Geboorte van onze kleine Juul

Het is zover. Ik mag beginnen met persen. Maar wat bleek? Ik had koorts ontwikkeld en mijn temperatuur was op dat moment 38.5 graden Celcius. Omdat mijn vliezen al zolang waren gebroken, zou dit betekenen dat de kleine man de eerste 48 uur antibiotica moet krijgen tot zijn bloed uitslagen bekend zijn.

De verloskundige geeft aan dat we het een paar keer proberen om te kijken hoe het gaat. Ze plaatst een hartslagmetertje op het hoofd van de kleine man, zodat ze hem goed kunnen monitoren. Ze geeft aan dat ik bij volgende wee mag beginnen met persen.

De eerste wee komt. Ik begin met persen. Per wee lukt het me om 2 keer een lange pers eruit te krijgen. Drie weeën verder geeft ze aan dat ze gaat kijken hoe het gaat. Ze gaat inwendig voelen. Ze geeft aan dat hij al ver gedaald is en dat het opschiet en ze vertelt dat ik verder mag gaan. Ik heb nog 2 persweeën.

Daarna geeft ze aan dat ik even moet stoppen en bij de volgende wee niet mag persen en deze weg moet duwen. Ze geeft aan dat bij elke wee de hartslag van de kleine daalt en ze wil hem even monitoren. Ze willen even kijken of de hartslag ook daalt als ik niet pers. Helaas blijft de hartslag elke keer dalen van de kleine man. Ze geeft aan dat ze de gynaecoloog erbij gaat halen en overleggen gaat hoe we nu verder gaan.

Ik moet mijn persweeën blijven onderdrukken tot die tijd. Mijn eigen gynaecoloog was op dat moment in een OK bezig en de arts-assistent komt binnen en geeft aan dat zij me vanaf nu gaat begeleiden. Ze geeft aan dat ze hem met vacuümpomp het laatste stukje gaan halen, omdat hij al zo ver ligt. Ze geeft aan dat ze hiervoor een knip moeten zetten, omdat dit protocollair zo vaststaat dat als de baby met vacuümpomp gehaald moet worden, ze hier een knip bij zetten.

Verder geeft ze aan dat de kinderarts ook op de kamer aanwezig is. Deze staat echter achter een gordijn. Ze geeft aan dit alleen ter voorzorg is als het niet goed zou gaan met de kleine dat ze gelijk kunnen ingrijpen. Ze plaatst de vacuümpomp en geeft aan dat ik bij de volgende wee mag persen en dat zij dan tegelijk gaat trekken. Ze geeft ook aan dat indien zij op welk punt dan ook zegt dat ik moet stoppen met persen ik dit ook direct moet doen.

Ik laat het op dat moment maar allemaal op me af komen en heb me op geen enkel moment zorgen gemaakt op de kleine man. De perswee begint en ik mag gaan persen. Ineens zegt de gynaecoloog stop. Ik stop gelijk en voor mijn gevoel knijp ik alles dicht. Op dat moment geeft ze aan dat hij verstrengeld zit. De kleine is al met zijn hoofdje eruit, maar de navelstreng zit om zijn nek heen gewikkeld.

Ik heb dit op dat moment allemaal niet meegekregen, maar mijn man kon dit allemaal zien. Hij gaf aan dat die enkele seconden als uren voelden en dat hij erg bang was dat het nog mis zou gaan op het laatste moment. Vervolgens gaf ze aan dat ik weer mocht persen en met één duw was hij eruit. Op dat moment zag ik dat de gynaecoloog de navelstreng om zijn nek losdraaien. Toen deze eenmaal los was, begon hij gelijk te huilen en werd hij op mijn buik gelegd.

Meteen valt er een last van je schouders. Daar lag onze kleine man dan veilig bij mama op de buik. Om 23.20 op dinsdag 14-01-2020 is hij geboren. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Hij was hier erg nerveus voor. Alle spanning kwam er op dat moment uit. Zijn hand trilde helemaal bij het doorknippen de navelstreng. Maar het lukte hem om de navelstreng door te knippen en vol trots keek ik naar mijn twee mannen en voelde ik me de gelukkigste persoon van de hele wereld.

Juul bleef nog even op mijn buik liggen en de nageboorte nam plaatst. De gynaecoloog vroeg of ik de placenta nog wilde zien voor ze hem wegdeden. Het vlies en de placenta zagen er beide erg mooi uit. Geen aparte zaken te zien, behalve dan het kleine scheurtje wat ervoor zorgde dat ik al vroeg vruchtwater verloor.

Op een gegeven moment werd Juul door de verloskundige gepakt en werden zijn controles gedaan. Zijn gewicht was 2550 gram, hoofdomtrek 32 cm en lengte van 47,5 cm, zijn Apgar scores waren 9 en 10. Het was inderdaad maar een klein mannetje, maar hij had wel lange benen. Juul werd weer op mijn borst gelegd en bleef hier liggen. Ondertussen ging de gynaecoloog mij hechten. De gynaecoloog gaf ook aan dat ik niet veel bloed verloren ben tijdens de bevalling, dus dat hierdoor mijn herstel sneller zal zijn.

Even later komt de kinderarts binnen. Hij geeft aan dat hij Juul nogmaals zal beoordelen en dat we de komende dagen nog in ziekenhuis moeten blijven om uit te sluiten dat Juul geen bacterie heeft opgelopen. Ook geeft de arts aan dat ze hem een infuusje zullen geven en zijn glucosewaardes de komende 2 dagen zullen controleren door bloed af te nemen. Indien dit goed is zal ook de antibiotica niet meer hoeven.

Ook geeft hij aan, omdat hij toch aan de kleine kant is, voor nu op de neonatologie afdeling wordt opgenomen en de eerste 24 uur aan de monitor wordt gelegd. Hij geeft aan dat hij niet in de couveuse hoeft, omdat hij het zo goed doet. Mijn man gaat samen met Juul en de kinderarts al naar de kamer en ik word nog verzorgd door de verpleegkundige op de kamer.

Ik word even op bed verzorgd, omdat de ruggenprik nog moet uitwerken. Mijn eigen gynaecoloog komt nog naar mijn kamer om alles te bespreken. Hij geeft aan dat ze meerdere keren op punt hebben gestaan om in te grijpen en de kleine met keizersnede te gaan halen, maar blij is dat alles goed gegaan is.

Ik word naar de kamer gebracht, waar Juul en mijn man zijn. Het is alweer 2 uur ’s nachts. Het moment van geboorte tot nu is omgevlogen. We krijgen beschuit met muisjes gebracht en wat te eten. Daarna kunnen we eindelijk even rusten. Mijn man valt gelijk in slaap van alle spanning en ik lig van alle spanning nog klaarwakker. Daar liggen we dan als kersverse ouders met onze kleine man Juul. Super trots en onwerkelijk gevoel, maar daar ben je dan eindelijk! We hebben zo lang op je gewacht en nu ben je eindelijk bij ons!