Op de 20 weken echo kleurt onze wereld roze

Een dikke, ronde - bijna theatrale - traan biggelt van mijn wang. Ik werp een blik naar links. De druppel valt op het kussen. Mijn man kijkt me met een brede grijns aan en knijpt in mijn hand. “Kijk, hier zie je de schaamlipjes”, vervolgt de echoscopiste. Ik ben blij dat een cursor op het scherm aangeeft waar ik overduidelijk kan zien dat het een meisje is.

“Ik zei het toch”, roept mijn man triomfantelijk als we naar buiten stappen. Alle seinen stonden inderdaad al een tijdje op roze. Van de Chinese geslachtskalender tot een eerste voorspelling bij de Downscreening aan toe. Alhoewel er toen nog allesbehalve garanties geboden konden worden: “nu ik nog eens kijk, kan het ook een jongetje zijn”, aldus de echoscopiste. “Nee maar, ze zag geen eend”, schertste een vriendin achteraf.

Zelf hoopte ik in het begin op een jongetje. Het leek me wel wat: een klein piemeltje in mijn buik en van heel dichtbij de ontwikkeling van een vent(je) zien. Mijn man had precies het omgekeerde. “Uiteindelijk gaat het er om dat het gezond is”, besloot menigeen als ik over onze ‘tweestrijd’ vertelde. Tuurlijk, dat is het belangrijkste. Werkend in de screeningswereld zal ik de laatste zijn die beweert dat een 20-weken echo voor de lol is.

Maar met het lichamelijke zit het wel goed, is mijn ongefundeerde gedachte. Ik popel simpelweg om het geslacht te horen: sinds een aantal weken zit ook in mijn hoofd dat er een lief, klein meisje in mij groeit. We vieren ‘ons gelijk’ in de kroeg en verspreiden het nieuwtje. De reacties zijn unaniem enthousiast. “Oh, dat is echt het leukste”, kirt een vriendin aan de telefoon. Dat waarschijnlijk exact dezelfde reacties gegeven zouden worden bij een blauwe boodschap, is een detail.

“En het zag er verder ook allemaal goed uit”, typ ik in een whatsapp groepje. Gemakshalve laat ik voor nu even achterwege dat ik bij 30 weken nog eens mag terugkomen om te kijken of mijn placenta omhoog is getrokken. Op dit moment is er nog niets aan de hand. Als die echter zo laag blijft hangen, zou het op een keizersnede kunnen aankomen. Artsen adviseren een keizersnede als de placenta voor de baarmoedermond ligt en als het ware ‘de uitgang’ blokkeert.

Ironisch, ik heb afgelopen tijd de statistieken van mijn vriendinnen doorgenomen: totaalruptuur, tangverlossing, inleiden en ga zo maar door. Een sectio is daarbij niet langsgekomen. Zul je zien dat ik zo dadelijk het overzicht complementeer.

“Gelukkig, want dat is toch het allerbelangrijkste”, zie ik in mijn beeldscherm oplichten. Glimlachend bestel ik een portie bitterballen.