Horormonen, wat als ik nooit een normale moeder kan zijn?

Hoi, even voorstellen aangezien ik hier nieuw ben. Mijn naam is Jamie. Ik ben moeder van twee dochters, 1 kat, 1 hond en eigenaresse van een paniekstoornis. Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik een blog moet schrijven of waar te beginnen. Maar ik zou graag bepaalde dingen delen waar een ander misschien iets aan heeft, al is het maar een blijk van erkenning.

Ik durf wel te zeggen dat voor iedere moeder het moederschap een uitdaging is. Maar wat als je moeder bent en of moeder wilt worden en kampt met mentale problemen? Mijn oudste dochter kreeg ik op mijn twintigste. Ik was jong, super flexibel en alles ging mij eigenlijk heel erg makkelijk af. Ik had al jaren mentale problemen, maar met de komst van mijn dochter leken ze erg ver op de achtergrond verdwenen. Opgelost dacht ik. Nou daar ben ik mooi op teruggekomen.

Hoe ouder ze werd en hoe groter mijn mentale problemen werden. Ik had veel last van paniekaanvallen en vermeed veel activiteiten buitenshuis. Ik zat liever veilig op de bank met mijn 2 jarige peuter die heerlijk onwetend aan het spelen was. En toch voelde ik mij vreselijk schuldig. Schuldgevoel en boosheid. Want kom op, ik ben een gezonde jonge vrouw zonder zorgen met een gezond kind. Dan kan je je toch wel over je angst heen zetten en gewoon op een overvolle bus stappen en tussen 40 gillende kinderen in de Monkey Town staan, je kind is immers het belangrijkste.

Maar wat nou als het niet zo werkt? Wat nou als het schuldgevoel blijft? Wat als ik nooit een 'normale' moeder kan zijn? Toen mijn vriend vorig jaar over een tweede kindje begon, moest ik wel even slikken. Ik zat lekker in mijn vel, ik had maar weinig last van angstaanvallen, is dit wel verstandig? Maar dat moet toch geen reden zijn om niet aan nog een kindje te beginnen? Vorig jaar juli raakte ik zwanger, we waren door het dolle heen. Eigenlijk vielen alle angsten meteen van mij af. Ik had wat gezonde spanning, maar god wie niet.

Mijn zwangerschap verliep zoals het boekje. Ik voelde mij beter en beter, ik stopte met mijn kalmerende medicatie en tegen het einde van de zwangerschap stopte ik ook met de antidepressiva. Ik had dit immers niet meer nodig, zei mijn gevoel. Ik kon de hele wereld aan. Ik vertelde iedereen trots dat ik eindelijk van de medicatie af was en dat het super goed met mij ging. Die hormonen deden wonderen. Dacht ik... Een dag na mijn bevalling veranderde die hormonen waar ik mij zo goed door voelde in horrorhormonen en veranderde mijn leven in een nachtmerrie...