Het moederinstinct: follow your inner monkey

Ik vond het superleuk om te lezen dat blogger Janneke ook veganist is. Het lijkt wel alsof we elke keer dat we het ergens vertellen, dat er mensen zijn waarvan je het niet wist, die dan opeens vertellen dat ze het ook zijn. Voelt als een soort warme douche. Laatst ook bij de kapper, vroeg ze hoe het nu voelt, veganist zijn. Ik antwoordde haar dat het voelt alsof je onbewust opeens wordt aangekeken voor acties van andere veganisten. Zoals laatst die bezetting van die boerderij door veganisten, terwijl ze een vredesliedje zongen. Dus ik heb maar een plaatje op Facebook gezet:

“Trots op iedereen die niet vegan is, maar er wèl voor kiest om amandelmelk in haar koffie te doen.
Trots op mensen die minder zuivel en vlees eten.
Trots op mensen die diervriendelijk consumeren.
Trots op mensen die proberen.
Ik ben niet trots, op luidruchtige vegans die iedereen beschamen, die niet tot op de letter veganist zijn.”

Als je mensen ergens toe wil overhalen, dan moet je ze vooral niet afzeiken. Complimentjes geven voelt ook fijner. Hoe klein de stap ook is. Dat geldt net zo hard voor minderen met roken, drinken of snoepen. Alhoewel je trek in snoep kunt ondervangen door meer glutenvrij te gaan eten, want dan voel je je veel langer verzadigd. Zo eet ik standaard elke dag havermout, met een lepel gebroken lijnzaad en havermelk. De toevoegingen zijn elke dag anders. Meestal doe ik er een banaan bij en verder welk fruit of noten (walnoten voor omega 3 bijvoorbeeld) ik ook in gedachten heb.

Wacht even. Ik wilde eigenlijk gaan bloggen over het moederschap en niet doorgaan over voeding. Scroll even naar beneden, voor wie wil, dan klets ik daar nog even door over voeding, en dan vertel ik nu hoe het met ons is gegaan sinds de vorige blog.

Ik ben naar het antroposofisch consultatiebureau gegaan om te kijken hoe goed ons meisje gegroeid is. Ze is nu 10 maanden oud en haar linker voortandje is door, rechts is nog bezig. Dat ze gegroeid is, is zeker. Ze weegt nu 8,36 kg en is 72,5 cm lang. Ze heeft haar lijn weer opgepakt en groeit weer goed. Ze heeft dikke spekbeentjes en een mooi vol koppie. Om op te vreten. Wat ik natuurlijk regelmatig doe, ons meisje lijdt aan kusseritis haha.

Zo ook onze zoon. Waar mijn moeder me in het begin zei: “Laat hem maar 10 minuten huilen”, veranderde dat bij mij al snel in: “Ik krijg het niet over mijn hart om mijn kind überhaupt te laten huilen.” Ik vind niks erger of zieliger dan een alleen huilende baby. In het begin van mijn moederschap verhoogde mijn hartslag en schoot ik spontaan vol als ik een huilende baby hoorde.

Ik kies er bewust niet alleen voor om ons kind niet te laten huilen, ze slaapt niet alleen maar met iemand erbij (mij) en ze krijgt voeding op verzoek (vooral toen ze jonger was). De maaltijden eet ze mee aan tafel in haar stoeltje, wanneer wij aan tafel zitten. Inmiddels is er een duidelijk ritme ontstaan en kan ik haar signalen van slaap, honger, ongemak, etcetera, goed lezen.

Ik snap natuurlijk heel goed dat ik het samen slapen alleen heb kunnen realiseren omdat ik met haar thuis ben geweest al die tijd. Wat mijn visie is, is niet direct een verwijt naar andere mama’s. Iedereen doet het anders. Ik ben enkel dankbaar dat ik een manier heb gevonden die bij mij past.

Ik heb er lang over gedaan om de ballen te verzamelen om te zeggen tegen andere mensen “en zo doe ik het”, want elke moeder krijgt ongevraagd advies om haar oren heengeslagen vanaf het moment dat ze zwanger is. Ik doe het gewoon anders, en dat mag er ook zijn. Ik geef mezelf die erkenning en ik neem de ruimte die ik nodig heb om op te voeden op mijn (onze) manier.

Wij hebben ervaren dat dit voor onze kinderen het beste werkt. Mijn advies aan andere mama’s is dan ook; durf te staan (en te onderzoeken) voor waar jullie je prettig bij voelen. Iedereen doet het anders. En dat mag. Meerdere wegen leiden naar Rome.

