Onze zoon is geboren met 32 weken - een prematuurtje

De eerste dag na de Spoedkeizersnede kan ik me niet goed meer herinneren. Ik weet nog dat ik aan allerlei apparatuur lag, onder de morfine en het enige wat ik wilde was naar m’n zoontje. Dit was nog een lastige klus, aangezien we niet op dezelfde afdeling lagen. Mijn ouders waren inmiddels aangekomen in het ziekenhuis na een lange reis van 16 uren. Zij waren op vakantie in Spanje.

Uiteindelijk aan het einde van de middag kregen we groen licht... ik mocht naar de kinderafdeling en ze hadden zelfs ook plek voor mij! Samen met onze zoon mochten we een familie suite betrekken. Zo fijn, want nu hebben we altijd onze kleine man bij ons op de kamer.

De volgende dag kwam het besef, we zijn ouders geworden. Ouders van een jongetje, maar ons jongetje is wel 7.5 week te vroeg geboren. Wonderbaarlijk genoeg was hij boven de 2 kilo en kon hij zelfstandig ademen. Hij zat wel onder de snoertjes, zodat ze hem nauwlettend in de gaten konden houden met zijn hartslag aangezien prematuurtjes nog wel eens vergeten te ademen, doordat de hersenen nog niet volledig ontwikkeld zijn.

We mochten elke dag 2x met hem buidelen, 1 keer papa en 1 keer mama. De rest van de familie zag hem in de couveuse of in onze armen, maar mochten hem niet aanraken. Onze kleine man deed het uitzonderlijk goed voor zijn aantal weken. Wat waren en zijn we trots!

Die tweede dag kan ik me al veel beter herinneren, ik voelde me ook veel beter en had geen behoefte meer aan medicijnen. Ik voelde me goed en wou graag douchen. Na overleg met de artsen mocht de katheter eruit en mocht ik het douchen gaan proberen met de verpleegkundige. Daar ging ik dan, op naar de badkamer. Eenmaal in de badkamer werd het me teveel, het alarm werd ingedrukt door de verpleegkundige en ik viel weg.

Gelukkig zat ik op de douche stoel en heb ik me niet bezeerd. Door artsen en verpleegsters ben ik weer in m’n bed getild en kreeg ik vocht toegediend. Toen ik bijkwam wist ik niet wat me allemaal was overkomen. Toch nog een stapje teveel, dus weer het gas los en accepteren dat je ziek bent. Een erg lastige opgave voor mij! Je wilt voor je kind zorgen, maar je kan alleen maar toekijken. Papa mocht veel doen, zoals luiers verschonen, troosten, handen op zijn hoofdje en buikje en ik... Ik mocht kijken vanuit bed.

Na de hectische tweede dag ging alles heel snel beter. Ik knapte zo goed op dat ik deze dag wel kon douchen en de eerste stappen buiten bed maakte. Even bij onze zoon kijken was er ook al bij. De eerste week vloog zo voorbij, met mij ging het goed. Bloeddruk was weer onder controle, lever en nieren begonnen weer goed te functioneren, bloedplaatjes werden weer aangemaakt. In alles zat een stijgende lijn.

De telefoon stond roodgloeiend, want was ik al bevallen? In een dorp gaat dit helaas vrij snel. Dus besloten we een bericht op onze sociale media te plaatsen met de aankondiging dat onze zoon Mees was geboren, veel te vroeg en dat mama en hij tijd nodig hadden om te herstellen en de vraag of iedereen ons hiervoor te tijd wil geven. Dit hielp gelukkig! Alleen de opa's, oma's, ooms en tantes van de kleine man waren welkom om een halfuurtje langs te komen.

Met Mees ging het ook nog steeds goed! Soms liet hij ons even schrikken, want als je bij papa of mama ligt dan hoor je al een ademhaling. Waarom zou je zelf dan ook moeten ademen? Dat snapte de kleine man niet zo goed, dus dan moesten we hem even omdraaien of op zijn wangetjes aaien om hem kenbaar te maken dat hij weer moest ademen.