Mama Onzeker - Schuldgevoelens bij full-time werkende mama

Moeder zijn komt met onzekerheden. Ik weet dat je de onzekerheden niet uit de weg kunt gaan, maar soms moet ik toegeven dat ze eerder ‘in de weg’ staan. Had ik haar niet beter een mandarijn kunnen geven dan dit koekje? Had ze niet eerder in bed moeten liggen? Heeft ze het wel warm genoeg? Mijn onzekerheden als moeder, kennen geen grenzen en raken alle onderwerpen van het moederschap. Maar waar ik het meeste last van heb is het ‘er niet zijn’ voor mijn kind.

Ons gezin heeft een ‘niet-zo-typische’ indeling. Ik ben de full-time werkende vrouw en mijn man zorgt de meeste tijd voor onze dochter. Ze gaat niet naar een kinderdagopvang. En met ‘niet-zo-typisch’ bedoel ik dat in de meeste gezinnen, de man nog steeds de hoofdverdiener is. En laten we eerlijk wezen, dit is een beeld dat ik als kind ook heb meegekregen. Daarmee doel ik eigenlijk niet eens op mijn eigen ouders (mijn moeder werkte part-time, mijn vader full-time), maar ook op de media (van Disney films to de ‘Beethoven’ reeks) om mij heen. Plus, het is toch ook een onderdeel van de cultuur, dat de vrouw thuis blijft met de kinderen en de man werkt (tenminste, ik heb dat zo ervaren).

Maar goed. Ik voel me dus schuldig dat ik niet veel tijd doorbreng met mijn kind. Door de week is dat zeker het geval. Ik maak lange dagen en soms komt het voor dat ik haar enkele dagen achter elkaar niet zie. Dat is vooral zo als ik vroeg begin met werken (ze slaapt dan nog), net na twaalven thuis kom voor de lunch (middagslaapje loopt van 12 tot 3, elke dag), en als ik dan ook weer na 7 uur thuis kom (onze kleine slaapt elke nacht netjes van 7 uur in de avond tot 7 in de ochtend). Die dagen voel ik me echt een belabberde moeder. Want: ik ben er niet voor haar.

Deze zomer word het helemaal drama. Ik ga eerst 4 weken naar Californie voor veldwerk, dan in Juli nog ergens 2.5 week naar een congres in Canada en gelijk daarna moet ik assisteren in een project in Salt Lake City. Ik ga er dus bijna nooit zijn. Ze komen me wel opzoeken hoor, in Californie. Maar het feit dat mijn man alleen met mijn dochter 3 dagen moet rijden (we hebben het opgeknipt in kleinere ritten) werkt op mijn zenuwen.

En elke keer als ik wegga voel ik mezelf een slechte moeder die er niet is voor haar kind. En elke keer zeg ik dat tegen mijn man, die zich daar weinig van voor kan stellen. Hij zou, naar eigen zeggen, ‘vertrekken en genieten van de rust’. Pfffff. Ik vraag me nog steeds af of dat een ‘mannen-dingetje’ is, of dat iets is van mijn man die dus nooit het huis verlaat voor langer dan een dag of twee.

Het gekke is nog is dat ik me goed voor kan stellen dat ik mijn man niet zou zien als een slechte vader als hij diegene zou zijn die zou vertrekken. En toch kan ik me niet neerleggen bij het idee dat mijn man het prima vind dat ik vertrek en dat onze dochter er niet onder lijdt dat ik weg ben. Dit is een van mijn grootste onzekerheden als moeder die het moederschap combineert met een carrière (althans, probeert).

Toen ik het besprak met een Amerikaanse moeder, blijkt dat het toch een beetje een ‘cultuur’ dingetje is en dat zij dat minder zo ervaart. Haar kindje gaat elke dag een volle dag naar het kinderdagverblijf, zodat zij full-time kan werken. Geen schuldgevoelens. Nog niet een beetje. Daar kan ik wat van leren. Ik werk eraan, beloofd.

Hoe ervaren jullie dat? Ik ben ook benieuwd of jullie ook een verschil zien tussen mannen en vrouwen, m.b.t. dit item. Laat van je horen!