Het leed dat zwangerschapsverlof heet

Volgens mijn vriend heb ik vakantie. Maar zelf vind ik dat helemaal niet. Voordat ik stopte met werken keek ik er naar uit. Maar nu moet ik er toch een beetje van terugkomen.

Toen ik met verlof ging had ik het idee dat ik nu mooi alles kon gaan doen wat nodig was voordat de baby komt. Ik ben dan ook druk bezig met alle kleertjes wassen. Wij zijn eindelijk verhuist naar onze nieuwe kamer en de babykamer kan nu eindelijk babyklaar gemaakt worden. De co-sleeper staat al naast mijn bed en ik ben druk bezig met alle lakentjes wassen en daarna alles vouwen. Maar er is een limiet aan hoeveel ik kan doen op een dag. En de rest van de dag heb ik dan 'over' om na te denken.

Voor mij is dat helaas niet zo een goede combinatie. Ik ben best een nadenker, een maler, iemand die soms beren op de weg ziet. Ook denk ik veel na over de bevalling. Ik wil graag een natuurlijke bevalling zonder pijnmedicatie. Maar ik heb een medische indicatie, wat betekent dat ik in het ziekenhuis ga bevallen. Dus ergens ben ik bang dat ik straks de controle verlies in het ziekenhuis als ze allerlei ingrepen willen gaan doen die eigenlijk niet echt noodzakelijk zijn. Het ene moment voel ik dan een enorme angst. Het andere moment kan ik het loslaten en bedenken dat men heus mijn geboorteplan wel aan zal houden... Maar de tijd zal het leren.

In de avond zit ik vaak tv te kijken. Eigenlijk begint het mij een beetje de neus uit te komen. Ik heb nu zoveel vrije tijd dat ik niet meer weet wat ik moet doen. Gevolg: ik zit bijna de hele dag met mijn neus in mijn telefoon. Dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik voel me er ook niet productief door. Maar ik merk ook dat niets mij nog interesseert wat op tv komt of te zien is op Netflix. Lezen lukt mij ook niet meer, omdat ik mij niet goed kan concentreren. Gelukkig heb ik een vriendin die net bevallen is en ook veel vrije tijd heeft.

Nu wil ik absoluut niet heel negatief doen. Over het algemeen voel ik mij goed. Maar ik heb dagen dat ik mij dood verveel en nergens zin in heb. En op andere dagen dan voel ik de motivatie om het huis aan te pakken, dingen te regelen die nog geregeld moeten worden (geboorteplan schrijven, geboortekaartjes bestellen, vluchtkoffer inpakken) en mij met Mount Washmore bezig te houden van alles dat nog gewassen moet worden voor de baby.

Ik heb ook mijn eerste serieuze case van nesteldrang gehad. Ik heb toen in twee uur tijd de hele keuken aangepakt. Gevolg was: drie vuilniszakken weggegooid en een heleboel spullen aangeboden op internet. Ik zat mij al jaren te ergeren aan hoe ik de keuken had ingedeeld. Nu heb ik heel veel kastruimte over. Komt goed uit voor alle baby/peuter/kleuter servies wat geheid in de keuken nodig gaat zijn.

Het enige dat mij nog rest is de laatste maand door te komen. Het zou ook kunnen dat ik binnen twee weken al ga bevallen. Dat wachten en niet weten waar ik aan toe ben is ook echt niks voor mij. Tot een volgende, hopelijk, interessantere blog. Wie weet de bevalblog. :P