

Op zich wel grappig dat ik mij voor had genomen te wachten met vertellen dat we zwanger zijn tot 12 weken zwangerschap en zelf dus deze deadline ook niet gehaald heb.

Opa en oma zijn nog steeds super blij. Ik hoop echt dat mijn opa het volhoudt tot de baby er is. Hij had veel last van zijn onderrug en bekken de laatste weken. Na een MRI en overleg met de oncoloog bleek er naast de uitzaaiingen ook een scheurtje te zitten. Heeft mijn moeder eruit moeten trekken dat hij is gevallen in de tuin.

De oncoloog gaat nog een plan voor hem schrijven. Misschien eerst bestralen en dan weer verder met de chemokuur. Soms overvalt mij het gevoel van angst dat hij er misschien niet meer zou kunnen zijn volgend jaar april/mei. Ik probeer daar niet te lang bij stil te staan.

De misselijkheid is enigszins onder controle. Ik kreeg van mijn vriendinnetje een tip dat ik 's ochtends eerst een slok cola moet drinken voor ik alles ga doen. Eerst dacht ik nog: ja ja, aan het eind van mijn zwangerschap ben ik dan moddervet. Ik zal eerlijk zijn, ik heb sinds ik dit doe niet meer gespuugd. Het gaat een beetje tegen mijn natuur in om te ontbijten met cola, maar het helpt wel voor mij.

Alles wat je wilde weten over ochtendmisselijkheid

Verder ben ik nog steeds zo verschrikkelijk moe. Op dinsdag werk ik een lange dag. Meestal van 9:15 tot 20:00 uur. Als ik dan om kwart voor 9 ongeveer thuiskom, ben ik echt rijp voor de sloop. Maximaal een half uurtje en dan kan ik naar bed. Erg gezellig is het niet voor mijn vriend.

Wat ik trouwens erg moeilijk vind is dat je steeds zo lang moet wachten op een volgende echo. De eerste was bij ons dus met een krappe 6 weken en dan moet je weer dik 3 weken wachten tot de volgende.

Ik vraag mij dan gewoon dingen af als: klopt het hartje nog wel? Groeit het wel goed? Straks heb ik een miskraam en weet ik het niet eens. Ooit zul je dan moeten gaan bloeden, maar ik las dat dat soms wel een maand kan duren. “Soms ben je te bang”, zou mijn vriend dan zeggen.

Omdat het nog zo pril was, kon ik het toch niet laten om zelf te gaan kijken... Op mijn werk hebben we twee echo apparaten staan. Daar zit niet dezelfde kop op als bij de verloskundige. Je krijgt meer een rechte plak om het zo maar te zeggen.

Voordat ik zelf ging kijken heb ik eerst nog opgezocht of een echo eigenlijk schadelijk is voor de baby. Hier kon ik niet bepaald een duidelijk antwoord op vinden. Als ze al 60 jaar echo's maken zouden ze het onderhand wel afraden als het echt slecht zou zijn. Dus daar ging ik.

Apparaat aan, deur op slot, gel op m’n buik en zoeken maar. Ik ben geen echografist, maar zit niet met m'n ogen dicht als er een echo gemaakt wordt. Zoeken naar een zwarte ruimte met een bolletje erin kan ik zelf ook wel. Ik had ook verder geen verwachtingen met dat ik zelf ging kijken. Alleen de hoop dat ik iets zou zien.

Ik ga niet zelf voor dokter spelen en dingen beoordelen, zo nuchter ben ik nog net wel. Na even zoeken en het draaien van de kop had ik iets gevonden. Ik hield mijn adem even in, zodat er geen beweging van mijn ademhaling in beeld zou zijn. En tot mijn verbazing zag ik iets dat mij bekend voor kwam! In het 'zwarte gat' zat een grijs bolletje dat al iets meer de vorm had gekregen van een sneeuwpop.

Toen ik mijn adem inhield kon ik (herkenbaar van de eerste keer) het hartje zien kloppen! Toch altijd wel een opluchting. Snel een paar foto's en een filmpje voor mijn vriend gemaakt. Volgende week hebben week hebben we weer een echo bij de expert, haha. Hopelijk hebben we dan een uitgerekende datum!