De onverwachte gender reveal - mijn moeder wist het geslacht al

Inmiddels 19 weken zwanger en tijd voor de gender reveal. Mijn vriend en ik hadden in week 14 al een afspraak gepland voor een pretecho. Op deze echo was helaas nog niet zoveel te zien, we kregen de tip om enkele weken later terug te komen.

Omdat het om een pretecho gaat, mochten we iedereen mee nemen die wij wilden. Wij besloten om onze ouders mee te nemen. We hadden de gender reveal al helemaal gepland. Althans, mijn moeder en schoonmoeder hadden die gepland. Zij zouden ook als eerste te weten komen wat het geslacht is van onze baby. Op het moment dat wij dit bespraken leek mij dat niet zo erg. Maar op het moment zelf vond ik het plotseling best wel naar dat mijn ouders en schoonouders eerder wisten welk geslacht ons kind had dan wij. Gelukkig zou ik het na twee dagen ook eindelijk weten.

Maar eerst moest ons kind wel zijn geslacht laten zien. En dat ging niet zomaar! Na ongeveer vijf minuten werd mij gevraagd om een halve brug te maken en met mijn heupen heen en weer te wiegen. Toen dit niet lukte moest ik op en neer springen, zodat de kleine goed zou gaan liggen. Uiteindelijk is het gelukt! Vriendlief en ik moesten naar buiten, zodat de ouders en de echoscopiste konden praten. Oh dat was best wel een hel! Je weet gewoon dat het al bekend is, maar dan mag jij dat niet weten! Maar goed, ik probeerde geduld op te brengen. En uit voorzorg gaven we de dvd met alle beelden aan mijn moeder...

Vanaf het begin dat ik zwanger ben, had ik het gevoel zwanger te zijn van een meisje. Ik fantaseerde vaak over wat de meisjeskleding die ik zou kopen. De schattige roze jurkjes. Iedereen om mij heen dacht ook dat ik een meisje zou krijgen. Een collega gebruikte een pendel om het geslacht te duiden. Zij vertelde nog nooit fout te hebben gezeten. Volgens de pendel zou het een meisje zijn. Nu werd het tijd om erachter te komen of het kleine baby'tje ook echt een meisje was.

Als reveal hadden onze moeders het volgende bedacht: er hingen vijf zakken in de huiskamer. Eén van die zakken bevatte de echte aanwijzing, de rest alleen onzin. Toen iedereen aanwezig was mochten we een zak uitkiezen. Vol verwachting maakte ik hem open... en ik haalde er een gehaakte slinger uit. Blauw. En er stond op: hoera! Ik keek vol ongeloof naar de slinger, en bleef maar vragen: Is dit de echte aanwijzing? Is het echt een jongen? Echt waar? Op elke vraag kreeg ik een bevestigend antwoord. Ik geloof dat ik wel drie minuten met open mond heb zitten staren, vol ongeloof. Ik krijg een jongen!

Wow, dat was echt een verrassing voor mij. Ik had het totaal niet verwacht! Mijn gevoel had toch heel duidelijk aangegeven dat het een meisje zou zijn? Of zou ik dit graag gewild hebben en zou dat mijn gevoel troebel hebben gemaakt? Ik moest echt even omschakelen.

Nu ik dit schrijf is het een halve week later. Ik ben nu al helemaal gewend aan het idee van een jongen. Ik heb al helemaal zin om kleertjes te kopen voor hem. En mijn fantasieën zijn veranderd in beelden van een jongensbaby. Daar is ook helemaal niks mis mee. Het lijkt mij eigenlijk wel leuk om een kopie van mijn vriend te krijgen. Met natuurlijk de beste eigenschappen van mij die ik doorgeef van mijn genen!