De kleine wilde al komen met 34 weken - Een weekje ziekenhuis | ikbenZwanger

Het weekend in Zwolle had ik goed rustig aan gedaan met mijn bekken en ook hield ik ineens heel veel vocht vast, dus het was met de benen omhoog relaxen en genieten van het weer. Gelukkig kon dat ook, had ik de rust en kon ik heerlijk in de tuin bij mijn schoonouders zitten.

Maandag 1 april was het dan zover, de sleuteloverdracht van onze eerste koopwoning! Een spannend en bijzonder moment, een grote stap! Het voelde echt als thuiskomen toen we naar Hasselt en de woning reden. Een prachtige plek aan een doodlopende en rustige straat met veel groen rondom en echt een kindvriendelijke wijk. Na het officiële gebeuren bij de notaris reden wij weer terug naar de woning.

Voor het eerst zelf de deur open doen, allemaal kleine momenten, wat genoot ik ervan. Er moest (toch) nog wel een hoop gebeuren, maar de schilders waren geregeld en de vloer zou donderdags komen. Jurgen ging meteen aan de slag met zijn moeder om op de eerste verdieping het behang eraf te halen in onze slaapkamer en de kinderkamer zodat dinsdag de schilders meteen konden beginnen met behangen. Ik ben lekker naar huis gegaan en heb op de bank mijn rust genomen en weer met de voeten omhoog!

Dinsdag gingen Jurgen en zijn moeder alweer vroeg naar Hasselt om schoon te maken en andere werkzaamheden. Rond half 2 werd ik opgehaald door opa (van Jurgen) om samen even te kijken, hij was ook erg benieuwd!

De hele ochtend had ik al last van een zeurderig gevoel in mijn onderrug. Ik had zelf het idee dat het gewoon rugpijn vanuit mijn bekken was en deed het rustig aan. In de middag werd het wat erger en ik kon het dan ook in Hasselt niet lang volhouden. Toen ik weer in Zwolle was werd het zeurderige/ branderige gevoel erger. Ik wist niet wat ik ermee moest en belde mijn moeder om advies, moet ik nu de verloskundige hiervoor wel of niet bellen?

Tijdens het gesprek en daarna in 15 minuten tijd werd het erg heftig en kwam het in hele heftige vlagen waar ik echt doorheen moest puffen en wist niet waar ik het moest zoeken. De verloskundige gebeld en gevraagd hoe en wat. Tijdens ons gesprek had ik weer 2 vlagen, ze kwamen om de 2 minuten en ik kon op dat moment ook even niks uitbrengen met woorden. Ze gaf aan dat ik Jurgen moest bellen, want die was nog in Hasselt en zij zou het ziekenhuis bellen of ik daar meteen naartoe kon komen.

Jurgen had geen idee hoe en wat en ik zelf ook niet, maar hij moest nu komen en we moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Zwolle. Ondertussen heb ik wat spullen gepakt voor de zekerheid en zat ik te wachten. De pijn werd steeds heftiger en ik wist niet wat ik ermee moest en was erg onrustig. Na een kwartier was Jurgen er, ben ik meteen ingestapt en zijn we naar het ziekenhuis gereden, gelukkig nog net voor de spits uit rond 3 uur.

In het ziekenhuis was ik snel aan de beurt en werd er meteen een echo gemaakt. Ja, de baarmoederhals was nog maar erg kort en de weeën waren erg sterk. Zo snel mogelijk moest ik aan de weeënremmers en er gebeurde een hoop in korte tijd. Puffen door de pijn heen, ondertussen 2x een mislukte poging om infuus te prikken én een gemene prik in mijn been voor het longrijpingsproces van die kleine.

Want als het wel te vroeg zou komen, dan kreeg het in ieder geval een boost mee voor de longen. Manman, wat gebeurde er veel en even kon ik het allemaal niet meer hebben. Tranen rolden over mijn wangen, de pijn, de onrust, de angst voor complicaties van de kleine, de zorgen, maar ik kon er niks tegen doen. Ik probeerde de ademhalingsoefeningen te doen die ik had geleerd bij yoga, maar niks hielp. De rugweeën waren veel te sterk en pijnlijk, ik kreeg het niet goed onder controle.

Uiteindelijk na een aantal uren werden de weeën minder en kreeg ik iets meer rust. Toen merkte ik ook hoe uitgeput ik was van alles, bonkende hoofdpijn en alles begon een plekje te krijgen. Jurgen hield zich ontzettend goed en rustig en steunde mij door alles heen, wat een kanjer van een man heb ik! Hij is normaal nooit van ziekenhuizen en kan niet goed tegen naalden en bloed, nou hij had alles al gezien toen en bleef kalm.

Na 3 uur gingen ze de remmers wat afbouwen en zat ik nog op 8 ml per uur. Toen kwamen toch weer wat weeën opzetten. Omdat ze bang waren dat het alsnog zou doorzetten en ze niet wisten of het een infectie was dat dit had veroorzaakt, kreeg ik antibiotica toegediend via het infuus.

Gelukkig werd het om 23.00 uur rustig en zakte het af, pfoe dat was mij een dagje wel. De tijd vloog voorbij, ik had geen idee dat het al zo laat was. Vanaf half 3 in de middag had ik weeën gehad en uiteindelijk om 23.00 stopte het. Na nog een echo zagen ze wel dat de baarmoederhals nog korter was geworden, vergeleken met toen ik binnenkwam in de middag, en dat ik ook al iets ontsluiting had.

In totaal hebben ze mij 48 uur weeënremmers gegeven en 2 prikken voor het longrijpingsproces en na 48 uur ging het infuus eraf en was het afwachten. Best spannend, want als het weer zou beginnen, dan zouden ze het proces niet stoppen en dan komt de kleine gewoon. Het is nog veel te vroeg (34 weken), dus liever niet.

De dagen in het ziekenhuis gingen erg langzaam en soms had ik het best even moeilijk met de emoties. Mijn gedachten vlogen van links naar rechts. Ik droomde dat ik naar ons nieuwe huis ging, leeg en zonder kind, dat was echt mijn grootste angst en daar had ik het wel moeilijk mee. Mijn man was ook nog 4 april jarig en dat hebben we maar in het ziekenhuis gevierd samen met mijn zusje en lekkere taart.

Gelukkig is alles goed gegaan en zit de kleine nog veilig in mijn buik. Ik mocht zaterdag aan het einde van de middag weer naar huis, maar ja, dat was precies tijdens de verhuizing. Nou daar zat ik dan, op een stoel in de woonkamer en iedereen was druk met de laatste spullen naar binnen sjouwen.

Ik keek toe hoe iedereen het deed en probeerde mij rustig te houden, het was niet ideaal, maar daar was even niks aan te doen. We hebben gezamenlijk in Hasselt gegeten en hebben die avond nog eerst maar lekker rustig bij mijn schoonouders thuis geslapen, even bijkomen van alles. Wat was ik blij om weer bij mijn man te zijn, in vertrouwde armen met de kleine gelukkig nog in mij buik! Nu maar hopen dat het rustig blijft tot in ieder geval die 37 weken!