Zijn we al begonnen? Hoe kun je weten dat de bevalling is begonnen?

Google is mijn beste vriend. Ik Google alles. En als je rond kijkt op al de verschillende blogs, is dit een 'kwaaltje' waar heel veel zwangere vrouwen last van hebben. Een van de onderwerpen die erg vaak wordt aangesneden is: hoe je kunt weten dat de bevalling is begonnen? De meningen op blogs lopen nogal uiteen, maar de meeste webpaginas zijn het eens dat het avontuur voor de meeste vrouwen begint met weeën.

Als je teveel films kijkt (en erin gelooft), dan denk je misschien nog dat het allemaal begint met een stortvloed water tussen je benen. Dat blijkt maar in weinig gevallen waar te zijn. Dus ik neem, op basis van de kracht van het getal maar aan, dat het bij mij ook gaat beginnen met weeën.

Tip van de redactie, lees ook Hoe begint de bevalling?

Die avond kijk ik wat YouTube filmpjes (ook een prachtig forum voor info als je geen kraamhulp krijgt, zoals ik) over hoe je een bedje opmaakt (dat had ik dus al meteen fout gedaan), hoe je een baby in bad doet en weet ik veel wat nog meer. Ik ben moe van de dag. Sinds mijn bezoek aan de conferentie was dit de eerste 'volle' dag die ik gedraaid heb en ik besluit het baby bedje opnieuw op te maken en naar bed te gaan.

Voor ik ga slapen loop ik (toch een beetje trots) naar manlief en meld hem dat het kamertje er nu helemaal klaar voor is en dat de kabouter mag komen. "Ik hoop het niet", zegt hij. "" Ik beaam dat.

"Sterker nog" zeg ik, "het moet nog even blijven zitten aangezien de spruit nu pas op eenderde van de hersenontwikkeling zit en dat dit bij 39 weken pas 100% is. Dus hopelijk blijft ons kindje nog zeker vier weken zitten."

O, en ik voel van binnen dat ik het niet meen. Ik ben geen zwangerschapsmens. Ik heb geen roze wolk. Als mensen mij over mijn zwangerschap horen praten krijg ik vaak de vraag of ik er wel blij mee ben en of ik er wel naar uit kijk dat de kleine er straks is. Natuurlijk wel! Maar zwanger zijn is niet mijn ding. Mag dat?

Ik heb niet eens een waslijst klachten (eigenlijk ben ik best klachten-vrij), maar toch vind ik het maar niks. Ik vroeg mijn baas al vroeg in de zwangerschap: "Waarom leggen mensen geen eieren?"

Als bioloog ken ik het volledige ‘evolutionaire’ antwoord, maar het was (in mijn ogen) zoveel idealer geweest. Of de zeepaardjes tactiek… Daar doet het mannetje het zware werk en de bevalling. Dus ja, diep van binnen ben ik gewoon klaar met zwanger zijn. Al best een tijdje.

Die nacht word ik ineens wakker. Het is tien voor twee zie ik. Ik heb een flinke steek in mijn buik waar ik wakker van ben geworden. Langzaam ebt deze weg. Ik draai me om en hoop snel weer in slaap te vallen. Langzaam voel ik weer een buikkramp opkomen en ik kijk op de klok. Daar zat maar 7 minuten tussen. Ook deze kramp ebt na een korte periode weer weg.

Ik draai mijn hele lijf richting de klok. Want ja, het kan toch zomaar dat het al begonnen is? Zeven minuten later komt er weer een vlaag van kramp door mijn buik gevaren en moet ik echt op mijn ademhaling letten. Ik spring uit bed en ga even plassen. "Dit kan niet", gaat het door mijn hoofd. De baby moet nog even blijven zitten!

Maar het wordt niet beter. De krampen nemen in kracht toe en ik houd de klok naast mijn bed strak in de gaten. Tussendoor drink ik wat, loop wat door de huiskamer te ijsberen, vraag een vriendin op de whatsapp hoe weeën voelen en probeer toch te slapen.

Na twee uur dit rare regime te hebben gehad en op het moment dat deze krampen om de 5 minuten komen wek ik mijn man. Ik zeg hem dat ik weeën heb, maar dat ik het nog even wil afwachten voor het ziekenhuis te bellen. Na nog een tiental pijn golven die steeds heftiger en langer lijken te worden, wordt mijn lijf zwaar en voel ik mezelf tussen waken en slapen zitten. Ik geef toe en val als een blok in slaap.

Ik word wakker van de zon in de slaapkamer. Ik heb twee uur geslapen en het is tijd om op te staan. Mijn eerste meeting is in twee uur. "Waar zijn die weeën gebleven?", vraag ik mezelf meteen af. Heb het gevoel dat ik gek word. Ik heb vannacht toch echt rondgedwaald door het huis met krampen die in golven kwamen en met een keurige interval? Als ik mijn ontbijt zit te eten pak ik mijn vriend Google er weer bij.

De conclusie: het waren indalingsweeën. Ik neem het aan van Google, want 'Google knows'. "Blijf nog maar lekker een paar weekjes zitten kleintje", denk ik bij mezelf, maar ik neem mezelf wel meteen voor om de ziekenhuis-tas vanavond klaar te zetten. Je weet maar nooit.