Buikje kom maar tevoorschijn!

Ik zit in het lab en kijk een beetje versuft naar het computer scherm terwijl ik uit mijn kop thee slurp. Mijn moeder voorspelde dat het anders zou zijn, maar ik heb het koud. Altijd. Ook nu ik zwanger ben. Dus mijn ritueel van werken in een ruime sweater van de universiteit in Nederland waar ik mijn master heb behaald, wordt gewoon nog even voortgezet.

De vraag is alleen hoelang nog. Hoelang kan ik deze trui nog aan en hoelang kan ik mijn buikje nog voor me houden?

Door mijn muziek heen hoor ik een bekend piepje. Een e-mailtje! Laat ik gelijk even kijken, want ik kom toch even tot niks en moet zo naar de wekelijkse vergadering. De e-mail is afkomstig van de 'college of science', het overkoepelende administratie orgaan waar het biologie departement ook onder valt.

De boodschap is dat er nog plaatsten beschikbaar zijn voor de jaarlijkse poster presentatie sessie voor studenten (en ja, ik heb gelijk problemen dat ik me ergens niet aangesproken voel) en dat de deadline voor een 'abstract' (soort samenvatting van je studie) deze middag is.

Ik klik de e-mail weg, pak mijn kop thee en een notitieboekje en wandel naar de vergaderzaal. Ondertussen doe ik mijn sweater nog even goed, hij begint nu al aardig strak te zitten en ik wil nog steeds dat niemand het buiten mijn lab het weet.

Als we met de wekelijkse updates het rondje afgaan komen we als allerlaatste bij mij. Ik meld dat ik druk ben met mijn eerste ‘first author’ paper (een wetenschappelijk artikel waar je eerste auteur op bent) en dat mijn onderzoeksvoorstel ook in de maak is. Ik meld ook nog even, met een soort hint naar de bachelor en master studenten in de ruimte, dat er nog ruimte is voor een poster presentatie over twee weken, maar dat de abstracts wel vandaag eruit moeten.

Mijn hint word niet begrepen. Mijn baas knikt en zegt: 'Go for it!' en hij kijkt naar mij. Wat? Ik? Hij ziet mijn gezichtsexpressie en voegt eraan toe: 'Ja, lever maar een abstract in. Pak er maar een van de presentaties die je hebt gegeven afgelopen jaar.'

'Maar...' stamel ik nog. 'Ik moet dan ook nog een poster maken en de andere presentaties waren allen een mondeling praatje.' Mijn baas wuift mijn argument weg: 'Dat red je makkelijk.' Daarmee is de kous af en wat mokkend loop ik terug naar mijn bureau, om meteen maar een abstract van een andere presentatie te pakken en die in te sturen.

Twee weken later is de poster presentatie. Ik ren net ervoor even snel naar huis om me om te kleden. Wat ga ik aandoen? Een van mijn doelen is dat ik me altijd representatief kleed voor presentaties en ik trek daarom een jurkje uit mijn kast. Speciaal gekocht voor mijn groeiende buik, al zit ie wel mooi strak om mijn buik.

Ik zucht diep. Dit wordt dus het moment dat iedereen het gaat zien. Of ze moeten echt denken dat ik maar op één specifieke plek ben aangekomen. Ik trek mijn laarsjes aan en loop met mijn poster onder mijn arm terug naar de universiteit.

Aldaar hang ik mijn poster op en met grote twijfel trek ik mijn jas uit. Ik heb het gevoel dat iedereen meteen kijkt. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik ben nog maar een week of 24 zwanger en mijn buik is nog beschaafd.

Ik krijg twee juryleden op bezoek bij mijn poster en vertel vol enthousiasme over mijn onderzoek. Ik ga lekker. Ik ken mijn onderzoek erg goed na een jaar en 5 mondelinge presentaties. Dan volgt de prijsuitreiking. Er is een prijs voor bachelor studenten en een aparte voor ‘graduate’ studenten (master en PhD studenten).

Ik sta met een stel studenten een etage hoger dan waar de prijsuitreiking word gehouden en kijk erop neer door de vide die gecreëerd is op deze etage. Als de vrouw de oorkonde geeft aan de bachelor student die de eerste prijs in deze categorie geeft, zie ik tot mijn schrik dat de volgende oorkonde mijn naam draagt.

Wat? Ik? Moet ik dan ook op de foto? Denk ik terwijl ik de student zie poseren met de ‘dean’. Dan ziet iedereen mijn buik! En dat moet dan ook op de Facebook-pagina van het lab!

Dan roepen ze inderdaad mijn naam om en mag ik snel de trap af rennen (o, dat kan ik niet meer) om mijn oorkonde op te halen. Oja, en om op de foto te gaan. Ik krijg de oorkonde en moet poseren voor de foto.

Op het laatst bedenk ik me iets en houd de oorkonde voor mijn uitpuilende buikje. De foto wordt gemaakt en ik loop terug de trap op. Daar kijkt een van mijn mede PhD studenten mij met een rare glimlach aan. 'Dat deed je goed, met die oorkonde. Netjes verstopt die buik', zegt ze. Oke. Dit is het moment. Iedereen weet het nu dus. Buikje, kom maar te voorschijn.