42 weken zwanger en de bevalling gaat ingeleid worden

Ik zit hier rustig op de bank met een klein prupke op mijn schoot. Ze is helemaal voldaan in slaap gevallen. Het is nu 2 weken en 2 dagen na de bevalling. Tijd om haar even in de box te leggen zodat ik kan vertellen hoe mijn bevalling is verlopen.

Op vrijdag heb ik met manlief nog een flinke wandeling gemaakt in de hoop dat de bevalling vanzelf op gang zou komen. Helaas. Op zaterdag zaten we op de 42 weken rond en op zondag hebben we onze zoon even naar opa en oma gebracht, waarna we ons om 10 uur in het ziekenhuis hebben gemeld. Het was het laatste weekend voor het nieuwe schooljaar zou aanbreken.

De dienstdoende gynaecoloog, een man, wilde met me komen kennismaken. Hij had in eerste instantie nog geen tijd, dus er gingen wat uren over heen voor we elkaar spraken. Ondertussen heb ik alvast een uur aan de CTG (nog niet draadloos, dus aan bed gekluisterd) gelegen / gezeten.

De gynaecoloog heeft uitgebreid de tijd genomen om naar mijn eerdere ervaringen en visie te luisteren. Dit was geen hork, maar een degelijk mens. Ik heb hem uitgelegd waarom ik me zo'n zorgen maakte om de mogelijke uitkomst van een keizersnede; omdat mijn man dan nog langer alles alleen moet doen en ik er dan minder goed kan zijn voor mijn zoon.

Weet je wat hij zei? Dat hij het wel begreep en dat ik me veel heb bezig gehouden met wat buiten mij ligt, en dat het nu tijd werd om alle aandacht te gaan richten op naar binnen gaan. Die boodschap kwam wel even binnen, en ik heb daar een potje zitten janken.

De CTG was in orde. Hierna hebben ze het ballonnetje geplaatst. Ze gingen naar binnen met een geel rubberachtig slangetje met een doorsnede van een potlood. Vervolgens hebben ze met een plastic spuit water ingespoten. Het einde van dat slangetje zat dus ín mijn baarmoeder, en daar werd wat druk op gezet met dat water.

Het had een aantal uur tijd nodig en dan zou het als het goed is los komen te zitten onder de invloed van het hormoon prostaglandine (wat ook in sperma zit), wat mijn lichaam op natuurlijke wijze heeft aangemaakt door de ballonkatheter.

Vervolgens werd de kamer waar ze normaal gesproken tweeling-mama's in ontvangen, voor mij schoongemaakt, zodat ik daar kon gaan bevallen in bad, mocht het puntje bij paaltje komen. Zeer coulant en meedenkend vond ik dat.

Ik wilde met mijn man nog wat spullen uit onze auto halen (hij dragen, ik gewoon wandelen), want die lagen nog daar. Dat vond het ziekenhuis helemaal niet leuk. Tegen het advies van de arts in ben ik dit gaan halen. Ik voelde me alsof ik spijbelde, en ik voelde me heerlijk vrij om nog even buiten naar de auto toe te kunnen wandelen. Ik had dat voor mezelf even nodig om op adem te komen en te laten bezinken wat er tot nu toe was gebeurd (bar weinig).

Achteraf gezien is het maar goed dat ik zo lang in het ziekenhuis ben gebleven, want zo heb ik de tijd kunnen nemen om te wennen aan te zijn op een plek waar ik helemaal niet wilde zijn. Als ik met weeën naar het ziekenhuis zou zijn gegaan, dan zouden die echt zijn stilgevallen als ik daar was aangekomen. God weet hoe het dan zou zijn verlopen.

In de avond ging mijn man op mijn verzoek naar huis, om nog een avond voor onze zoon te zorgen, zodat ze samen thuis konden slapen. De volgende ochtend heeft hij onze zoon weer naar mijn ouders gebracht, waarna hij naar mij toe kwam. Toen hij weg was heb ik de babykleren maar vast uitgepakt om iets om handen te hebben. Daarna ging ik op bed TV kijken.

