Keuze voor een inleiding - blog Maman

Maandag hadden we weer een controle bij de gynaecoloog. Zij ging controleren hoever mijn ontsluiting was en wat het plan zou worden. De weken daarvoor had het enorm gerommeld in mijn buik. Flinke voorweeën, zelfs zodanig dat we ook een keer naar het ziekenhuis moesten, maar toch hield het toen ineens met 2 uur op. Dat was voor mij mega frustrerend, maar voor die kleine wel beter. Ik had in het ziekenhuis toen 1 cm ontsluiting en ik was benieuwd wat het daarna was.

De gynaecoloog vertelde dat ik 2 cm ontsluiting had en dat ze meteen konden gaan voor vliezen breken i.p.v. eerste een ballon plaatsen. We hebben samen met de gynaecoloog besloten om voor een inleiding te gaan met precies 37 weken. Dit was mijn grens, de eindhalte van deze zwangerschap. Ik kon niet meer, ik had alles gegeven en alles gedaan om het uit te zitten en het was genoeg. Ja, er zaten wat risico’s aan omdat het toch randje prematuur is én ik slik medicijnen, maar mijn gebroken nachten, de pijn en alles was teveel en het ging echt niet meer. Ze belde met de afdeling en yes, er was plek die woensdag 23 juni!

De tranen rolden over mijn wangen, ik had enorme huilbuien en ondertussen probeerde ik nog alle schopjes en bewegingen in mijn buik in mij op te nemen, contact te maken met de kleine in mijn buik en ook veel gepraat over mijn gevoel. Ik heb het laten gaan, ik heb het gedeeld want dit moet echt een plekje krijgen. Het gaat dan echt gebeuren, woensdagochtend konden we ons gaan melden.

Aan de ene kant opluchting dat het er bijna opzat en de andere kant ook weer angst voor wat zou komen en de pijn. Kan ik het allemaal wel aan, gaat het goed met de kleine, is dit de juiste keuze, doe ik er goed aan om het zo te doen, is het niet te vroeg, hoe zal de bevalling lopen, maar ook vooral het afscheid nemen van het zwanger zijn en het verwelkomen van iets nieuws.

Vooral dat afscheid nemen van is mij heel zwaar gevallen. Ik dacht dat ik het een plekje had gegeven, want de hele zwangerschap weet ik het al, dit kan mijn lijf niet nog een keer en dat is ons ook verteld. De kans op blijvende schade is dan gewoon te groot. En ja, dat blijft een keuze, want we kunnen alsnog door, maar dat doen we niet. Die emoties kwamen als een bom de laatste paar dagen omhoog. Ik heb er gelukkig met Jurgen en mijn lieve vriendin op maandag ook goed over kunnen praten.

En nog steeds, nu ik dit schrijf, rollen de tranen over mijn wangen. Het heeft tijd nodig voordat dit een plek krijgt, want wat is het heftig geweest en het zijn keuzes waarvan je weet dat het beter is, maar in mijn hart voelt het soms wel anders. Het voelt heel definitief en dat is het ook, want wij kiezen wel voor sterilisatie hierna. Gewoon om geen risico te lopen, want we weten niet hoe het dan gaat verlopen.

Ik vind het ontzettend moeilijk om zo definitief te weten, dit is de laatste keer, ik moet, wil ervan kunnen genieten, maar het lukt mij niet. Ja, zo heel af en toe heb ik goeie momenten gehad, maar die waren er echt niet vaak. De laatste keer zo mooi zwanger voelen, want ja, wat voelde ik mij wel prachtig. Mijn prachtige mooie ronde buik aan de voorkant, het ervaren van zoiets moois en de groei van zo’n kleintje in je.

