Veel veranderingen: geen vast contract

Ik heb alweer een tijdje niet geschreven. Er is op het moment een hoop gaande in ons leven. Laten we beginnen bij het begin.

We zijn overgestapt naar de verloskundige praktijk in Amsterdam. We hebben nu twee consulten gehad. Eigenlijk voelde het voor ons allebei wel heel goed. Mijn vriend zal het nooit toegeven en als ik het zeg overdrijf ik weer, maar zelfs hij zei na het eerste consult: ja ik heb hier toch wel een goed gevoel bij.

Ik moet ook zeggen, onze verloskundige deed het ook echt heel goed. Ze nam de tijd om met mijn vriend de zorgen over het 'aan de kleine kant zijn' te bespreken. Niet om nu de verloskundige in Lelystad af te zeiken, maar die is nog nooit echt in gesprek met hém gegaan. Onze nieuwe verloskundige beantwoordde al zijn vragen en vroeg ook heel netjes hoe hij zich erbij voelde. Dat gaf mij ook een goed gevoel. Ze heeft zelfs een extra groeiecho aangevraagd om ons gerust te stellen.

Deze echo was twee weken later, met 32 weken. Een lieve wat oudere dame maakte de groefecho. Ze maakte ons ook echt heel duidelijk dat, indien afwijkingen geconstateerd worden, de maten van het hoofdje echt heel anders zijn en dat vaak de grootte van het hoofd erfelijk is.

Ha, zie je wel heeft ze toch niet de meloen van papa geërfd. Ook kon de echoscopiste zien dat ons kindje al best wat haar heeft. Dit vond ik wel heel bijzonder, dat dat al te zien was. Dat heeft mijn vriend nu dus ook echt aan iedereen verkondigd: de groei is goed, het hoofdje is goed EN ZE HEEFT HAAR!!!! Ik kon er wel om lachen gelukkig.

Het tweede consult was mijn vriend ziek, dus had ik mijn ouders meegenomen. Niet omdat ik niet alleen durf, maar gewoon gezellig en voor hen ook leuk om weer eens echt terug in de stad te zijn. Mijn vader heeft in de buurt van het geboortecentrum in de renovatie gewerkt. We waren veel te vroeg, dus hebben we met zijn drieën een rondje gelopen. Mijn vader kon een leuke rondleiding geven en zei: “O ja, hier heb ik kozijnen geplaatst. Zie je dat timmerwerk? Heb ik gemaakt. Wat grappig. Jeetje het is alweer veranderd!” En mijn moeder vond het allemaal alleen maar mooi.

Weer teruggekomen bij de praktijk ging mijn moeder mee naar binnen en mijn vader bleef even in de wachtruimte. Voor mijn moeder ook wel heel bijzonder denk ik. Ze zat alleen maar te stralen. Ook deze controle was alles gewoon weer goed!

Ondertussen heb ik afscheid genomen op mijn werk. Ik was de laatste werkweken aan het aftellen. Ik merk gewoon dat ik steeds meer en meer vermoeid raak. Wanneer ik thuis kwam en op de bank ging zitten, viel ik gewoon in slaap. Het werd ook steeds eerder bedtijd voor mij. Eigenlijk zou ik op een donderdag met verlof mogen.

Dat houdt bij mij in dat ik dinsdag en woensdag nog zou moeten werken. Ik heb deze dagen gewoon vrij genomen. Ik kon het niet meer opbrengen om nog die twee dagen ervoor aan het werk te gaan. Dus nu ik dit typ lig ik lekker in bed en vier ik mijn zwangerschapsverlof. Een aantal van mijn patiënten hadden cadeautjes meegenomen voor de baby! Super lief natuurlijk!

En met cadeautjes komen we bij het volgende onderwerp: de babyshower. Afgelopen zaterdag was het zover. Mijn vriend lokte mij met een smoes het huis uit. We reden een extra rondje door een woonwijk en zochten vreselijk lang naar een parkeerplek. Toen ging bij mij al een lichtje branden.

We gingen een restaurant in om te lunchen en daar waren mijn vriendinnen, moeder, peetmoeder, oma en schoonzusje. In een vol restaurant aan het juichen... Ik word daar altijd zo gruwelijk ongemakkelijk van. We hielden een high tea en ik heb heel veel mooie cadeautjes gehad. Naja, eigenlijk heeft de baby heel veel mooie cadeautjes gehad. Ik was oprecht blij en vond het allemaal super lief van ze, maar ik kon niet optimaal genieten...

Mijn vriend zat al een tijdje niet lekker in zijn vel vanwege zijn werk. Vrijdag, de dag voor de babyshower, liet hij ineens vallen dat er na dit project waar hij nu aan het werk is, geen ruimte meer voor hem was in de ploeg. Wat dus inhoudt dat het bedrijf waar hij 2.5 jaar aan uitgeleend was vanuit het uitzendbureau, niet meer met hem verder wilde. Dit bedrijf heeft hem zelfs een diploma laten halen het afgelopen jaar, dus het kwam wel erg rauw op ons dak vallen.

Persoonlijk had ik het echt niet verwacht. Waarom zou je iemand een opleiding bieden, een dag in de week betaald naar school laten gaan, om hem er vervolgens na het behalen van het diploma eruit te trappen. Dat heeft ze een hoop geld gekost... Uiteindelijk is mijn vriend dus wel de lachende derde, maar zo voelt het nu nog niet.

Hij was net één dag begonnen met de volgende opleiding toen dit nieuws kwam. Hij moet nog 1 week werken en dan moet hij of zelf een ander bedrijf gevonden hebben die hem een leer-werkplek wil geven of de opleiding stopt en hij moet het maar doen met wat het uitzendbureau aan werk voor hem heeft. Gelukkig heeft hij nog wel een jaarcontract bij het uitzendbureau.

Jullie begrijpen waarschijnlijk wel dat dit voor mij best stressvol is. Hoogzwanger en je vriend zijn baan en zekerheid kwijt. Ik maak mij eigenlijk niet eens zo druk om het feit of hij wel werk zal vinden, of om geld ofzo. Ik vind het gewoon super triest. In de afgelopen 7 jaar dat wij samen zijn, heeft hij altijd keihard zijn best gedaan voor iedere werkgever. Altijd wanneer ze hem een vast contract moesten bieden hadden ze ineens geen werk meer of was het gewoonweg niet mogelijk en moest hij eruit. Dat doet mij echt pijn aan mijn hart. Het is namelijk niet dat hij de kantjes er vanaf loopt. Hij wil juist graag een keer die zekerheid (voor wat het waard is tegenwoordig), dus doet altijd een stapje extra om zich te bewijzen. Daar wordt gewoon ronduit gebruik van gemaakt.

Misschien zijn het ook wel de hormonen, maar dit maakt mij echt verdrietig en ik kan er zelfs wel om huilen af en toe. Gelukkig is het een sterke jongeman en is hij vrijdag gelijk vanuit het werk langs een bedrijf hier in Lelystad gereden om te vragen of ze nog leer-werkplek hebben. De eigenaar van de vestiging gaat het overleggen en komt er vandaag of dinsdag op terug.

Zo lig ik dus klaarwakker, behoorlijk verdrietig, in mijn eerste week verlof, om 6 uur 's ochtends deze blog te typen. Jullie horen snel weer van mij. Ik ga even de kat knuffelen om mijzelf een beetje op te vrolijken...