Vogels aan de muur

In mijn mailbox ontving ik een berichtje dat ik via ikbenZwanger mooie posters van The Cool Club had gewonnen. Heel eerlijk? Ik was niet echt op zoek naar een poster of iets aan de muur. Sterker nog, nu ik zo rondkijk, weet ik eigenlijk niet eens waar ze moeten hangen. Toch reageerde ik. Lekker Nederlands: gratis dus hebberig.

Mijn hoofd staat de laatste tijd in een continue ‘verover-stand’. Waar ik startte met overwegend tweede (tot zesde-) hands items, betrap ik me nu regelmatig op een heel andere modus. Eentje waarin ik uitermate gevoelig ben voor nieuwe dingen - kleding in het bijzonder. En dat schuurt nogal met aantal andere principes.

Toch kan ik het niet laten. Online zit ik me te verlekkeren aan de meest exclusieve pakjes. Totaal overdreven om je baby in designerkleding te hijsen. Laat onverlet dat ik het heerlijk vind om surfend mijn tijd stuk te slaan en inspiratie op te doen.

Zo lijkt het vinden van een winterjasje wel een wetenschappelijke studie. Avonden achtereen struin ik sites af. De weekenden vul ik met vergelijkend warenonderzoek in de stad. Geheel tevreden ga ik uiteindelijk - online - voor dat geweldige warme, witte berenvelletje.

De babykamer wil ik ook graag pimpen, maar wat is nou een leuke aanvulling voor in haar kamer? Blij was ik daarom toen ik las dat ik posters van The Cool Club had gewonnen. De hippe posters van de The Cool Club geven de babykamer meer uitstraling.

Die koopdrang staat haaks op mijn principes. Geïnspireerd door inzichten over textiel en CO2-uitstoot, besluit ik niet meer zo veel te kopen en in ieder geval voor verantwoorde materialen te gaan. Iets waar al snel een pittig prijskaartje aanhangt. Voor een baby vind ik dat dus echt ridicuul. Alhoewel bij de aanblik van een prachtig, ECO-friendly, duurzaam, CO2-neutraal etc. etc. kruippakje mijn creditcard binnen no-time getrokken is.

Ik realiseer me dat mijn onverminderde shop-zin zich naar naar babyoutfits heeft verplaatst. En die projectie beperkt zich niet alleen tot kleding. Eens in de week loop ik, alleen thuis, de kamer van mijn meisje binnen. In alle rust verzet ik een paar spulletjes en groepeer ik de knuffels net even wat gezelliger.

Alle hormonen zijn weliswaar uit mijn lijf maar deze vorm van nesteldrang is een blijvertje. Die momenten schiet het opeens door mijn hoofd: is haar kamertje niet te veel naar mijn eigen smaak ingericht? Zou het niet wat kindvriendelijker kunnen en ben ik niet te spastisch in het afweren van alle kleur- en geluidrijke prullaria?

Terwijl ik naar beneden loop, hoor ik met een plof een pakketje op de mat vallen: twee posters van The Cool Club. Ik stiefel weer omhoog en maak ze open. Met een licht gevoel van trots stal ik mijn twee aanwinsten uit. Ze vormen een mooie aanvulling op de andere vogeltjes die al een plaatsje in haar kamer hebben veroverd.

Eenvoudig, lief, rustig én catchy zoals een paar uur later uit het kleine, wijzende vingertje blijkt. “Hallo papegaai. Dag flamingo.”