Geen recht op zwangerschapsverlof?

Binnen de academia is het enorm belangrijk om mentoren te hebben. Ik ben gezegend met een prettige groep mensen, in alle stadia van een academische carriere, met een breed scala aan achtergronden, en afkomstig uit verschillende vakgebieden, die ik mijn mentoren mag noemen.

Deze donderdagochtend zat ik met een van hen in een klein koffie tentje voor ons maandelijkse mentor-uur. Dit was het moment dat ik haar ging vertellen dat ik een kindje verwacht. Eerlijk gezegd vond ik dit vooral spannend, omdat haar man in mijn PhD commissie zit.

Mijn mentor reageert heel positief en ontzettend lief. Ze biedt me hulp aan en drukt me op mijn hart dat ik haar altijd kan bellen als ik tegen de tijd dat het zover is, nog hulp nodig heb. Ze vertelt me ook dat een van haar vorige PhD studenten een kindje kreeg tijdens haar PhD en dat dat prima verlopen is.

Mijn mentor bevestigt wel de waarheid van wat mijn baas me had verteld, dat het zou kunnen dat ik wat vertraging zou oplopen. Echter drukt ze me op het hart dat ik snel moest gaan informeren waar de universiteit mij financieel zou kunnen bijspringen, omdat het niet volgens 'de regels' is om geld van een onderzoeksbeurs te gebruiken voor verlofdagen.

Terug op mijn eigen campus, deze mentor is professor aan de universiteit next-door, net 7 mijl en daarmee al een hele 'staat' verderop, e-mail ik gelijk het vrouwen-centrum. Zij moeten me hier mee kunnen helpen toch?

Nog binnen een uur krijg ik een email terug dat ik naar human resources (HR) moet. Ik forward de e-mail die ik van het vrouwencentrum heb gekregen naar HR met opnieuw mijn vraag erin. Een uur later krijg ik hier al antwoord op. Het antwoord is teleurstellend. Zeer teleurstellend.

In het antwoord staat dat ik als 'student' geen recht heb op welke vorm van verlof dan ook. Ik heb wel 'recht' op 12 weken onbetaald verlof. Ook krijg ik meteen een serieuze waarschuwing naar mijn hoofd geslingerd dat ik contact op moet nemen met 'international office', of de campus, zodat ze op tijd mijn papierwerk kunnen regelen zodat ik part-time student kan zijn, zonder dat ik mijn visum verlies.

Oja, als toevoeging staat er nog in dat ik misschien wel wat geld kan los peuteren bij het disability-center. Ehhhm, sinds wanneer is zwangerschap een handicap?

WOW! Wat? Geen zwangerschapsverlof? Mijn visum verliezen? Part-time student? PANIEK!

Ik ga zo snel als ik kan naar mijn baas en leg het aan hem voor. Hij lacht schamper en zegt dat dit weer typisch zo’n dingetje is wat beter geregeld is bij onze buurtjes op de universiteit. 'Welkom in Idaho' zegt hij en hij lacht. Ik kan niet lachen. Ik vind dit niet grappig. Geen verlof?

Wat verwachten ze? Dat ik een kind uitpoep en een dag later weer lachend op het werk verschijn? Of dat ik zes weken thuis ga zitten zonder betaald te krijgen? Ik weet dat ik de helft krijg van wat een PhD student in Nederland krijgt (ja, dit is bijna vrijwilligerswerk), maar zes weken niks krijgen zal problematisch worden met betrekking tot de huur enzovoort.

Mijn baas komt terug in de serieuze staat en zegt dat hij ervan baalt en me zeker gaat helpen. Hij weet alleen nog niet hoe hij dit kan doen op een legale manier en zonder dat mijn visum gevaar loopt. Het komt erop neer dat ik geduld moet hebben en hopen op het beste. Oja. Gelukkig is geduld mijn ‘strongest suit’…. (NOT!)

Noot: Amerika is een van de drie landen ter wereld die geen betaald zwangerschapsverlof kennen (de andere zijn Swaziland en Lesotho). Dus dit heeft niet direct iets te maken met het feit dat ik student ben, maar het is ‘gewoon’ niet vastgelegd in de wet hier. Wel is het zo dat sommige bedrijven het wel volgens een meer ‘Europese’ standaard geregeld hebben en werknemers dus wel verlof kunnen opnemen hiervoor.

Lees hier hoe het Zwangerschapsverlof is geregeld in Nederland.