De moeder maffia lijkt je een horror toekomst toe te wensen

"En? Hoe ging de bevalling?", hoor ik achter me. Een collega, die ik al even (lees: drie weken dankzij mijn verlof) niet heb gezien, vraagt me hoe het ervoor staat. Als ik een korte beschrijving geef dat alles goed is gegaan en dat ik sneller ben hersteld dan gedacht, zegt ze: “O, dan slaapt de baby vast heel slecht.” Wow. Wat een aanname.

Ik glimlach vriendelijk en zeg dat ze ontzettend goed slaapt. Slechts 1 keer wakker ‘s nachts en soms slaapt ze de nacht al door. En dat met 5 weken. Oftewel, ik krijg meer slaap dan tijdens de laatste weken van de zwangerschap. Ik krijg een niets begrijpende blik. Het is even stil en dan zegt ze: “Nou, wacht maar tot ze straks tandjes krijgt.”

Hierboven beschrijf ik een voorbeeld van iets dat me nogal wat keren is overkomen. Mensen vragen hoe het gaat, ik meld naar waarheid dat alles prima verloopt en omdat het blijkbaar niet allemaal goed kan gaan volgen er meer vragen over dingen die potentieel ‘mis’ zouden kunnen zijn. Als ook dat allemaal goed lijkt te gaan, komt er een ‘wacht maar tot…’ achterna met een enorm horrorbeeld. Waarom?

Ik heb ook al van alles gehoord. ‘Wacht maar tot de twee maanden, dan worden ze onrustig.’ ‘Als ze strakjes ziek wordt heb je geen nachtrust, dus geniet er nu maar van.’ ‘Ja, nu denk je een schema te hebben, maar dat kan morgen afgelopen zijn.’ ‘Wat nu niet is, dat komt nog wel.’

Bedankt. Dit hebben we toch allemaal nodig? Een extra steuntje in de rug? Het zou toch veel prettiger zijn als mensen na mijn positieve ervaringen zeggen ‘wat fijn voor je’, in plaats van dat ze je een horror toekomst toewensen. Want dat denk ik dan maar. Het word je gewoon niet gegund. En waarom niet?

Zouden deze mensen zelf een dramatijd hebben gehad met hun kinderen? Juist dan zou je toch verwachten dat ze je het beste gunnen? Toen ik dit kort beschreef aan mijn dokter beaamde ze dat ze hetzelfde mee heeft gemaakt en dat ze daarom op vragen alleen nog maar antwoord met ‘goed’. En ze laat het daarbij.

Ouders die dus tevreden zijn over hun baby en die wel een zwangerschap en bevalling volgens het boekje hadden, een baby die goed eet en al snel doorslaapt, die mensen moeten dus het verdom-hoekje in. Die mensen moeten hun mond houden. Die bestaan niet.

Ik heb dit ‘fenomeen’ eens getest. De eerst volgende keer dat iemand mij vroeg hoe het ging met de kleine heb ik gezegd dat het vreselijk ging. Zestien keer eruit per nacht, bijna niet eten, veel spugen, om de haverklap ziek etc. Ik heb ze het horrorbeeld gegeven dat schijnbaar veel andere mensen mij toewensen. Het gekke is, de reactie was onwijs verrassend.

Ik had verwacht een instemmend geluid te horen, want blijkbaar is het normaal om een de start van een ‘tropenjaar’ heftig te beginnen. De vader in kwestie zei: ‘Weet je, alles wordt beter met de tijd. Misschien slaapt ze morgen ineens door.’ Het enige wat ik kon denken was: ‘Ja, dit soort input hebben we nodig. Positieve input! Geef me dat a.u.b. ook als het allemaal goed gaat.’ Maar ja, dat is nog niet gebeurd.

Dus ik blijf lekker in mijn verdom-hoekje. Ik meld dat alles ‘goed’ gaat en geef geen details meer over hoeveel uur ik slaap krijg op een nacht en in hoeveel dagen ik terug was in mijn oude kleding. Ik geniet van de 8 uur slaap die ik krijg op een nacht en ik trek, sinds week 1, met een heerlijk gevoel elke ochtend een van mijn skinny jeans uit de kast, zoals vroeger. Hoeveel uur ik vannacht slaap krijg dat zie ik vannacht wel, maar ik hoef geen horror voorspelling van anderen meer te accepteren. Als mensen nu toch het lef hebben om een vooruitziende blik te geven, snoer ik ze de mond door weg te lopen.