Balans vinden tussen werk en privé, carrière en moeder zijn

Begin maart stond er weer een weekje veldwerk op het programma en hoewel ik al een geoliede machine voorbereidingen aan het treffen was, had ik het op privé gebied erg zwaar. Ik kon geen goede balans vinden tussen werk en privé. Als ik aan het werk was, moest ik vaak aan mijn kindje denken en hoe ik alle ontwikkelingen actief aan het missen was. En als ik dan een van mijn twee doordeweekse middagen achter mijn kleintje aan het aanrennen was bekropen me af en toe de gedachten dat ik zou willen dat ze zou slapen, zodat ik zou kunnen werken.

Gelukkig ben ik gezegend met een prettige groep mensen om me heen, die me willen helpen als ik daarom vraag. Tijdens de afspraak die ik had met een van mijn mentoren, stortte ik een beetje in. Ik vertelde haar dat ik zo opkijk tegen vrouwen die alles hebben. Een top carrière, veel papers op hun naam, en een gelukkige familie. Daarnaast voel ik me echt een prutser en had ik (zeker toen) het gevoel dat ik alles maar half deed. Zeker omdat ik aan werk denk als ik thuis ben en dat ik aan mijn kindje denk als ik op het werk ben. Zonder focus, doe je alles half, denk ik.

Haar eerste reactie was niet zeggen dat alles goed komt, wat ik eigenlijk hoopte. Ik ben zelf namelijk een beetje van ‘kop op en doorgaan’. Ze hielp me terug te focussen op de veldweek die eraan zat te komen en zei me dat dit ‘probleem’ geen ‘quick fix’ heeft. Het is niet ‘even snel’ op te lossen. Ze zei ook dat ze me twee artikelen zou sturen die ik maar moest lezen voor ik naar woestijn zou gaan, zodat ik daar voldoende tijd zou hebben om er over na te denken.

Zo gezegd zo gedaan.

Na de woestijn-week ontmoette ik haar weer en we hebben toen de twee artikelen (zie link hieronder) doorgesproken en ze vertelde over haar keuzes. Dat ze dolgraag aan een mega goede Universiteit had willen werken, maar dat ze tijd met haar gezin ook erg belangrijk vind. “Ik zou ook wel meer papers op mijn naam willen hebben,” zei ze, “maar de tijd die ik nu bij mijn kinderen heb kunnen zijn zou ik voor geen goud hebben willen opgeven.”

De artikelen die ik heb gelezen zijn Why Women Still Can’t Have It All en Why We Need to Redefine Having it All.

Na wat meer discussies en het lezen van de artikelen, heb ik twee conclusies getrokken (bovenop de conclusie die ik al eerder in een blog trok, dat moeder zijn echt iets anders is dan vader zijn).

Een plaatje zegt niets. Als er een professor op bezoek komt en ze heeft ‘alles’ hoeft dat niet te betekenen dat ‘alles’ goed gaat. Top dat ze een goede carrière heeft, meerdere kinderen, man met een top functie, groot huis, eigen moestuin, veel wetenschappelijke papers en noem maar op.

De ‘down side’ delen mensen niet. Nou ja, niet altijd. Wij zien alleen die buitenkant. De kant waar de dames zelf zo trots op zijn. We zien niet dat ze met hun 11 jarige dochter in therapie zijn omdat de relatie zo ruk gaat. Relatie problemen met man-lief worden onbesproken gelaten (als ze er zijn).

Je moet je eigen definitie van ‘alles’ vormen en daar tevreden mee zijn. Je kunt ‘alles’ hebben als je maar leeft naar je eigen definitie van dat woord. Daarbij moet je ook realistische doelen zetten en zorgen dat je gelukkig bent met de huidige situatie. Dat vergt wat aanpassing of dat ‘doel van alles’ onderweg, maar maakt je wel sneller gelukkig. Houd voor ogen wat jou nou echt gelukkig maakt en ga daarvoor.

Dus toen er deze week een vooraanstaande vrouwelijke professor op bezoek kwam voor een praatje over haar onderzoek als chemische engineer, deed het me minder pijn toen ze vertelde wat zij allemaal kon doen toen ze zo oud was als wij. Toen ik haar vroeg hoe ze privé en werk combineerde vertelde ze heel eerlijk dat ze geld had voor een nanny toen haar kinderen geboren werden. Daarnaast vertelde ze ook vol trots dat ze haar kinderen het hele land door vloog omdat haar man en zij allebei professor waren op een Universiteit aan de andere kant van het land (gevalletje afstandje Amsterdam – Madrid).

Nu kon ik zien dat zij gewoon een andere definitie van ‘alles’ heeft en dat mijn definitie anders mag zijn en dat ik daarmee nog steeds heel succesvol kan worden als wetenschapper. Mijn definitie van ‘alles’? Daar wordt nog aan gewerkt. Voor nu ben ik gelukkig met hoe het gaat, heb ik toekomst doelen, maar ben ik ook bereid mijn definities (en doelen!) aan te passen. In de tussentijd werk ik hard om gelukkig te zijn (en maakt hard werken me gelukkig ????).