Een van de verpleegsters kwam nog een keer langs, ze wilden nóg een CTG hebben. Ik was daar niet blij mee, maar ging akkoord. Omdat ze heel veel bewoog, verschoof haar hartslag ook en viel het vaak weg. Ik had nog weinig weeën-activiteiten. Om half 11 was ik het zat, de verpleegster zei dat de gynaecoloog hem nog 20 minuten wilde laten zitten. Ik zei dat ik naar bed wilde om kwart voor 11 en mijn nachtrust wilde.

Ik stond al naast mijn bed te overleggen met mijn doula via Whatsapp wat ik zou gaan doen, toen om kwart voor 11 een andere verpleegster de kamer binnen kwam, waar ik chagrijnig tegen zei dat een CTG een voorspellende waarde heeft van 24 uur, dus dat ik het nogal overbodig vond allemaal en naar bed wilde.

"Ja, maar als er iets mis gaat straks, dan is het de verantwoordelijkheid van het ziekenhuis", zei ze. "Nee," viel ik haar in de reden, "het is mijn zelfbeschikkingsrecht en mijn keuze. Ik hoop dat jullie hier professioneel mee om kunnen gaan!" Dus toen heeft ze de CTG uitgezet. Of ik nog kennis wilde maken met de wissel van de wacht? Nee, ik wilde douchen en rustig naar bed, ik hoefde niemand meer te zien vannacht, zei ik.

Naar de wc gaan was nu een heel gedoe geworden met zo'n stom slangetje, maar er zat niks anders op. Om 2 uur in de nacht ben ik wakker geworden van een hele flinke wee. Toen ook weer naar de wc gegaan en verder geslapen. Om 4 uur had ik er nog zo'n een. Daarna pas in de ochtend weer.

Toen mijn man er weer was had ik inmiddels zulke weeën dat ik rondjes liep in de kamer, waarop hij dan in mijn schouders kneep. Ik zat inmiddels aan de draadloze CTG en ik probeerde die bubbel te creëren.

In de ochtend hebben ze gecontroleerd of de ballon al los zat. Hij zat al los, maar ze spoten er in overleg nog 10 cc water bij, zodat ik straks niet op 3 centimeter, maar op 4 cm ontsluiting zou zitten.

De weeën bleven aanhouden, redelijk intens, maar nog te doen. Ze werden iets intenser en ik kon niet meer rondlopen of zitten als ik een wee had. Ik leunde dan op de bedrand of op de kinderwagen, en mijn man masseerde dan mijn bekken op mijn rug bij mijn billen.

Rond een uur of 4 heb ik mijn moeder en mijn doula gevraagd of ze definitief naar het ziekenhuis wilde komen. Het begon intenser te worden.

Het verplegend personeel heeft de ballonkatheter verwijderd en heeft gezegd dat ik 3 cm ontsluiting had. Toen mijn moeder en doula er waren was er even een rustmoment in mijn weeën, ik voelde me even ongemakkelijk met zoveel mensen die er waren voor mij, en die even niks te doen hadden.

Mijn moeder had breiwerk meegenomen op mijn verzoek, en ze zat slofjes te breien. De doula was erg zacht en lief en dat kon ik niet goed hebben. Ik ergerde me eraan, terwijl ik van tevoren had besloten om juist voor haar te kiezen zodat ik zo zacht voor mezelf zou zijn. Ik zat daarmee. Later in de bevalling ergerde me ik daar niet meer aan, daarover straks wat meer.

Er was weer een wisseling van de wacht en er werd weer gevraagd of ik ermee akkoord ging om getoucheerd te worden? En of ze tijdens een wee mocht voelen? Is goed zei ik, want dat deed geen pijn bij mij. Wel zei ik dat ze moest benoemen wat ze deed en dat ze alles langzaam! Moest doen.

Dus ze toucheerde me. "Je zit nog steeds op 2 cm, ga zo door", zei ze, want ze voelde tijdens een wee dat ik goede weeën had, want de vochtblaas / mijn vliezen, drukten op de juiste manier tegen mijn baarmoedermond. Het was stil bij mijn man, moeder en de doula, niemand zei iets.

Ik was ondertussen al zo erg in bevallingsland / aan het zweven op mijn eigen hormonen, dat ik het niet in de gaten had dat ik dus was teruggezakt van 3 naar 2 cm.

Nu stop ik met typen, want de kleine begint te huilen en het zitten is niet meer prettig. Later het vervolg.