Zwanger met een hoofdletter Z

'Gaat het goed mevrouw, wilt u een glaasje water?' Nog geen half uur geleden stond ik mezelf te bewonderen in mijn roze ASOS zwangerschapsjurk. Met enige trots liep ik naar mijn werkafspraak. Daar aangekomen constateer ik dat mijn gevoel niet geheel matcht met mijn fysieke verschijning. 'Nee dank, het gaat prima. Fijne dag.' Iets minder overtuigd van mijn vitale uitstraling loop ik verder naar de vergaderzaal.

In één klap ben ik me bewust van een nieuwe fase: ik ben Zwanger met een hoofdletter Z. En zo benaderen mensen mij nu ook. 'Wij wilden net weggaan dus ga vooral zitten.' Haastig klokt een man z’n cappuccino weg. Ik onthou me van commentaar, neem zijn aanbod aan en plof neer in de overvolle koffiebar. Mijn vriendin kijkt me lachend aan: 'Chill, ik neem je voortaan standaard mee naar een volle kroeg.'

Op straat ontmoet ik zachte blikken. Van ‘lotgenoten’ en buikloze vrouwen die intensief naar mijn bolling staren - het kinderzitje op hun fiets verraadt dat zij terugdenken aan hun eigen tijd - tot aan mannen die mij een dubieuze knipoog geven na uitgebreide bestudering van mijn niet te missen decolleté.

Soms ben ik op die momenten zelf juist even niet bezig met mijn zwangere staat. Lang duurt dat overigens niet, mijn buik roept me al snel weer tot de orde. Want ook al is de rest van mijn lijf nog redelijk in shape, al zeg ik het zelf, mijn uitstulping is inmiddels niet meer te missen.

Zo kom ik tijdens een gezellige middag in de kroeg na het zoveelste wc-bezoek klem te zitten tussen een openstaande deur en de bar. Met mijn buik inhouden kom ik voor de verandering niet veel verder.

En tijdens een middagje oppassen op mijn neefje blijkt soepel de fiets opspringen - met voor én achter een zitje - een onmogelijkheid. 'We kunnen ook gaan lopen hoor,' stelt hij begripvol voor.