Tijdens de bevalling sterker dan ooit

13 januari was de dag dat wij erachter kwamen dat ik in verwachting was. Ik ben Lana en mijn partner, of nu eigenlijk ex-partner waren al 6 jaar bij elkaar, hadden een mooie eengezinswoning, we verdienden allebei de kost en hadden een mooie grote kamer over die wij graag wilden invullen met een kindje.

Omdat mijn moeder 24 jaar geleden haar kindje verloren had bij een zwangerschap van acht maanden, was ik mega bang het mij hetzelfde zou overkomen. Doordat ik daar zo erg mee bezig was, kon ik ook niet honderd procent genieten van mijn zwangerschap, terwijl ik - op een aantal weken misselijk zijn na - een top zwangerschap had.

De laatste loodjes vielen mij het zwaarst. Ik ben maar 162 cm en had een mega grote buik. Daarbij was het een mega warme zomer en oh wat zat ik mijzelf in de weg. Met 38+3 weken verloor ik kleine beetjes vocht. Ik dacht: “Ah joh doe niet zo gek, het is gewoon plas. Want ja, ik verloor vaak kleine beetjes plas.” Maar eenmaal bij de controle van de verloskundige bleek het vruchtwater te zijn.

Vanaf dat moment was het een achtbaan van emoties. Oh my, ik ga gewoon bevallen… ja duh logisch je draagt een kind… maar nu ging het toch wel even wat sneller als dat ik voor ogen had. Er gebeurde niets, geen weeën niets! Dus daar gingen we dan met m’n roze koffer de volgende dag naar het ziekenhuis om half zeven ’s ochtends, want ik zou ingeleid worden.

Eenmaal op de verloskamer werd er een infuus geprikt, en waarom zou het ook in één keer goed gaan? Uiteindelijk na de vier keer prikken was mijn infuus goed geprikt. Mijn onderbuik gevoel zei al dat het niet gemakkelijk zou lopen, dat dit een voorteken was.

En mijn gevoel klopte, mijn baarmoedermond was niet eens verstreken, dus om aan het infuus te liggen om de weeën op te wekken had geen zin. Dat zou veel te lang duren, dus kreeg ik de optie om medicijnen te slikken en de volgende dag om half zeven weer aan de weeën opwekkers te liggen.

Oh ja waar was mij partner? Ja thuis, want hij wist niet goed wat die moest doen en was ook mega onzeker en door de war. Op dat moment dacht ik: “Ach joh, ik kan het allemaal wel alleen. Ik ben 23 jaar een sterke vrouw kom maar op!“

De volgende dag half zeven was mijn ex er weer en daar gingen we dan weer aan de weeënopwekkers. Al gauw kreeg ik een weeënstorm en daarop volgde een ruggenprik. De precieze tijden van alles weet ik niet meer, want ondertussen zat ik aan de morfine en kreeg ik koorts. Ik was dood en dood ziek…

Om zeven uur ’s avonds zat ik nog maar op de vier centimeter. Mijn ex was ondertussen naar huis gegaan, omdat het allemaal te lang duurde en hij de honden zou uitlaten en even gaan douchen. Ach je doet maar, je hebt toch niets aan mij, ik was moe… door de weeën, door de gedachte dat ik bang was m’n kindje kwijt te raken.

Het was negen uur en nog steeds vier centimeter… Ze besloten om te gaan voor een keizersnede. Ondertussen was mijn ex weer teruggekomen van huis. Samen wachtten we totdat ik werd opgehaald. Dat gebeurde om elf uur ’s avonds en om 10 over 11 is onze dochter geboren, genaamd Lieve.

Daar gingen we dan, samen het ouderschap in… dacht ik, hoopte ik… helaas bleek het niet weggelegd voor ons en volgde er een lange weg vol emoties, onzekerheden en diepe dalen… Wordt vervolgd!