Thuismonitoring vanaf 34 weken met CTG scan

Daar zaten we dan. Na twee weken ziekenhuis mochten we eindelijk weer naar huis. De kleine man zat nog veilig bij mama in de buik. Artsen vonden het veilig genoeg voor ons om naar huis te gaan tot de bevalling op gang zou komen, maar ik zou hierbij wel onder streng toezicht blijven. Als de kleine man beslist toch nog mooi in de buik van mama te blijven zitten zal ik met 37 weken worden ingeleid. (Deze dag wordt dan ook gelijk gepland.)

We kregen uitleg over hoe het er de komende tijd zou uit komen te zien. Elke ochtend wordt er een CTG scan gemaakt. Deze moet ik thuis zelf aansluiten en ik moet dan minimaal 30 minuten blijven liggen. Na de CTG heb ik contact met de arts en wordt er naar mijn temperatuur, harde buiken en vruchtwaterverlies gevraagd aan de telefoon.

Mochten de artsen het toch niet vertrouwen of als mijn klachten veranderen, moet ik alsnog naar ziekenhuis komen voor verder onderzoek. Ook zal ik een keer per week naar het ziekenhuis moeten om een echo te laten maken. Tijdens deze echo zullen ze de groei van de kleine en de hoeveelheid vruchtwater controleren. Ze geven ook aan dat ik zo min mogelijk activiteiten mag uitvoeren, maar af en toe een rondje lopen mag. Ze geven ook aan dat gemeenschap (welke vorm dan ook) niet meer mag.

Ook geven ze aan dat er altijd iemand bij mij in de buurt moet zijn, voor als de situatie acuut verandert. Dan moet er iemand zijn die me direct naar het ziekenhuis kan brengen. Ondanks de hele waslijst aan richtlijnen en zaken waar ik me aan moet houden of uitvoeren, ben ik erg blij dat ik weer naar huis mag, omdat ik hier toch meer vrijheid heb ondanks de beperkingen.

Elke ochtend tussen 8.30 en 9.00 wordt er ingebeld voor het maken van de CTG. Omdat mijn man weer begint met werken, beslissen we dat ik elke ochtend naar mijn ouders ga, zodat er altijd iemand bij me is. Ik ben tijdens deze periode wel erg vermoeid en moet ook altijd ’s middags even op bed gaan liggen om te slapen. Gedurende 1 week gaat alles goed; geen verergering van symptomen, de CTG waren in orde, alles verliep goed.

Vervolgens staat de controle in het ziekenhuis gepland. Ik voel me die ochtend prima. De controle is laat in de middag gepland. Ik ben in de ochtend bij mijn ouders. De hond blijft me de hele tijd in de gaten houden en volgt me overal. Hij legt zijn hoofd regelmatig op mijn buik. Alsof hij voelt dat er op het punt staat wat te gebeuren. Ik voel met op dat moment echter nog prima en ik heb nergens last van.

Onderweg naar het ziekenhuis zeg ik tegen mijn man dat ik harde buiken begin te krijgen. Eenmaal in de wachtkamer van het ziekenhuis heb ik ze om de 5 minuten. (Ze doen niet echt pijn en ik heb er ook niet echt last van.) We worden binnengeroepen door de arts. Hij vraagt hoe het gaat. Ik geef aan dat het afgelopen week goed gegaan is, maar dat ik sinds de rit hierheen harde buiken heb en nu ook met regelmaat. Hij geeft aan dat hij me voor de zekerheid hier nogmaals aan de CTG sluit en na 30 minuten dit met me bespreekt.

Ik ga vervolgens een andere kamer in en ik word hier aangesloten op de CTG door de verpleegkundige. Tijdens het CTG blijft ze bij me, zodat als ze iets niet vertrouwt, de arts er gelijk bij kan roepen. Mijn harde buiken blijven regelmatig komen en worden ook wat intenser. Na een CTG van 30 minuten komt de arts langs. Hij geeft aan dat hij toch graag wil dat ik naar het geboorte centrum ga en hier even zal blijven tot de harde buiken zijn afgenomen.

We hebben geen spullen bij ons, maar de arts geeft aan dat we echt in één keer door moeten rijden, omdat hij denkt dat bevalling misschien op gang aan het komen is. Eenmaal aangekomen bij het geboorte centrum word ik aangesloten aan de monitor. Ik mag vrij bewegen, want hij is draadloos. Het blijkt vals alarm te zijn.

De dag erna nemen mijn harde buiken in frequentie af en na dag twee zijn ze weg. Omdat ze verwachten dat de bevalling nog niet op gang gaat komen en omdat alle CTG’s goed zijn, mogen we weer naar huis.

De laatste weken leven we echt naar de einddatum. Ondanks dat het maar een dikke drie weken is, die ik nog uit moet zitten, ben ik blij dat er een einde aan komt. De laatste week wordt nog spannend. We krijgen namelijk 10 januari de sleutel van ons nieuwe huis en de datum van inleiding is 13 januari. Onze wens is om ook gelijk in het nieuwe huis te wonen na de bevalling en hier streven we dan ook naar. Gelukkig hoeft er niets in de woning meer te gebeuren, behalve het nodige poetswerk.

We slapen de laatste week al bij mijn ouders, omdat alle spullen zijn ingepakt en klaarstaan om verhuisd te worden. 11 januari staat op de planning dat we alles gaan omhuizen en alles ook gelijk uit te pakken, zodat we er gelijk kunnen intrekken na de bevalling. Het nieuwe bed wordt 13 januari geleverd.

Mijn man is ’s ochtends vroeg al vertrokken met de verhuiswagen en een paar mensen om onze spullen op te halen. Ik moet eerst nog thuis een CTG maken en telefonische contact hebben met de arts. Het CTG is prima, maar de arts geeft aan dat ze graag morgen al willen beginnen met inleiden, omdat ze verwachten dat de bevalling wel wat langer kan duren. We dachten eigenlijk nog twee verhuisdagen te hebben en tijd om te zorgen dat alles op orde was, maar dit moet dus allemaal in één dag.

Ik denk op dat moment alleen maar, we zien wel wat er gebeurt. Als het niet af komt, dan is dat jammer. Ik moet me vooral nu niet druk maken (dit zit ook niet in mijn aard). Mijn man weet op dit moment nog van niets en denkt nog steeds dat we pas over 2 dagen naar het ziekenhuis gaan. Hem vertel ik dit tussen het verhuizen door even. Hij schrikt hier erg van en hij is bang niet alles in één dag te redden.

Gelukkig hebben we heel veel hulp deze dag en staan er maar liefst 15 vrienden en familie klaar om te helpen. Het is net een enorm verhuisteam. Iedereen heeft verschillende taken. Niemand loopt elkaar in de weg en ik zit mooi op een stoel midden in de kamer om aan te wijzen waar alles naar toe moet en hoe alles moet komen te staan. Binnen een paar uur hebben we alles staan en zijn alle kasten ingeruimd. We kunnen nu zo verhuizen.

’s Avonds zitten we rustig op de bank bij mijn ouders en kunnen we tot rust komen. De kleine zit nog veilig in de buik (en is nog steeds zo actief als altijd). Ons huisje is klaar om zo in te trekken en morgen zal de bevalling starten en zal het niet lang meer duren tot we onze kleine man eindelijk mogen ontmoeten.