Toen ik erachter kwam dat ik niet het type moeder ben dat mijn zoontje kan ‘laten huilen’ omdat ik dan kapot ga van de stress (moederinstinct), ben ik eens gaan zoeken op internet, en zo kwam ik bij Kiind Magazine uit. Wat wij doen heeft de naam ‘natuurlijk opvoeden’, een soort van ‘follow your inner monkey’. Wij zijn geen vosjes die babies in een donker hol kunnen achterlaten en de hort op kunnen gaan.

Wij zijn gerelateerd aan apen, die hun aapjes op hun lijfje dragen. Daarom ben ik ook fan van dragen. Je kindje zit net zo dicht bij je als in de buik en kan zo rustig de wereld verkennen. Je kunt dan direct reageren op de smak-geluidjes en je kindje uit de doek of draagzak halen en aanleggen. Een ander voordeel is dat je beide handen vrij hebt terwijl je je kindje draagt. Fijn als je nog een tweede kindje rond hebt scharrelen.

Er zijn tegenwoordig (vroeger ook al, maar nu is het hip) draagconsulten die je kunt boeken, waarbij je erachter kunt komen welke drager bij jou past. Zo vinden wij de Tula draagzak heel fijn. Die kan ik omklikken, en klaar is kees. Ergonomisch voor jou én je kindje. Je moet wel oppassen dat je je kindje niet met het gezicht naar voren op je buik draagt, want dat is slecht voor zijn houding en daarmee niet ergonomisch. De beentjes van je kindje horen in een M-houding te zitten, ook wel de kikkerhouding genoemd. Dus de knietjes van je kindje horen altijd hoger te zitten dan de billetjes. Te vroeg strekken van de benen kan een risico op heupdysplasie geven.

Toen ik nog niet zwanger was van Rosa, kocht ik in een opwelling een ringsling. Die slinger je over je schouder, je haalt de stof er doorheen, je zet je kind erin en klaar is kees. Punt is alleen dat ik bekkeninstabiliteit heb. Scheef dragen is dus voor mij veel te zwaar.

Diezelfde persoon die zei dat ik mijn dochtertje aan het ondervoeden was, doordat we als veganisten leven, heeft haar excuses aangeboden en heeft zelfs de boeken geleend van mij waar ik mijn levensvisie op baseer; de boeken van Dr. Greger met ‘Hoe overleef je’. Hij heeft een boek met feiten gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en een kookboek. Nu is ze aan het minderen met vlees eten (ze eet het nog maar 2 keer per week), ze hebben geen koeienmelk meer en de kaas is ook steeds minder in trek.

Op Instagram zet ik regelmatig onze succesnummers qua maaltijden. Ik maak dan ook een foto van de verpakkingen, zodat je niet lang hoeft te zoeken in de supermarkt. Zo heb ik laatst een verrukkelijke pesto spaghetti gemaakt, gebaseerd op Jamie Oliver, maar dan glutenvrij, zuivelvrij en visvrij. Mét nep-Parmezaanse kaas gebaseerd op cashewnoten. https://www.instagram.com/p/By-trnlIMi5/

Wat ik wel toevoegen is dat heel veel babies slecht reageren op zuivel. Tenminste, ik lees het meer en meer. Onze zoon had daar ook last van, hij spuugde zijn melk in boogjes uit, hij zat onder het eczeem en hij had groene poep. De huisarts kon niks in zijn bloed vinden, maar toen we twee weken stopten met alle zuivel (ik, want ik gaf volledig borstvoeding), werd het spugen abrupt minder, alsook het huilen. Toen was het helder. Ik moest direct stoppen met alle zuivel. Waarop we etiketten gingen lezen in de supermarkt, want het eczeem trok weg als ik zuivelvrij at. Dat was het begin van onze reis naar bewuste voeding.

Christian heeft inmiddels getekend bij een ROC op 40 minuten rijden. Dat betekent dat ik onze oudste vaker van school zal moeten halen en brengen. Voorlopig op de fiets. Dus ik ben mijn cardiotraining omhoog gaan gooien, sinds ik dit weet en hoop in augustus een goede conditie te hebben om dit aan te kunnen. Ik heb Chris een snijplank van hout gegeven nu hij zijn laatste dag erop heeft zitten. Ik heb hem gezegd dat hij uit het juiste hout gesneden is en wel op zijn pootjes terecht komt. De lieve schat.