Zwangerschapsyoga niets voor mij

De groep reageert verschrikt. Clarisse gaat - naar eigen zeggen - door een hele zware periode. En daar wil zij het bij laten. Een enkeling fluistert haar snel iets toe. Verder zie ik vooral veel knikkende hoofden en begripvolle blikken. Alsof ik bij de AA zit.

‘Alles wat er nu is, mag er ook gewoon zijn,’ zegt onze yoga-juf met een bemoedigende blik. Vervolgens richt zij haar aandacht op nummer twee. ‘Rust’, komt daar kermend uit. ‘Gaan we voor zorgen’, aldus de juf.

En zo gaan we het rijtje af. Dertien in totaal. Voordat de les begint, is er alle ruimte voor kwaaltjes en verwachtingen. Zonder uitzondering is er wel wat te melden: rugpijn, stekende pijn in de rechterbil (‘ja inderdaad, alleen maar aan één kant’), oververmoeidheid, angst, en niet te vergeten bekkeninstabiliteit.

Deelneemster negen kan al zo’n twee maanden niet langer dan een uur op haar bureaustoel zitten. Een schok gaat door de groep. Ook ik kan me in dit geval een gefronste blik niet onthouden. Vriendelijk doch dwingend volgt het advies om naar een bekkenspecialist te gaan.

En dan mag ik, als één na laatste. Ik houd het kort: ‘Ruim 15 weken zwanger, geen kwaaltjes en zonder verwachtingen.’ Een korte stilte. ‘Ik ben erg benieuwd’ voeg ik er snel aan toe. Het voelt gênant om zo clean te zijn.

‘Mooi zo,’ is de even kort maar krachtige reactie van de juf. ‘En welkom natuurlijk.’

Ik glimlach. Het ongemakkelijke gevoel glijdt van me af. Met een knikje geef ik het woord aan mijn buurvrouw: last but definitely not least. Als een hyena grijpt zij het moment aan om haar sores over ons uit te strooien. ‘Pijn in mijn onderrug, slapeloze nachten en een onuitstaanbare jeuk door grote puisten. Ik word er gek van. Mijn hele rug zit er he-le-maal onder. Ik kan er zelf niet bij dus elke avond vraag ik mijn vriend om stevig te krabben. Hij moet dan echt met zijn nagels over mijn rug gaan om wat verlichting te brengen.’

Een golf van misselijkheid welt in mij op. De groep blijft opvallend stil. Tegen mijn wil draaien mijn ogen zich naar haar rug. Een gestreept grijs shirt lacht mij onschuldig toe. Boven het randje popt bij haar nek een ferme rode bolling op. Misselijkheidsgolf nummer twee.

‘Wat vervelend’, hoor ik de juf zeggen terwijl ik mezelf dwing strak voor me uit te kijken.

Nog 50 minuten te gaan. Deze sessie, vol kwaaltjes, dikke buiken en uitgebluste hoofden, voelt allesbehalve mijn ding. Misschien is het simpelweg nog te vroeg. (Ver) na de 20-weken grens nog maar eens proberen. Of een andere zwangerschapscursus kiezen die beter bij mij past.