De eerste weken met ons mannetje Naud

Onze Naud, hij is alweer een maand oud en wat doet hij het goed! Heel gek hoe snel je gewend raakt aan de kleine in je armen en geen dikke buik meer. De afgelopen weken gingen met ups en downs, zoals dat gaat met iets nieuws. Alles moet je leren en we moesten ook nog wennen aan de nieuwe omgeving. Alles kwam echt samen en daar hebben we echt even de tijd voor nodig. Ik blik nog even terug op de afgelopen weken, hoe ik en wij als gezin dit hebben ervaren.

Het is allemaal zo snel en anders gegaan dan verwacht. We hadden echt verwacht de 37 weken wel te halen, omdat het zo rustig was en goed ging. Toen de bevalling ook zo snel ging, hadden we echt even de tijd nodig om het allemaal een plekje te geven. De eerste dagen waren heel bijzonder, mooi, maar ook ontzettend vermoeiend. Naud deed het al vanaf het eerste moment zo goed, we mochten de dag daarna ook al met z’n allen naar huis! We reden naar huis met z’n drieën en het voelde alsof het nooit anders was geweest, het had zo moeten zijn.

Judith (kraamhulp van Monique Boer) kwam naar Hasselt en zou ons deze week helpen en ons de belangrijkste dingen leren. Het klikte goed en het was ook fijn om weer thuis te zijn. Naud was en is nog zo klein. Maat 50/56 was en is nog steeds te groot. De kraamweek was dan ook een komen en gaan van pakketdiensten met spullen die we nog niet hadden en Jurgen moest ook vaak weg om weer iets te halen.

Het was een heel onrustige week en ook druk met bezoek van de naaste familie. Super leuk en wat zijn we ook trots met hem en willen we hem ook graag laten zien, maar het is ook wel ontzettend slopend. Ik had de eerste week enorm veel en zware hoofdpijn.

Het was allemaal gewoon even heel veel en het ging voor mijn hoofd veel te snel. Daarnaast had ik ook enorm veel last van mijn borsten, het geven van borstvoeding was lastig (daarover in mijn volgende blog meer) en de eerste dagen had ik teveel gedaan en daar kreeg ik later de klap van. Ik voelde mij goed en had onbewust teveel trap gelopen, daardoor kon ik een paar dagen daarna bijna niet meer lopen van de pijn. Ik kon mezelf nog niet eens in bed omdraaien en Jurgen moest mij uit bed helpen.

De fysiotherapeut is aan huis gekomen en heeft mij extra oefeningen en tips meegegeven. Daarnaast mocht ik nog maar 1x per dag naar beneden en einde van de dag weer naar boven. Dat betekende dat we ook spullen voor het verschonen beneden moesten hebben liggen, want als ik alleen thuis zou zijn, moest ik hem beneden ook verschonen.

Uiteindelijk met hulp van fysio en Judith ging het met de dag beetje bij beetje weer vooruit! In het weekend waren we dan voor het eerst echt even alleen, dat voelde ook wel echt even heel fijn! Ik keek er ook wel naar uit om gewoon weer mijn eigen ding te kunnen doen zonder continu mensen om mij heen en afspraken, want dat was wel veel. Ik merkte dat ik toe was aan rust voor mij en Naud. Tijd met z’n tweeën thuis overdag en ’s avonds met papa erbij, heerlijk! Naud is een heerlijk mannetje, doet het ontzettend goed en wat geniet ik van hem! En papa is natuurlijk ook super trots!

De afgelopen weken is Naud ontzettend goed en hard gegroeid (maat 50 begint hem steeds wat beter te passen). Ik daarentegen ga weer wat achteruit met mijn lijf (mijn knie is weer verkeerd geschoten, door de pijn kan ik moeilijk bewegen/lopen en ik heb weer het gevoel dat ik een slijmbeursontsteking heb in mijn schouder) en voel mij helemaal niet prettig.

Ik ben prikkelbaar, emotioneel, geen zin om iets te doen en wil alleen maar slapen. Naud voeden en verschonen is voor mij even genoeg. Ik wil even niemand anders dan Jurgen en Naud om mij heen en normaal kijk ik uit naar een leuk feest, maar nu zie ik enorm op tegen de drukte van het geboortefeest/ housewarming/ verjaardagsfeest van ons. Gelukkig is het maar 3 uurtjes en alles op één dag, dan zijn we er maar vanaf. Maar dat het huis nog niet klaar is, rommelig, ik veel pijn heb in mijn lijf en de drukte van mensen die van alles willen, dat maakt mij onrustig en dat ik er helemaal geen zin in heb.

Jurgen probeert zoveel mogelijk te helpen als hij thuis is en ik doe overdag en de voedingen. Jurgen doet het verschonen dan af en toe en daarnaast het koken, als dat mij niet lukt. Hij maakt zich zorgen om mij, ook omdat ik het huis bijna niet uit kom vanwege mijn lichamelijke problemen. Ik ga deze week naar de huisarts en hopelijk is het na alles deze week en het feest wat rustiger en gaat het daarna weer wat beter met mij.

Ondanks de problemen genieten we wel echt van ons mannetje. Ik kan er uren naar kijken en het is fijn om met z’n drieën te knuffelen en naast elkaar te liggen in bed. Allebei zijn handjes vasthouden en gewoon naar hem kijken, hoe mooi het is wat wij hebben gecreëerd en bijzonder om dit mee te maken. In de eerste weken sliep Naud natuurlijk heel veel en hij is nu steeds vaker wakker en kijkt dan mooi om zich heen, kijkt heel helder uit zijn mooie ogen, dat is echt mooi om te zien.

Ik kijk ernaar uit om met elkaar op avontuur te gaan. Samen lekker fietsen, wandelen, reizen, spelen in de tuin en hem te zien ontwikkelen tot een eigen persoon. Ik wens voor hem een gelukkig en mooi leven waarbij hij veel liefde mag ontvangen en geven. Dat hij mag en kan zijn wie hij is en dat wij daar nog heel lang van mogen meegenieten.