Help ik heb het HELLP syndroom - de bevalling

Dit is het vervolg op blog 1 Help ik heb het HELLP syndroom en gelukkig heel veel hulp.

Op de derde dag van mijn ziekenhuisopname werden er nog meer onderzoeken gedaan: kreeg ons kindje genoeg voeding van de navelstreng, groeit ons kindje goed, wat is zijn hartslag, 3 maal daags ctg, 1 urine test en ik denk wel 6 keer de bloeddruk gemeten. Alles wees erop dat we het Hellp syndroom onder controle hadden.

Het was een warme dag, dus mocht ik van mijn verpleegkundige wel even naar buiten in de schaduw zitten. Ik had vrienden uitgenodigd en we hebben heerlijk 2 uren buiten gekletst. ‘s Avonds was ik moe, mijn broers en hun vriendinnen kwamen nog even om het hoekje kijken en mijn vriend bleef slapen. We gingen een rustige nacht tegemoet.

De volgende dag was het maandag en we zouden meer informatie krijgen over een eventuele keizersnede, eventuele vroeggeboorte en rondleiding over de kinderafdeling. Helaas was het druk, dus de afspraken verschoven naar de dinsdag. Mijn vriend ging even naar huis, ik ben maar series gaan kijken.

Later in de middag kreeg ik nog visite, deze bleef een uurtje en ook mijn vriend was er weer even. Om half 5 ging de visite weg, het was net of m’n lichaam hierop had gewacht. De visite was nog maar net de deur uit of ik kreeg een pijnlijke steek in mijn zij. Als ik de steek moet beschrijven zou ik zeggen: ren 5 km en de zijsteek die je dan krijgt (tenminste ik wel) zo voelde het… alleen dan werd hij steeds pijnlijker.

Ik drukte op de rode knop en vroeg aan de verpleging wat het kon zijn, ze konden het niet linken aan HELLP, want het was echt een steek en niet een band gevoel. Wel kreeg ik 2 paracetamol. Hierna ging het weer wat beter, dus besloot ik nog even te gaan eten en dan te gaan slapen. Ik vertelde m’n vriend dat hij wel even naar huis kon gaan om te eten en dat we elkaar morgen wel weer zouden zien.

Dit was het begin, maar dat besefte ik op dat moment niet. Om 6 uur heb ik gegeten, half 7 lag alles in 3 kots zakjes. Inmiddels was de verpleegster meerdere keren langsgekomen en was ook de verloskundige langsgekomen. Ze zijn in overleg gegaan en besloten dat ik m’n urine moest laten testen en mijn bloed. Maar ik kon niet meer plassen, kreeg meer pijn en de bloeduitslagen die terug kwamen waren niet goed!

Alle alarmbellen gingen af! Binnen 10 minuten na de afname van het bloed hoorde ik dat ik moest gaan bevallen door middel van een spoedkeizersnede. Ik heb mijn vriend gebeld met een smoes dat ik hem nodig had, omdat ik me echt niet lekker voelde. Ik wou hem niet vertellen dat hij binnen 1 à 2 uur vader zou zijn. Dit omdat ik wou dat hij hier veilig zou aankomen en niet als een gek hierheen zou racen.

Ondertussen heb ik nog snel mijn ouders die in Spanje zaten gebeld dat ik zou gaan bevallen en dat ze deze kant op mochten komen, maar natuurlijk wel rustig aan moesten doen! De verloskundige wachtte mijn vriend op en ik werd klaargemaakt voor de keizersnede. Door de pijn onder mijn borst voelde ik gelukkig niks van de katheter die werd ingebracht. M’n vriend arriveerde en werd geïnformeerd. We hebben elkaar snel nog een kus gegeven en toen werd ik meegenomen naar de operatie kamer. Gelukkig mocht ik nog net een ruggenprik i.p.v. volledige narcose, als mijn bloedplaatjes nog 25 zouden dalen zou het niet meer mogen, dus ze moesten het zo snel mogelijk doen!

Ook van de ruggenprik heb ik weinig gemerkt, waarschijnlijk door de adrenaline en alle pijn die ik al voelde op dat moment. Toen de ruggenprik was ingewerkt, kwam mijn vriend bij me zitten en ik denk dat we binnen 5 minuten al konden kijken hoe onze zoon geboren werd. Dit konden we zien doordat ze het blauwe doek omhoog haalden en hier een doorzichtige doek voor zat. Toen onze zoon Mees om 21:13u geboren werd, begon hij gelijk te huilen, wat een opluchting!

Onze kleine man werd gelijk door de kinderarts meegenomen naar een andere tafel en onderzocht. Papa mocht gelukkig wel een stuk van de navelstreng afknippen en mocht bij de onderzoeken zijn. Na ongeveer 5 minuten kwam de kinderarts met Mees en mijn vriend bij me staan, ik mocht hem even zien. Wat een mooi mannetje! Wat was ik op dat moment even gelukkig.

Al snel zag de kinderarts dat Mees moeite had met ademen, ze nam hem dus snel mee naar de kinderafdeling. Ook mijn vriend ging mee en daar lag ik dus op de operatie tafel, net moeder, maar zonder kind en vriend... wat een raar en naar gevoel was dat!!! Ik werd gehecht en moest hierna naar de IC omdat de ruggenprik moest uitwerken. Ook moest ik in de gaten gehouden worden.

Rond middernacht was ik stabiel genoeg om weer naar de kraamafdeling gebracht te worden. Deze zit naast de kinderafdeling, dus ze besloten mij eerst nog met bed en al naar onze zoon te brengen. Onze kleine man in de couveuse met al die draadjes en toeters en bellen. Ik mocht hem even aanraken, wat was hij zacht...

We gingen de nacht in en ik werd elke 3 uur gecontroleerd op mijn bloeddruk en hartslag. Ook had ik morfine voor de pijn, gelukkig had ik daardoor bijna geen pijn meer. Mijn vriend sliep weer bij mij op de kamer en onze zoon moest in de couveuse kamer blijven.

Die nacht kon ik niet slapen. De verpleging was heel goed voor me maar ik was zo onrustig. Midden in de nacht kwam de kinderverpleegkundige even langs om een update te geven over onze kleine man: hij was alweer van de beademing af! Wat een sterk mannetje zei ze. Ik kreeg een mooie foto van onze zoon van de verpleegkundige en kon eindelijk wat toegeven aan mijn vermoeidheid. Met de foto in mijn armen ben ik in slaap gevallen.

Dit was alleen nog maar de dag voor en van de bevalling. Inmiddels zijn we thuis, maar hoe de weken in het ziekenhuis zijn gegaan en hoe het nu met ons gaat... lezen jullie binnenkort.