Van enorme blijdschap naar groot verlies deel 3

De 3 weken kropen voorbij, in die 3 weken tijd groeide alles door, de kleine en mijn buik. Mensen die mij kenden gingen zich afvragen of ik zwanger was. Aan sommigen vertelde we over de rollercoaster waar we in zaten, anderen vertelde we niks. Het waren 3 lange onzekere weken, weken waarin we alle scenario's stuk voor stuk afspeelden en samen bespraken.

Werken deed ik op dat moment niet meer. Ik zat al in de ziektewet, omdat ik mijn eigen functie niet wil doen tijdens zwangerschap. Wat juist heel moeilijk was, want er was heel veel tijd om mezelf gek te denken.

Onze dochter Jaelynn, die 2 jaar is, ging vrolijk mee op onze emoties en zat ook echt niet lekker in haar vel. Hoe ging ik een meisje van 2 jaar nou uitleggen wat er aan de hand was? Ze wist namelijk dat mama een baby in haar buik had. Daarbij wilde ze absoluut niet meer in haar eigen bed slapen, slaap tekort en deze spanning gingen echt niet goed samen.

Maar eindelijk ik was 16 weken zwanger en de afspraak kwam eraan. Daar gingen we weer terug naar het AMC. Daar aangekomen liepen we naar de afdeling, het is zo een loopje waarbij je het gevoel heb dat iedereen je aankijkt. Alsof ze voelen wat er aan de hand is.

Doodzenuwachtig mochten we de echo kamer binnen. We merkten aan de gynaecoloog dat ze zo voorzichtig mogelijk alles probeerde te doen en te vertellen, want zoals ze zelf ook zei: "Het blijft gewoon enorm rot dit." Ze vroeg me hoe ik me voelde, uiteraard super zenuwachtig het idee dat er zo een naald door me buik naar binnen zou gaan is heel gek. Maar eerst de echo.

We vertelden de gynaecoloog dat de laatste echo nog best goed was en ook dat had ze van haar collega meegekregen. Tijdens de echo werd dat kleine sprankelde hoop en onzekerheid wat we nog hadden na de laatste echo eigenlijk weggenomen. De kleine meid (we hebben tijdens deze echo gevraagd of ze het kon zien) had een zichtbare hartafwijking, haar handjes stonden niet goed, er was maar 1 bloedvat in de navelstreng, ook de maag ze er niet helemaal goed uit (maar kan ook momentopname zijn).

Al deze dingen kunnen ook bij een gezond kindje zijn en zijn dan dingen die verholpen kunnen worden, alleen wetende dat onze nipt trimosie 18 aangaf en dit hierbij hoort was de kans wel heel groot dat het toch zo was.

Maar wij wilden 100% zekerheid, dus direct na de echo gingen ze de vruchtwaterpunctie doen bij me. Alles werd mij duidelijk en geduldig uitgelegd, de naald die ze gebruikte voor de punctie is super dun en ondanks alle zenuwen en het idee van die naald, ging het super goed. De pijn viel 100% mee en de punctie zelf verliep zonder problemen.

Na de punctie moest ik echt even blijven liggen. Alle spanning had me wat licht in me hoofd gemaakt. Ook mocht ik de rest van de dag niks doen behalve Netflix met een bakkie thee, zoals de gynaecoloog zei. De uitslag kon een paar dagen duren, zodra die er uitslag er was, zou ze ons direct bellen.

In de paar dagen dat we aan het wachten waren, was ik mij/ons aan het voorbereiden op het slechte nieuws, bijvoorbeeld als ik beval hoe wil ik alles geregeld hebben. Nadat ik daar voor mezelf antwoorden op had, heb ik ook de nodige dingen geregeld. Één van die dingen was dat ik Stichting Still heb benaderd.

Donderdag gaat de telefoon, het AMC. De gynaecoloog vertelde vrijwel direct dat er inderdaad trimosie 18 is geconstateerd bij ons meisje. Dat was een klap, een klap die we wel aan zagen komen, maar nu werkelijkheid was. Er werd een afspraak met ons gemaakt voor de dag erna in het ziekenhuis.

Vrijdag, weer terug naar het AMC. Daar hadden we een afspraak met de gynaecoloog die onze 13 weken echo had afgenomen. Hij leefde heel erg met ons mee, gaf wat antwoorden op onze vragen en vertelde ons, wat nu. Zijn vraag voor ons was "Wat willen jullie?", het antwoord op deze vraag was heel moeilijk, maar voor ons ook heel duidelijk, wij zetten dit niet door.

Uiteraard overladen door emoties van onze kant, probeerde hij ons zo duidelijk mogelijk te vertellen wat de mogelijkheden waren. We mochten bijvoorbeeld ervoor kiezen om in het AMC of in ZMC te bevallen. Ik wilde graag in het AMC als daar plek voor was. Zoals het ernaar uitzag ging dat lukken en we mochten door naar de kraamafdeling voor een gesprek met de verloskundige.

Daar loop je dan naar de kraamafdeling, tussen de zwangere vrouwen, wetende dat je snel je kind gaat verliezen. Heel pijnlijk. Tijdens dit gesprek werd er mijn bloeddruk gemeten, en van alles uitgelegd. Er werd ook gevraagd hoe lang wij wilden wachten met het maken van de afspraak. "Niet", was mijn antwoord.

Toen dat duidelijk was, moest ik tijdens dit gesprek alvast een pilletje innemen en een keuze maken voor tijd van opname. Wij hadden gekozen voor 7 uur, want dan werd de eerste dosis pas genomen in het ziekenhuis. Gingen we later had ik dat zelf thuis moeten doen en dat was geen optie aangezien ik een geschiedenis had met snel bevallen. Toen was het weer terug naar huis.

Zondag 27 oktober, de geboortedag van onze Mila. Ik ga over deze dag niet veel vertellen alleen dat het heel moeilijk en heel pijnlijk was. Onze kleine meid was prachtig om naar te kijken en ze had zelfs nog een verassing voor ons, ze had ook een hazenlip. Dat had ze nooit laten zien op de echo, want heeft altijd haar hand voor haar mond gehouden.

Wij hebben haar uiteindelijk mee naar huis genomen, zodat we zelf alles konden regelen. Wij hebben de dag erna haar aangegeven bij de gemeente, later op de dag in een prachtig mandje (gekocht via Stichting Still) naar het crematorium gebracht en dat was het aller aller moeilijkste, we moesten haar loslaten.

Het enige wat ik voor nu nog kwijt wil, bedankt Stichting Still voor de hulp tijdens deze hel. Bedankt voor het extra stapje die je voor ons gedaan heb door het mandje persoonlijk bij ons te brengen. Bedankt voor de goeie tips wat betreft onze Jaelynn, wij zijn tot op de dag van vandaag heel blij dat wij haar bij dit betrokken hebben, ze weet op haar manier wat er gebeurt is en dat Mila er niet meer is, maar wel belangrijk is voor ons als gezin.