De natuur haast zich niet en toch wordt alles volbracht

Wat Lao Tzu te zeggen had geldt niet enkel voor de natuur, maar ook voor ons: zelfontwikkeling, bloeiende vriendschappen, een goed geschreven boek, een prachtig muziekstuk en ook een wonder van een baby. Ze nemen allemaal de tijd, laten zich niet opjagen.

Dat staat soms in schril contrast met hoe we ons collectief gedragen. Dat valt me nu alleen nog maar meer op nu ik zwanger ben. Ik ben nu 29 weken ver en sinds een week of 2 is mijn lichaam echt overgeschakeld op een ander ritme. Het voelt soms aan alsof ik in slowmotion beweeg in het beeld van de wereld die op Fast Forward loop

In het begin jaagde ik me daar wel eens over op. Ik wond me soms op wanneer de ene na de andere fietser voor me voorbij stak. Ik had soms nog wel eens de neiging om aan mezelf en de omgeving te tonen dat ik best nog wel veel kan. Ik had geen zin in dutjes wanneer mijn lichaam vroeg om meer rust.

En zelfs al luisterde ik wel naar mijn lichaam - na een burn-out is dat één van mijn opnieuw ontdekte talenten geworden - en deed ik het wel kalm aan en nam ik wel de tijd om te dutten, toch voelde ik me vaak opgejaagd. Ik had het gevoel dat ik meer moest kunnen doen. Alsof ik wel vooruit wilde, maar de remblokjes te hard waren aangespannen.

Afgelopen les in de zwangerschapsyoga (echt een aanrader trouwens), voelde ik echt aan hoe het ritme van de les (soms tergend traag) eigenlijk helemaal synchroon was met het ritme dat ik diep van binnen wilde aannemen. Toen we samen een visualisatie meditatie deden en ons echt verbonden met dat wezentje in onze buik, merkte ik pas hoe stil het plots werd. Iedereen was verzonken in zichzelf, alles viel weg behalve ik en en mijn buik en daarin een vrolijk trappelend wezentje.

Haar groei gaat gestaag en toch ook snel vooruit, maar zij neemt de tijd om te dansen in mijn buik en zo haar motoriek te ontwikkelen; om te trappelen met vuisten en voeten en zo te leren om later stampvoetend "nee" te zeggen; om haar slikreflex te oefenen en zo later ten volle te kunnen genieten van lekker eten en drinken. Weekdagen bestaan nog niet, to do lijstjes zijn haar onbekend.

Enkel hier en nu zijn, de tijd en de natuur zijn werk laten doen. Wat een heerlijke ervaring was dat om mezelf te mogen verbinden met dat kindje en haar ritme. Dat was echt het kantelpunt waarop ik in volle overgave voor een ander ritme ben gegaan. Dat kan je trouwens ook wel letterlijk nemen, want met de stormwinden van afgelopen weekend, duurde mijn fietstocht naar huis meer dan een halfuur in plaats van de gebruikelijke 12 minuten!

Nu geniet ik met volle teugen van het langzaamaan. Ik kijk minder op mijn klok, neem meer de tijd om de dingen met aandacht te doen, ik wandel meer in plaats van te fietsen en geniet zo meer van mijn omgeving. En ik neem weer de tijd om te schrijven en te dansen. Twee bezigheden waarbij de tijd sowieso vervaagt en waar je opgaat in een andere wereld waar haast niet bestaat.

Ik wens jullie allemaal een week zonder haast toe! Liefs, Denia