Welkom prachtig meisje!

"Weet je nog die schaal van 1 tot 10 die je noemde?" Mijn vriend knikt gretig en kijkt me vol verwachting aan. Een paar weken geleden vroeg hij mij om na de bevalling aan te geven hoe pijnlijk het nou eigenlijk echt was.

"Het overstijgt de tienpuntsschaal. Het is een ongekende, intense pijn. Misschien nog wel het best te beschrijven als een continue reeks dolksteken in mijn rug: scherp en gericht slaan ze toe. Het lemmet draait een aantal keer meedogenloos rond, waarna het zich langzaam terugtrekt. Om met enige voorspelbaarheid een paar minuten later de aanval weer onverminderd woest in te zetten."

Het gesprek valt stil. Zo eerlijk mogelijk vertel ik kort na mijn bevalling over mijn ervaring al merk ik al snel dat tijd de scherpe kantjes van mijn herinnering haalt. Het is dat ik in het ziekenhuis direct mijn gevoelens en gedachten heb opgeschreven. Over achttien jaar zal ik die met mijn nu nog mini mensje te delen.

Waar bij mannelijke luisteraars het bij een beknopte versie blijft en de focus op de te ontkurken champagne ligt, vliegen bij vriendinnen de details al snel over tafel. Bij mij is de ontsluitingsfase ronduit heftig: ruim drie uur uitsluitend rugweeën. De periode daarvoor, zo'n 15 uur prima te hanteren voorweeën, valt daarbij volledig in het niet.

Op onze slaapkamer kruip ik rond - meer dier dan mens. Er is simpelweg geen andere optie dan me overgeven aan het natuurlijke proces dat zich van mij meester maakt. Niet eerder ben ik gelijktijdig zo dichtbij - en zo vervreemd van mezelf. Enerzijds totaal naar binnen gericht met werkelijk geen enkele zorg om, of voor, de omgeving. Anderzijds in een zo andere dimensie en oer-gedrag uitend, waarvan ik van te voren niet kon voorstellen dat ik het zou vertonen.

In het ziekenhuis aangekomen rest mij nog 70 minuten perstijd. Om de rugpijn het hoofd te bieden, wissel ik menig positie af. Nooit geweten dat er zoveel ‘bevalstandjes’ zijn. Uiteindelijk zet ik op mijn knieën op het bed mijn meisje op de wereld. Het moment dat ik ons wondertje vastpak en haar help met het laatste stukje naar de buitenwereld is magisch. Een verdere beschrijving is simpelweg niet mogelijk.

In de minuten daarna (of zijn het seconden) buitelen emoties over elkaar heen: het onwerkelijke gevoel een mens uit me te trekken, de pijn die van het een op het andere moment weg is, de onhandigheid in het vasthouden van ons mensje, het tegelijkertijd omdraaien om op mijn rug te gaan liggen én een navelstreng deze hele manoeuvre compliceert. En dan dat hoopje leven: volledig overgeleverd aan de liefde en zorg van mij en mijn man. Verwondering, liefde, trots en ongeloof: tranen mengen zich met een lach.

"Ze is echt mooi," constateren mijn man en ik al snel. Maandenlang 'vreesden' we voor onze rationaliteit: weinig baby's vinden wij het bewonderen waard. Hoe prachtig regelt de natuur het bij je eigen kind: in een split second zijn we verliefd op onze creatie - het avontuur met z’n drie kan beginnen. Maar eerst ga ik nog even de OK van binnen bekijken.