Bijzondere reacties op zwangerschap van collega's

In januari wordt elk jaar een grote biologie conferentie gehouden (elk jaar weer een andere locatie in de States) en als lab gaan we elk jaar. Ook dit jaar dus. We reisden allemaal af naar San Francisco om een weekje te 'conferencen', zoals dat genoemd wordt hier.

Ik zag ertegen op, ik zag op tegen het commentaar dat mensen zouden geven op mijn zwangerschap. Achteraf viel dat mee en ik zal de opmerkelijkste opmerkingen met jullie delen, want sommige zwangerschap opmerkingen maakten me echt aan het lachen.

Dat lachen viel niet toe te wijzen aan ieders reactie. Ik ontmoette een oud-bekende en mede-PhD student. Zijn eerste vraag was toen hij zag dat ik zwanger was: "Ga je nu terug verhuizen naar Nederland?" Ik deed maar net of ik hem niet begreep.

"En dan", vroeg ik, "alles opgeven dat ik hier heb opgebouwd?" "Ja", reageerde hij, "dat moet nu toch wel?" Dit werd gevolgd door een kleine knik naar mijn uitstulpende 34-weken-zwanger-buik. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat je prima een carriere met een baby kunt combineren. Ook in de academia.

Een andere PhD student vroeg of ze een foto van mijn buik naar een professor, die we beiden kennen, mocht sturen met de vraag of hij kon raden wie het was. Ik ging akkoord. Na twee keer raden wist hij het goede antwoord. Zijn reactie was: "Het kan niet Janneke zijn. Dan is haar leven voorbij!" Vijf minuten later kwam er een smiley achteraan.

Misschien had hij door dat dit een misplaatste opmerking was. Zelfs de smiley maakt dit niet goed. Het is geen leuk grapje. Het is de harde waarheid over hoe sommige mensen denken over kinderen tijdens je carrière. Echter was deze reactie toch ook verwacht en omdat het vrij vroeg in de conferentie was, vreesde ik al voor de rest van mensen die ik een jaar niet gezien had.

Maar dat viel dus echt reuze mee…

Alle andere mensen die ik sprak, waren juist heel positief en professoren waar ik een flinke portie respect voor heb, deelden ineens hun zwangerschapsverhalen met me. Ze vertelden me allemaal dat ze ontzag voor me hadden dat ik er was en een praatje hield. En ik had me zo hard voorgenomen om niet over mijn zwangerschap te praten, maar blijkbaar triggert het zien van een zwangere vrouw andere mensen om erover te willen praten.

Op een gegeven moment bevond ik me met twee vooraanstaande mannelijke professoren in een sushi restaurant (ik koos noodles) en voor ik het wist bevond ik me midden in een advies sessie over billencreme en babydoekjes. Ik moest erom lachen, maar vroeg toch snel wat voor ‘skills’ ik moet hebben om een goede post-doc te worden. Snel van onderwerp veranderen! Het voelde zo onrealistisch.

Een dag later zat ik voor het diner in een Thais restaurant waar oud studenten en post-docs van een van de beroemdste universiteit van Amerika een dineetje hadden (mijn baas behoort tot deze groep). Ik zat met een andere PhD student, ook niet behorende tot die groep, met drie 'oud studenten' (nu allen professoren) aan tafel.

Toen ik naar de wc moest (wanneer moet ik niet plassen tegenwoordig?) zag iemand dat m'n veter los was. Ik reageerde met: "O, crap!" Ja, bukken is niet zo handig voor me en we zaten op van die hoge barstoelen, dus geen kans dat ik mijn voet daarop kon zetten.

Nog voor ik het wist bukte de professor rechts van me en strikte mijn veter. Rare gewaarwording! Maar ik heb dankbaar zijn hulp geaccepteerd.

Later in de bar (water graag!) besloot ik toch wat eerder naar het hotel terug te hobbelen, want die lange dagen lieten mij allerlei nieuwe spieren voelen en ik was extreem moe, ondanks mijn slaapjes tussendoor.

Toen ik meldde dat ik terug ging lopen hoorde ik een van de mannelijke profs zeggen: "Ja, je moet er echt voor zorgen dat die parasiet in je tevreden is. Dan komt alles goed." Ik kan nu met zekerheid zeggen dat de meeste mensen in mijn vakgebied van de academia, waar ik mee gesproken heb, positief zijn over gezinsuitbreiding tijdens je PhD.

Zeker dat de meest positieve opmerkingen van gerenommeerde profs kwamen, maakte me positief over de toekomst, aangezien ik hoop dat twee van hen mijn toekomstige bazen zullen zijn (met de aanname dat ik twee post-doc posities wil vervullen na mijn PhD).