Aankomen hoort erbij, ik heb er moeite mee

Het straatbeeld op een doorsnee donderdagmiddag: hippe, afgetrainde, slanke dames. Om er geen twijfel over te laten bestaan, dragen zij - meer dan zelfbewust - een buiktruitje en wiegen zij er met hun tengere heupen vrolijk op los. Een welkome afwisseling zijn de vrouwen in iets wijdere kleding achter een kinderwagen. Meer smaken zijn er niet. Daartussen loopt één nijlpaardje. Met haar massieve lijf breekt zij het gracieuze plaatje.

De uitspraak ‘a moment on the lips is forever on the hips’ heeft sinds een week of vier echt betekenis gekregen. Heupen, dijen, armen: overal blijft een ‘lekker’ laagje plakken. Zo'n zacht omhulsel waar je in de zomer nou net niet op zit te wachten. Mijn buik blijft onafgebroken in de ‘we-zetten-de-feestdagen-eetmodus-nog-even-door’ stand. Resultaat: een oncomfortabel gevoel met mijn eigen lichaam en een volstrekt vervormde perceptie. Ik zie mezelf als een kolossaal slagschip. De rest van de wereld is daarentegen perfect in verhouding.

'Ja wat dacht je dan, dat je hetzelfde figuur zou houden?' Bij het uiten van mijn onvrede stuit ik op een hoop onbegrip. Aankomen hoort erbij. Punt uit.

'Ik vond het alleen maar hart-stik-ke leuk, ben direct strakke kleding gaan dragen!' In dat stadium zit ik nog niet. Het klinkt misschien wat neurotisch, maar na jaren bezig te zijn geweest met mijn figuur (mijn liefde voor eten en drinken neigt nou eenmaal wel eens mijn sportiviteit te compenseren) is dit almaar uitdijende lijf simpelweg heel erg wennen.

Qua kilo's valt het allemaal nog reuze mee, zo blijkt bij de verloskundige. Lang leve de lichte zomerkleding. Maar het verandert mijn zelfbeeld niet gelijk. Deze voluptueuze (tussen)fase is duidelijk niet mijn ding: geen echte buik, wel onmiskenbaar meer vet en rondingen waar zelfs een Rubensvrouw nog een puntje aan kan zuigen.