Het blijft een onwerkelijk proces en iets waar ik enorm over kan fantaseren en nadenken. Het is echt zoiets bijzonders, onbeschrijfelijk mooi wat een lijf kan doen en ontwikkelen. Ik wil in mijn leven van alles zo graag, maar vaak word ik teruggefloten door mijn lijf. Dat is frustrerend, verdrietig en vaak moet ik dingen loslaten, verwerken en een andere weg vinden. Nu weet ik dat dit de laatste zwangerschap is, de laatste keer dat ik zo’n kleine in mijn buik voel. Zo dichtbij mij, zo samen één, het is zo magisch, maar voor mijn lijf zo zwaar.

Maar naast het zwanger zijn is het dus ook de laatste keer bevallen. De laatste keer die oerkracht voelen wat ons vrouwen zo bijzonder maakt vind ik. Want wauw, wat komt er een oerkracht naar boven op zo’n moment. Dat moment net voordat je (opnieuw) ouders gaat worden, dat is ook zo’n magisch moment. Het verwelkomen van een nieuw leven op deze wereld. En dit alles moet ik een plekje geven, afscheid nemen van die laatste momenten, maar daar dus ook veel meer bij stilstaan en bewust bij stilstaan.

In alles ga en sta ik er anders in dan bij Naud. Dat is ook goed en mooi, want ik wil bewust en veel intenser die momenten in mij opnemen. Maar het is ook emotioneel echt een proces, ik ben verdrietig dat die keuze zo eigenlijk vooral door mijn lijf wordt genomen. Maar dit is het lijf waar ik het mee moet doen en ik wil daarin ook juiste keuzes maken voor mijn gezin. Ik heb nog een heel leven voor mij en wil daar ook van kunnen genieten.

Naast het verwerken van de moeilijke dingen, kijk ik ook enorm uit naar de eerste ontmoeting. Hoe zie je eruit, wat is jouw geluid, hoe voel en ruik je, op wie lijk je, hoe gaat je grote broer Naud reageren en je hondenzus Dara? Hoe gaan we het als gezin van 4 beleven? Ik kan er eindeloos over fantaseren en ik probeer mij jou voor te stellen in mijn hoofd, een beeld van je te krijgen en ben enorm benieuwd naar jou.

We kunnen niet wachten tot dat moment daar is en je in onze armen ligt. Dat we jou kunnen vasthouden, bewonderen en oneindig veel knuffelen. Ik wil deze keer intens en heel bewust gaan genieten van dat kleine, al die momenten. Want dat verdien je en ook dat zijn voor mij bewust die laatste keren met een kleine baby dus ik zal zorgen dat ik dat in mij op ga nemen en met ons als gezin van 4 fijne momenten ga creëren om er ook echt van te kunnen genieten. We houden nu al van je!

Vandaag weet ik dat het mijn laatste zwangere dag is. Wat voelt dat aan de ene kant gek en aan de andere kant ook echt als een opluchting. Ik weet dat ik morgen een kleine in mijn armen heb liggen en hopelijk kunnen we vanaf dan wat meer kijken naar herstel. Ik ben alleen thuis, Jurgen is werken en Naud bij oma. Daar had ik het wel moeilijk mee en vond ik niet leuk. De laatste dag zwanger zijn, weten dat de bevalling morgen is en dan de dag doorkomen. Ik zag daar enorm tegenop, maar ik had met mezelf afgesproken die ochtend dat ik er wat van zou maken en dat heb ik gedaan!

Ik heb de laatste dingen gepakt, beetje rustig wat opgeruimd en klaargemaakt voor de kleine. Normaal gesproken ben ik gek op dansen en doe ik dat veel, ook in huis. Ik heb dat enorm gemist de afgelopen tijd. Nu was er 1 dansje waarvan ik dacht, dat wil ik nog maken tijdens de laatste momenten van mijn zwangerschap.

Een dansje/vooral kleine beweging van 15 seconde, want langer moest ook niet, maar wat heb ik er een lol om gehad en wat was dat even leuk! Verder veel gerust, geprobeerd alle bewegingen nog echt in mij op te nemen en mij klaar te maken voor de bevalling. Ook nog wat laatste foto’s en toen was het goed. Laat het maar komen!